zaterdag 28 april 2018

Feestje met Italiaans slot....

Vorige week, vlak voor de vakantie, begon het Oranjefeest eigenlijk al. Heel veel zon, eigenlijk een beetje te warm, en heel veel scholen deden mee met de Koningsspelen. Ook de school van Robyn. En ze weet er weg mee. Ze danst vol overgave in haar oranje shirtje, samen met haar vriend Baris. Die Koningsspelen zijn best aardig. Ze werden een paar jaar geleden een keer gehouden en sindsdien is kennelijk iedereen enthousiast. Die houden we er in! Dachten voortaan de Oranje-organisatiecomités. En zo gebeurde ook. Eindelijk iets dat betrekkelijk nieuw was naast de al tientallen jaren traditionele versierde fietsjes en de vrijmarkt. Van de Koningsnacht kreeg ik niets mee. ’s Nachts slaap ik. Maar het was leuk, zo heb ik begrepen. Jammer dat die Koningsdag in de meivakantie valt, anders was er ook voor anderen een extra vrije dag. Voor mij maakt het niet meer zo veel uit, zoals je weet. De school van Anouk deed ook mee aan de koningsspelen. Mama Meike had haar een speciale oranje feestjurk aangetrokken. Dat doet het altijd goed.
En gisteren was het Koningsdag. Dat deed me terugdenken aan de Koninginnedag in mijn jeugd in Breda. Of was het Bevrijdingsdag? Ik twijfel. Samen met mijn ouders gingen we naar de militaire parade in garnizoensstad Breda. Vervolgens de Oranjewielerronde en spuitbalwedstrijden, georganiseerd door de brandweer. En als het ’s avonds donker was het grote sluitstuk: vuurwerk. Niet zo maar een paar rotjes, voetzoekers en vuurpijlen, nee. Breda pakte elk jaar als Oranjestad flink uit. Dat was altijd een echte feestdag, waarvan ons hele gezin genoot. Verleden tijd! Militaire parades mogen niet meer, feestballonnen voortaan in de ban. En of die Oranjeronde nog gehouden wordt, dat weet ik eigenlijk niet. Ik merk alleen wat er vandaag in Raamsdonksveer gebeurd is.
Cas en Youri likten van een ijsje. Anouk was een rasechte  evenwichtskunstenaar en Robyn mocht met papa Pieter mee naar Ernst, Bobby en de rest... Volop genieten dus. Op een paar spetters na werkte ook het weer mee.
Nu weer op naar Dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Het deed me terugdenken aan de herdenking die de jeugdgemeenteraad van Oisterwijk op een vierde mei in de jaren negentig hield, toen ik daar nog communicatieadviseur was. De kinderen schreeuwden op de avond van de dodenherdenking. Bij de ingang van het gemeentekantoor. Als kinderen kwaad zijn, zijn ze immers niet stil. Dan schreeuwen ze het uit. Dat was zeer tegen de zin van de oudstrijders. Die begrepen er niks van en hadden er ook geen goed woord voor over. Ze vonden het ook niet nodig om de tentoonstelling van werkstukken te bekijken, over de dodenherdenking en de bevrijding, gemaakt door de schooljeugd. Dan hadden ze kunnen zien hoe de jeugd over de mensen denken, die hun leven gaven ook voor hun vrijheid. De landelijke media zagen wél dat dit iets bijzonders was. Eindelijk eens iets anders om ook de jeugd echt bij de dodenherdenking te betrekken. Burgemeester Kortmann werd uitgenodigd door enkele tv-programma’s om samen met een delegatie van de jeugdgemeenteraad uitleg te komen geven. Voor mij zijn de dodenherdenking op 4 en Bevrijdingsdag op 5 mei onlosmakelijk met elkaar verbonden. Nog even terug naar Koningsdag. Vijf jaar geleden maakte Koninginnedag plaats voor Koningsdag. Op TV veranderde er toen nauwelijks iets. De uitgebreide koninklijke familie trok jaar in jaar uit langs de meest oubollige volksspelen, optredens en burgemeesters die als schoothondjes meehuppelen. Nee, eerlijk gezegd munten de oranjecomités nu niet direct uit in innovatief gedrag. Beatrix zal blij zijn geweest dat ze nu niet meer mee móest..., al moet ik zeggen dat ze in Groningen bij tijd en wijle gisteren verfrissend waren. Ook die studenten weten er de sfeer wel in te houden. Feesten kunnen ze best in Groningen en de “Ommelanden”. En wat dat Italiaanse tintje betreft tot slot. Op aanraden van Elke maakte José gistermiddag zelf twee vispizza’s. Mag ze volgende week weer doen. Heerlijk. In één woord!
(Bron: familiearchief f.van son, Koningsdag 2018).




zaterdag 21 april 2018

Hij straalt van oor tot oor.....

Het is een genot om te zien. Elke keer weer. Als Youri bij ons binnenkomt, dan straalt hij telkens van oor tot oor. “Ik mag bij jullie eten, Opa”. We passen dan een paar uurtjes op en uiteraard eet hij dan gezellig een boterhammetje mee. Deze week was het weer een keer zo ver. Het was warm en zonnig. Tijd om buiten te spelen dus. Hij kon dankzij het goede weer in ons tuintje spelen. Met stoepkrijt en met het spel met de ballen. Eten bleek dit keer geen succes. Hij had “niet zo veel honger om buiten te eten”. Youri had een streepjesvlieg gezien en meende dat het een wesp was. Vandaar.
Wij hadden op die warme middag nog een paar andere leuke dingetjes in petto voor Youri. Zijn zus Anouk was op schoolreisje naar toverland en spelen met zijn grote vriend Cas kon niet, want die was deze week met papa en mama op vakantie. Renée en Anouk kwamen pas vrijdag weer op schilderles!
Maar de kinderhand van Youri is snel gevuld. Hij mocht bij opa voor op de scootmobiel mee om voer en andere dingen te kopen voor de planten en aquariumvisjes van opa. Dat bleek extra feest toen duidelijk werd dat je in de winkel ook konijntjes kon kijken en cavia’s uiteraard en ook de zebravinkjes, kanaries, parkieten en dwergpapegaaien hadden zijn speciale aandacht.
Het feest was nog niet over, want we reden na de boodschapjes ook natuurlijk nog even door naar de speeltuin. Zand en een schepje. Dat is alles wat Youri nodig heeft. Ik vond het niet gek, dat hij voldaan was, toen oma hem daarna weer naar huis bracht.En zo loop vrijwel elke week hetzelfde...
Er komt nu een mooie tijd aan voor de kleintjes. Lekker buiten! Cas en Youri hebben thuis elk een mooie grote tuin “en ik heb ook een trampoline”, liet Youri trots weten. Als ze bij oma komen, dan moet er ook buiten worden gespeeld natuurlijk. Oma moet in elk geval nog wel een nieuw zwembad gaan kopen, want het oude bad is kapot. En wat moet je als kind nou zonder zwembad bij oma als het lekker warm is. Binnenkort zullen zowel Youri als Cas er wel om vragen zodra ze binnenkomen. “Heb jij ons zwembad al klaargezet, Oma?”. Ik weet zeker dat op warme dagen het antwoord “Ja hoor!” zal zijn. Ik kijk er nu al naar uit: naar die blije en tevreden gezichtjes!
(Bron: familiearchief f.van son, eerste warme dagen van 2018)





zaterdag 14 april 2018

Een stukje Van Son in Den Berg en ’t Veer..


Deze keer eens niet over mijn kleinkinderen of over mezelf. Je weet dat ik al enige tijd druk bezig ben met het schrijven van mijn familiegeschiedenis. Bij ordenen van het familiearchief en de beschikbare informatie daarvoor, kwam ik ook het familiegraf van de Ambachtsheren van Raamsdonk tegen onder het priesterkoor in de Lambertuskerk. Elk jaar weer bij de diploma-uitreiking van het Dongemond college, kwam ik de ingang van dat familiegraf tegen. Misschien interessant om er alvast iets over te vertellen. Ik stam af van Jan ‘de Jonge’  van Son en zijn tweede vrouw Elisabeth. Voor goed begrip: we hebben het over om en nabij 1450. Samen met zijn eerste vrouw Maria Jans Hendrick Crillaerts, kreeg  Jan onder andere een zoon Simon, halfbroer dus van mijn voorouder. Vijf generaties later blijkt zijn nageslacht via Dongen in Geertruidenberg te zijn terechtgekomen. Dan is –zo rond 1665- Mathijs van Son Schepen en later wordt hij ook nog Burgemeester van Geertruidenberg. Zijn zoon, Simon,  is Heer en Schout van Raamsdonk. Over hem heb ik het deze week. Simon van Son werd schout op 2 april 1710. In april 1724 hielden de Staten van Holland publieke verkoop van de ambachtsheerlijkheid Raamsdonk en op de 14e koopt Simon die heerlijkheid voor fl. 13.300,--. Hoe uitgestrekt het toen was dat lees in stukken van de Rekenkamer van Holland: “'t Ambocht van Raemsdock dat gelegen is binnen den palen die hier naervolgend: “dats de Oisteeg van der halve Mase opwaerts gaende totter Donga, ende die westzijde van der Donga te Waspyc toe ende op 't zuyteynde bescheytet de halve Donga overal”. Met zijn enige dochter stierf de tak uit, maar dankzij een testamentaire beschikking van Simon bleef de naam voortbestaan in de vrouwelijke lijn, als de familie De Jongh van Son. Simon bewoonde Chartroise, buitenplaats op de resten van het voormalige Karthuyzerklooster in ‘t Veer. In 1878 wordt het verkocht en gesloopt. De titel van heerlijkheid Raamsdonk werd in 1893 verkocht. Terug even naar Simon. Toen zijn vrouw Anna van der Pijpen in 1726 overleed, wenste hij "Het lijck in de kercke alhier te doen bijsetten". Maar "Also er geen particuliere grafplaets voor den ambachtsheer ofte die van zijne familie was gedepicieert", vroeg hij schepenen van Raamsdonk vergunning "een bequame plaets in den oosthoek van het koor der kercke alhier, omme aldaer voor zijn weledele en desselfs familie te laeten maecken een gemetselden en overwelften kelder tot een honorabele begraefplaetse". Mondvol om te vragen een familiegraaf te mogen laten maken. Simon van Son, zijn beide vrouwen en nakomelingen werden in deze grafkelder bijgezet. In 1869 bepaalde het gemeentebestuur, dat de toe- of ingang van de grafkelder niet meer open mocht. Leonard Simon de Jong van Son mocht toen van het kerkbestuur een "ingang te zijnen gunste" maken. Dat gebeurde aan de buitenkant van de kerk. Toen een lid van de familie Van Son overleed, hakte men een gat in de buitenmuur van de kerk en schoof men zo de kist de grafkelder in. Het gat werd met een granieten steen dichtgemetseld. Je kan de inscriptie op die sluitsteen nog altijd best goed lezen.  
(Bron: familiearchief f.van son;  Rekenkamer van Holland no. 673: rolle van verkooping van domeinen, fol.9.;  eigen foto’s ; HJA van Son: geschiedenis en genealogie van het beslacht Van Son ).