.....en ik zie hem gaan.

Sommige dingen dienen zich volkomen onverwacht aan. Zo zat ik donderdagavond, totaal niets vermoedend, te wachten op het begin van de raadsvergadering. Je weet dat ik zowat elke vergadering bijwoon. Het zou de laatste vergadering zijn van raadslid Joop Heesters. Bij cde komende verkiezingen zwaait hij af. Omroep Brabant was er ook, compleet met camera. Opnamen maken van Heesters die tientallen jaren raadslid was en nu zijn zetel gaat verlaten. Ik kende Joop al, toen ik nog journalist was bij De Stem. Ik heb hem zien komen in de gemeenteraad van het toen erg roerige Geertruidenberg. En nu zal ik hem ook zien gaan. Einde van een tijdperk. Dat mag je toch wel zeggen. De dame van de omroep vroeg me of ik in een paar zinnen het scheidende raadslid kon beschrijven. Dat wilde ik wel. Het is namelijk niet niks om meer dan 40 jaar raadslid te zijn. Dan moet je het voor je achterban wel goed doen.... anders wordt je immers niet zo vaak herkozen.  Zo zat ik dus in de uitzending  van vrijdagochtend en met mijn roze trui ook nog op de foto. Rechtstreeks gezien heb ik die zelf niet maar de techniek staat  tegenwoordig voor niets. Ik had 's ochtends echt andere dingen te doen. Eerst fysio op vrijdagochtend en daarna meteen op de koffie bij dochter Meike en kleinzoon Youri. Ondanks mijn pensionering, een half jaartje geleden, rijgen zich alle dingen toch nog dag-in-dag-uit aaneen. Na de koffie weer naar huis om Nuis olympisch kampioen te zien worden op de kilometer en vervolgens weer een illustratie op mijn facebookpagina te zetten over een gevaarlijke verkeerssituatie dit keer. Want ook mijn politieke werk gaat elke dag door. Cas was woensdag en Youri en Cas waren donderdag geweest. Mama Elke ging met tante Tara naar de 9-maandenbeurs. Ze verwachten immers beide een kleintje; ons negende en tiende kleinkind!    En op zo’n beurs moet je niet je handen vol hebben aan je kleine zoon. Mama Meike op haar beurt had donderdag nog keelontsteking en kon dus wel even een ochtend zonder haar zoontje, dacht oma. Dus kwam Youri met zijn neefje spelen, die zag dat  best wel zitten. Al moest oma José ze af en toe wel met bij voorbeeld een lekker appeltje tot rust laten komen op de bank. Anders draven ze echt de hele dag door. Inge, Bram, Emma en Renée gingen op de foto. Dat leverde een heel leuk plaatje op. Dat geldt ook voor onze boef Robyn. Ik wil je ze niet onthouden. Onze kinderen en kleinkinderen zijn ons ‘alles’. We zijn er enorm trots op. Mag je best weten.

Donderdagavond stond dus de Raad in mijn agenda en gistermiddag kwam Anouk weer op schilderles bij oma José. Nichtje Renée liet deze keer verstek gaan. Zij had een verjaardagsfeestje. Dat betekende dus dat alleen Anouk gisteravond bij ons aan tafel zat om lekkere sperzieboontjes mee te eten. En na het gebruikelijke kopje koffie nadat zij naar huis was gebracht, was het op de bank NAC kijken. Ook niet verheffend. Wanneer gaat die Vreven nou eens nadenken wanneer hij moet wisselen?  ’s Avonds had José gelukkig voor een lekkere Hollandse Nieuwe gezorgd. Met uitjes uiteraard. Ook een van mijn lievelingshapjes...... Het wordt alsmaar spannender met NAC naarmate het einde van de competitie nadert. Kunnen ze zich handhaven? Samen met al onze jongens ga ik naar NAC-RODA zondag 18 maart. Spannend om er ook een keertje echt in het stadion bij te zijn. Een leuk cadeautje! Ik kijk ernaar uit. En vanmiddag? Nou na het schaatsen in Korea, -de laatste dag-, begint het wielerseizoen weer met de eerste echte klassieker. Dat gedoe zonder publiek in dat rijke golfstaatje en de tour Down Under kijk ik niet eens. Niet interessant. Maar vanaf nu zal ik niet veel wedstrijden missen. Dat is toch ook weer een bijkomend voordeel van het pensionado zijn. Zou Sagan weer zo sterk zijn?

(Bron: familiearchief f.van. son : het gezin van Inge en Bram, Cas en Youri, Anouk en Robyn).

Hoera een meisje!

Een gezellige en drukke en ook wel spannende week achter de rug. Dat spannende zat hem in de echo van het nieuwe Van Sonneke bij Pieter en Tara. Hoera een meisje. Robyn krijgt er dus een zusje bij. Wat zal ze blij zijn. Nu moet ze nog een aantal maanden geduld hebben. Carnaval is ook weer voorbij . Voor mij was er carnaval niet bij, maar toch was het genieten. Genieten van al die leuke foto’s van vrienden en vriendinnen die op facebook voorbij kwamen. Zo’n carnaval is goud waard. Even echt ertussenuit kunnen springen is op zijn tijd echt nodig.

Ik heb lekker gekeken naar het schaatswerk van onze dames en heren. Wat een mooie en vooral spannende ritten. Donderdag ging José samen met Elke naar de musical Lion King in het circustheater in Scheveningen. Ze kwam laaiend enthousiast thuis. Fijn. Zo kon ze er weer deens een lekker dagje tussenuit. Vrijdag ging José met Inge en de beide meisjes weer de hort op. Ze heeft het er allemaal maar druk mee. Ik zat donderdagavond op de vergadering van de Sociale Volkspartij. Sinds ik weet dat onze partij op lijst 7 staat, kon ik lekker mijn creativiteit botvieren op alle mogelijke teksten en illustraties die we in de campagne gebruiken. Ik heb inmiddels ook mijn eigen facebookpagina tijdelijk aangepast. Zo weet iedereen op wie ze kunnen stemmen op 21 maart...... In mijn hart hoop ik dat ook vooral jongeren gaan stemmen. Mijn oud-leerlingen roep ik op om op mij te gaan stemmen: nummer 6 op lijst 7 dus! De lijst waar geen naam boven staat. ‘Geen naam’?  Nee. Je moest namelijk vóór 27 december vorig jaar de naam bij de gemeente melden. Maar onze Sociale Volkspartij bestond toen gewoon nog niet. En dan komt er dus geen naam boven de lijst. Het betekent dat we extra aandacht moeten besteden aan dat feit in de communicatie tijdens de campagne. Ook weer een uitdaging. Ons programma is bijna klaar. Maar je kent de uitgangspunten al: sociaal, progressief en links, natuur en duurzaamheid. Gewoon eerlijk, zonder rompslomp, zonder mooipraterij of toezeggingen die je toch niet waar kan maken. Genoeg over de Sociale Volkspartij. Verkiezingen zijn immers pas op 21 maart.

Woensdag was Cas er weer. Toen ik terug kwam van de fysio stond hij dansend aan de achterdeur. “We eten nasi, Opa”. Het manneke kan zo uitgelaten reageren. Puur genieten! ’s Middags  kwam zijn grote vriend Youri en Anouk nog even met mama bij ons. Casje lag echter –moe van het spelen- zijn middagdutje te doen. Ik merk dat we week in week uit eigenlijk tijd tekort komen om te genieten van al die leuke dingen. Ik hoop dat de griepgolf nu ook eens op zijn retour gaat, dan zijn ook in het gezin van Meike en Ronald de ziektes hopelijk ook achter de rug. Het weer speelt in elk geval goed mee de laatste dagen. Laten we er maar het beste van hopen.

(Bron: familiearchief f.v.son: hoera een meisje, musical Lion King, Cas, Youri en Anouk en de Sociale Volkspartij).

Ja, hij blijft.....

Ondanks die vele afspraken van jezelf, afspraken met José, met de kinderen en kleinkinderen, die ik wekelijks in de agenda van mijn ‘mobieltje’ zet, heb je voor sommige dingen kennelijk een ingebouwde agenda. Die heet ‘herinnering’. Zo heb ik er voor zondag ook een. Zondag is het 4 februari. De dag waarop mijn vader plotseling stierf. Ik zag hem ’s morgens, -zoals altijd- op die bewuste vrijdagochtend tegen tien over zeven met zijn fiets naar zijn werk gaan. Hij zwaaide boven de muur aktijd even met zijn shagje. Dat gloeiende puntje dat die ochtend voor altijd zou doven. Ik vergeet het nooit meer. Het was het laatste ik van hem zag. Hij stierf rond half twaalf aan een kransslagaderbreuk. Men vond hem, -inmiddels overleden-, zittend tegen een muur. Zondag zal het precies 46 jaar geleden zijn dat hij veel te jong,- hij was pas 54-,  ons moest verlaten. Mama bleef alleen met ons. Ik was de oudste thuis. Nog geen 21 jaar.

Elk jaar weer is die vierde februari een dag die weer automatisch herinneringen terugbrengt. Daar heb ik geen agenda voor nodig. Mijn vader was een toonbeeld van rust, hartelijkheid en humor. Sportliefhebber in hart en nieren. Ik geloof niet dat hij vijanden had. Daar was hij de man niet naar. Elke 4 februari, jaar in jaar uit, moet ik denken aan die ene zin die iemand –lang geleden- eens tegen me zei. “Mensen zijn pas dood, als er niemand meer aan ze denkt”. Nou wat dat betreft leeft papa nog minimaal door totdat ik uit de tijd ben. Daarvan ben ik overtuigd. Hij gaat niet uit mijn herinnering en ik heb ook veel over hem geschreven in mijn boek dat ik over 9 eeuwen Van Son heb geschreven. Ieder kind heeft een exemplaar. Ze weten hoe hij was, al hebben ze hun opa’s nooit gekend.

Ik weet het allemaal, maar het is een schrale troost. Hij is er immers niet meer om hem vast te houden, met hem te praten over van alles en nog wat en gewoon te genieten van dat hij er is. Ik mis hem nog altijd. Ik probeerde wat hij me leerde door te geven aan onze kinderen en nu ook aan onze kleinkinderen. Zo goed als hij, kan ik het niet, maar ik doe mijn best. Gelukkig gaat het leven door en kan ik genieten van fijne dingen en verdriet hebben om andere dingen. Gisteravond mochten we op uitnodiging van Pieter en Tara mee uit eten; ik kreeg gisteren weer een mooi plaatje van een ‘nieuw van Sonneke’ in wording en als ik dan naar onze levenslustige kleintjes kijk als oma op ze past, dan wordt ik warm van binnen. Het leven kan ook heel erg mooi zijn. Maar er is ook aandacht en gevoel voor minder leuke dingen. Zo moet het ook.

(Bron: familiearchief f.van son: 4 februari 1972-4 februari 2018. Papa).