Die gootsteenafvoer......

 Weer een gevarieerde week achter de rug. Eindelijk kwam een einde aan een groeiende ergernis. Het water in de keukengootsteen liep nog nauwelijks weg. Welke ontstopper of duo-ontstopper we ook aanschaften en gebruikten; zelfs caustic soda bleef zonder resultaat. Dan uiteindelijk maar bellen. De vriendelijke man kwam op etenstijd omstreeks half zes, maar dat kon de pret niet drukken. Dan moet het eten maar even wachten. Na een halfuurtje was het euvel opgelost. Voor het overgrote deel zeepresten die ons dwars hebben gezeten. Nu loopt de gootsteen weer heerlijk door. Gelukkig maar. Er kan weer normaal water worden gepakt; het loopt prima weg en de vaatwasser kan ook weer aan.

Ik heb woensdagavond maar wat later gegeten, want ik moest ’s avonds al om half zeven een paar handtekeningen gaan zetten in verband met het feit dat ik kandidaat-raadslid ben voor de Sociale Volkspartij. Daar heb ik je al over verteld. Enthousiaste partijleden waren er meer dan voldoende, zodat binnen een mum van tijd de benodigde twintig ondersteunende handtekeningen onder het toeziend oog van een ambtenaar konden worden gezet. Ook het bewilligingsformulier getekend, dat ik inderdaad kandidaat ben. Met de scootmobiel snel terug naar huis, lekker eten en daarna lekker rustig op de bank, met oortjes in om te luisteren naar de lokale omroep. Onze twee raadsleden werden daar bevraagd. Volgende week staat in buurthuis de Schelf weer een partijvergadering op het programma. En ook weer een raadsvergadering, zie ik in mijn agenda.

Donderdag haalde ik in de vroege ochtend samen met Elke mijn schoenen op bij Nico van ‘Voet en zorg’ in Drunen. Ik blijf het vakwerk vinden, hoe dat Nico erin slaagt om steeds weer perfect passende schoenen te maken voor mijn veranderende voeten en benen. Het zit weer als gegoten! Ik ben dan ook al jaren een dik tevreden klant.  Elke dronk bij ons nog even een bakje koffie en Cas speelde wat. Veel tijd was er niet, want José moest donderdagmiddag voor het schoolproject ‘creatieve middagen’ naar de kleindochters in Made. Er wordt geverfd in de klas van Renée en dan is oma José natuurlijk van de partij. Bij Emma werd appeltaart gebakken. Daar is Emma kennelijk echt dol op. ‘alleen voor Emma’ ziet ik dat goed op de doos?  Even voor vieren kwam José weer op de fiets naar huis. Tijd voor een kopje koffie. We aten ’s avonds –uiteraard-  zelfgemaakte nasi, die nog over was gebleven van de vorige dag. Dus dat kwam goed uit: makkelijk, snel klaar, gebakken eitje eroverheen en smullen. Vrijdag nog even naar Jasper, mijn fysiotherapeut en dan kan vandaag het weekend weer beginnen. Vanavond NAC-VVV. Als we winnen loopt het verschil met Sparta op tot 8 punten.  Als we.......

Carnaval komt er weer aan. Ben benieuwd hoe onze kleinkinderen nu weer zullen verschijnen... Ik hoop voor al die carnavalsminners dat het weer mooi mag zijn. Dan hebben de wagenbouwers ook eer van hun vele creatieve werk en is het niet te koud voor de kleintjes bij het optochten kijken.

(Bron: familiearchief f.van.son: Sociale Volkspartij bij de SLOG, Emma en haar appeltaart).

Een andere partij....

Een partij die mee gaat doen aan de verkiezingen in Geertruidenberg, heeft mij gevraagd of ik bij hen op de kandidatenlijst wil komen. Ik werd er enigszins door overvallen, maar heb na enig nadenken toch  ‘ja’ gezegd. Die partij gaat zich inzetten voor mensen die dat nodig hebben; jongeren en ouderen. Voor een meer eerlijke wereld. Iedereen telt echt mee voor die partij, ook de oudere en gehandicapte. Uiteraard worden ook de belangrijke andere onderwerpen – evenals die bij alle andere partijen worden genoemd- niet vergeten. Het is uiteraard een progressieve partij. Dat past het beste bij mij, dus zei ik toch ‘ja’.

Je zal de naam van deze  partij niet op het stembiljet tegenkomen. Dat zou wel het geval zijn geweest als vóór oudjaar de naam was gemeld bij de gemeente. Maar dat kon niet, want toen was de nieuwe partij nog niet opgericht! Je zal daarom boven één van de deelnemende lijsten op het stembiljet op 21 maart géén naam tegenkomen. Een blanco lijst dus. Dát is de partij waar je mijn naam wél tegenkomt bij de kandidaten op nummer 6. Geen verkiesbare plaats, of de nieuwe partij zou een klapper moeten maken of ik zou met voorkeurstemmen moeten worden gekozen. Daar gaat het allemaal niet om. Maar er is wél een partijprogramma en een denkwijze waar ik achter sta.

Ik heb de naam nog niet genoemd, merk ik. Sociale Volkspartij in de gemeente Geertruidenberg. Je zal in de komende weken nog wel meer van deze partij horen en zien op de ‘social media’ en in het weekblad of de krant. Ik heb inmiddels mijn eerste vergadering bij de Sociale Volkspartij achter de rug. Of ik ook taken heb? Ja uiteraard. Als ik me ergens voor inzet dan ben ik meteen ook actief. De mensen die mij kennen, die weten dat. Er is immers nog genoeg werk te doen. We vergaderden donderdag in het  buurthuis De Schelf en ja hoor. Ik was nog niet binnen of ik hoorde mijn naam al. De Schelf is het buurthuis waar jongeren ook terecht kunnen. Nou er zijn jongeren die mij nog kennen “Hé meneer ... hoe ist?”.  Uiteraard een praatje gemaakt en al snel stonden er meer mee te praten. Toch leuk dat die (oud)-leerlingen je niet vergeten zijn!

Intussen gaat alles thuis gewoon zijn gangetje. Telefoontje gehad dat mijn nieuwe schoenen klaar zijn. Cas heeft geverfd voor de verjaardag van mama; ik heb af en toe wat stamboomonderzoek gedaan en een ochtend samen ‘gestamboomd’ met Louis, die ik nog ken uit mijn Dongemondtijd. Was gezellig. Hij heeft meteen ook mijn favoriete genealogie-programma Pro-Gen aangeschaft.

Gisteravond zijn José en ik na het eten natuurlijk nog snel even op verjaardagsvisite bij onze dochter en vandaag ga ik voor het eerst als bezoeker met kleindochter Emma en haar ouders naar de open dag van het Dongemond college. De kleintjes worden groot... En vanavond staat NAC weer op het programma. Op TV. Moeilijk hoor, uitwedstrijd tegen PEC. Op 18 maart ga ik met de mannen ‘echt’ naar NAC. De kaartjes zijn al binnen voor het thuistreffen tegen Roda. Kan wel eens een uitermate belangrijke wedstrijd worden met het oog op degradatie. Hoe die ook afloopt; de woensdag daarna zijn de gemeenteraadsverkiezingen. Maar daar kom ik nog wel een keertje op terug. Dan zijn de Olympische winterspelen ook al weer voorbij.....realiseer ik me. En zo rijgen de dagen, de weken en maanden zich steeds maar aaneen. De een na de ander. Het houdt maar niet op. Leuk hè, als je met  pensioen bent. Ik heb het drukker dan ooit zo lijkt het.

(Bron: familiearchief f. van son: eerste open dag als bezoeker, Sociale Volkspartij in Geertruidenberg).

Weer een hoogtepunt...

En ja hoor. Het nieuwe jaar is nog maar amper begonnen en het eerste nieuwe hoogtepunt dient zich al aan. Wij worden wéér Opa en Oma. Gaat dat niet vervelen? Nou, wat denk je zelf? Integendeel!

Cas krijgt er, - als het weer warm is buiten- , een broertje of zusje bij. Mama een babytje in de buik. Dat zag hij zelf wel zitten. Uiteraard, want bij Cas geldt ‘hoe meer zielen hoe meer vreugd’, zoals bij voorbeeld om muziek te maken. Dat is momenteel zijn hobby. Oma heeft een kleine trom, twee castagnetten, en tamboerijn en nog zo’n klingelinstrument. Hij deelt ze een voor een uit en zegt tegen mij ‘staan opa’! Ik moet meedoen. En dan begint het. Cas danst op zijn muziek en niet alleen zijn oogjes lachen van plezier. wij dansen er omheen.  Dan is hij in zijn element. Hij heeft er nu een toetsenbord bij van een computer. Dat is in zijn gedachte soms computer, maar bij het muziekmaken een “piano”. Misschien moeten we eens gaan kijken naar een keyboard. Van dansen krijg je energie....

Nou vind ik de komende gezinsuitbreiding bij Wouter en Elke echt een feit om op te dansen. Leuk voor Cas, zo’n babybroertje of zusje. Alleen is ook maar alleen. En ons –toch al uitgebreide- gezin krijgt er weer een lid bij. Heerlijk, zo’n groot gezin met kinderen en kleinkinderen rondom spil Oma José. Daar kan ik eindeloos van genieten. De aanstaande ouders hebben meteen ook afgetast of de nieuwkomer straks ook op woensdag kan komen bij Oma en Opa. Wat dacht je? Natuurlijk. Graag! Oma ziet zo’n klein oppasmensje graag komen. En oppassen, dat kan ze als geen ander. Dat weet je inmiddels. Ze hebben het Cas verteld en hij weet straks dat ook hij dan een taak krijgt: ‘grote broer’ worden.

Wat zal hij goed voor zijn babybroer of zusje zorgen...  Ik heb deze week weer een keer  met de Valys-taxi gereden. Dit keer in een busje met veel te weinig beenruimte. Het probleem laat zich al raden. In ‘een bochtje’ zitten. Mijn spieren hebben weer een oplawaai gekregen en de bloeddoorstroming die voor mij zo belangrijk is, stagneerde kennelijk met spierproblemen tot gevolg. Gelukkig kon de fysiotherapaut gistermorgen de zaak een beetje los masseren. Hopelijk is het snel voorbij. Van slapen komt op deze manier niet zo veel. Maar dat is gelukkig maar tijdelijk; maar wel lastig. Vandaag komt Emma onze oudste kleindochter logeren. Dat wordt een plezierige dag. Het wordt al een echte dame. Haar zus gaat met papa en ma er even tussenuit als verjaardagscadeau. Emma bij ons. Misschien staat er nog iets leuks op het programma, maar dat verklap ik natuurlijk niet. Dat moet een verrassing blijven.

In het weekeinde wordt in de diverse categorieën tot slot het NK en BK veldrijden afgewerkt. Ik zal er wel een en ander van zien, verwacht ik zo. Daarnaast begint de 'Juup' weer na de winterstop. Waar blijft die versterking voor NAC? De overige degradatiekandidaten hebben zich al behoorlijk geroerd bij het aantrekken van versterking. Ik volg dagelijks de fansite van de Rat. NAC heeft weer geen geld natuurlijk. Het is het oude liedje, dat ik al tientallen jaren ken. Misschien kunnen ze desondanks in de eredivisie blijven. Dat zou al een prestatie zijn. Hoop doet leven....

(Bron: familiearchief f.van son: Gezinsuitbreiding bij Cas, Emma logeert, NAC)

Ze kan echt alles!

José heeft er weer een taak bij. Donderdag heb ik het aan den lijve kunnen ondervinden.Ze is nu ook al lerares. Ze gaf thuis haar eerste schilderles aan twee leergierige leerlingen. Hoe dat kwam? Int Nicolaas bracht vorig jaar bij Oma en Opa kunstschilderspullen voor Anouk en Renée. En je begrijpt het al. Zij waren niet te lui om meteen aan oma om les te vragen. Uiteraard vond Oma dat een goed idee en donderdag was het zo ver: de eerste les stond op het programma. Een oude blouse van papa aan en uiteraard de verfspullen meegebracht. Rustig en met geduld ging oma José aan de slag met twee oplettende kleinkinderen. Zelfs tijdens de eerste les werd er al gemengd en naar hartenlust geschilderd. En wat zeker ook leuk was van zo’n les, dat was natuurlijk na afloop frietjes eten met oma en opa. Uiteraard zelf gesneden en gebakken friet. Dat is immers het allerlekkerste. De eerste les zit er op. Meteen een afspraak maken voor les 2, zodat Anouk en Renée net zulke mooie schilderijen kunnen maken als Oma. Dat kost nog wel wat lesjes natuurlijk.... Weer een geslaagde activiteit van creatieve oma José. Ze kan eigenlijk alles. Want als ik terugkijk, dan kan ik zonder overdrijving zeggen, dat José alles kan wat op haar weg komt. Naast dat ze de spil is van ons uitgebreide gezin, heeft ze ook buitenshuis de nodige dingen aangepakt. Ze begon – toen ik ze nog niet kende- bij de gezinszorg in Zundert. Werkte daarnaast in een schoenenwinkel en later bij de slager in Breda. In onze verkeringstijd was zij onder meer filiaalhoudster bij ‘De Bakkerij’ in winkelcentrum De Burcht in Breda. Deed er en passant nog een opleiding Activiteitenbegeleidster bij en in Oosterhout en Apeldoorn was ze oproepleidster bij een peuterspeelzaal, maar veruit de langste tijd heeft zij een eigen particuliere peuterspeelzaal gehad toen wij in Oisterwijk woonden. ‘De Boerderij’ heette die. Een goedgekozen naam, want de peuterspeelzaal was gehuisvest in de boerderij van de familie Verhoeven aan de Spreeuwenburgerweg. De speelzaal had ook nog een eigen ‘buitenboel’ , zodat de kinderen ook in een omheinde buitenruimte konden spelen. Honderden Oisterwijkse kinderen hebben er door de jaren heen naar hartenlust kunnen genieten en José had zelfs leidsters in dienst. Toen de ruimte verdween, werd de peuterspeelzaal uiteindelijk opgedoekt. We verhuisden naar Geertruidenberg en later Raamsdonksveer. Stilzitten zat er ook daar niet in voor José. Ze werkte onder meer bij Louwman & Parqui en in de catering en werd een paar jaar postbode. Later was zij medewerkster in een groentewinkel en ook nog een tijdje ‘Oppas-oma’. Het oppassen bleef, maar dan voor de eigen kleinkinderen. Inmiddels zijn dat er acht, zoals je weet. Niet dat ze op allemaal oppast. Maar ze komen wel bijna allemaal zo nu en dan een dagje en nachtje logeren.

Dat was woensdag met Robyn het geval. Papa Pieter zou thuis schilderen en Robyn kwam met Cas spelen, die op woensdag altijd van de partij is bij Oma en Opa. Ze bleef een nachtje slapen, lekker spelen met Cas en natuurlijk even langs Youri en Anouk  en zij werd donderdag, voordat de schildercursus van Renée en Anouk begon, weer door papa opgehaald.

Je kan eigenlijk zeggen dat Oma José maar amper tijd heeft om adem te halen.  Maar de vrijdag was echt voor haar zelf. Ik ’s morgens naar de fysio en daarna lekker doen waar we zelf zin in hebben. Een dagje thuis zonder kleinkinderen. Ook wel eens leuk!

(Bron: familiearchief f.van son: Januari 2018 Oma’s schildercursus met Renée en Anouk; Robyn logeert en speelt met Cas en Youri).