Op naar de eerste.....

Toch  een aparte week, die van het jaar. Kerstmis, waarin je vrijwel enkel nog hoort of leest over ‘uitbuiken’ en dan de gebroken week erna, waarin velen, door het opnemen van een enkele snipperdag een hele week thuis konden zijn. We gaan op naar de eerste week van het nieuwe jaar. Vanaf komende maandag begint weer het traditionele handjes schudden met de als een litanie herhaalde “beste wensen” of “alles wat wenselijk is”. Ik vraag me af wie dat echt meent.

Terug naar die laatste zeven dagen van 2017. Het was bij ons vooral een gezellige week, die laatste van 2017. Op Eerste Kerstdag bijna het hele gezin compleet rondom de spil van ons gezin, Oma José. Tommy en Nienke en ook Daan ontbraken. Bram had voor enkele flessen goede rode wijn gezorgd. Natuurlijk genoten ook wij van lekkere hapjes, maar echt ‘uitbuiken’ hoefde bij ons niemand. Veel eten is immers een kwestie van gewoonte. Het kan ook gewoon gezellig zijn zonder jezelf overvol te proppen. Een ijsje toe gaat er bij kleinkinderen altijd in...... Op Tweede Kerstdag waren wij gezellig samen met zijn tweetjes en daarna begon een doorgesneden weekje al op de woensdag ‘Casdag’. Dat hij onmiddellijk na het binnenkomen en hartelijk groeten met ‘Opaaa’  meteen doorloopt naar het speelgoed, dat weten jullie zo langzamerhand. We genieten van ons manneke.

Donderdag was een beetje computer-ellende. Foto’s van mijn facebookpagina’s buiten beeld. Hopelijk is dat snel verholpen. 

Als echte sportliefhebber heb ik de hele week al kunnen genieten van veldrijden en vooral het Olympisch Kwalificatietoernooi voor onze schaatsers. Wat een spannende ritten. De olympiagangers hebben nog 6 weken om in topconditie te komen. Dan wordt er in Zuid-Korea gereden. Ik ben nu al benieuwd. Dagelijks genieten wij ook nog volop van de Top 2000. Gewoon lekker luisteren en kijken.

Vandaag viert Renée haar verjaardag en ook morgenavond, op de oudejaarsavond, zijn wij weer uitgenodigd bij onze oudste dochter Inge en Bram. Emma en Renée verheugen zich er al op. Wij ook! Ook dat wordt weer gezellig. En dan is het spelenderwijs 2018!

Natuurlijk besluit ik met al onze echte vrienden een heel gezellige jaarwisseling toe te wensen, zodat we met zijn allen met plezier een gezond en gelukkig nieuw jaar in kunnen. Nog een tip tot slot: op Historiek.net staat een lezenswaard verhaal over Slavernij. Sw moeite waard. Interesse? Volg dan de link even:  https://historiek.net/slavernij-is-dat-eigenlijk-wel-toegestaan/73999/?utm_source=mailpoet&utm_medium=email&utm_campaign=nbrief-wk52-2017

(Bron: familierachief f.van son; Historiek.net).

Soms loopt het anders...

Oma José en de meiden zijn druk doende om van ons gezamenlijke Kerstfeest weer iets moois te maken. Er is al enige tijd geleden afgesproken dat Elke, Meike en Tara op Kerstdag bij ons voor iedereen komen kokkerellen. Inge moet verstek laten gaan, want zij rijdt met het gezin pas in de loop van Eerste Kerstdag vanuit Groningen, waar haar schoonouders wonen, naar ons toe. Nienke, de vriendin van Tommy is ook niet van de partij. Samen met hem is zij tijdens de Kerst in Oostenrijk. Op uitnodiging van de baas van Tommy, die eens per 2 jaar het personeel en aanhang verrast met een meerdaagse trip. Je kan het slechter treffen....

Maandagavond zouden de meiden samen bij Oma de zaken komen doorpraten en recepten uitwisselen voor het versterken van de inwendige mens op onze Kerstbijeenkomst. Tara moest werken en  had haar receptsuggesties al doorgestuurd en Inge had met Elke een en ander doorgepraat. Maar het liep anders. Elke was helaas te ziek. Dinsdag was de situatie onveranderd en daarom haalde Oma Casje op om bij ons te komen spelen, zodat mama Elke geen omkijken had en zich op haar ziek zijn kon concentreren. Meike kwam met Youri en zo kon het uitgestelde gesprek toch nog –zij het met een handicap- doorgaan. En Cas en Youri; die spelen wel. En als Robyn dan van de partij is, dan zijn Youri en zij de beste maatjes. Ze hebben allemaal één ding gemeen. Zij voelen zich bij Oma net zo thuis als bij hun papa en mama.  Moeten ze na enige tijd weer even tot rust worden gemaand, dan gaan ze op de bank bij voorbeeld met een klein schaaltje ‘schuddebuikjes’.

Ik had deze week weer een paar uurtjes tijd voor genealogie. Ik ben verder gegaan met het onder de loep nemen van mijn verre voorouders, de familie BAC, de Baccijns en hun relatie met de Van Wesemaels, de Abdij van Tongerlo en de Merode. Het heeft nog wat open eindjes, maar we komen er wel. Het wordt wel steeds interessanter.

Oh ja. Voor zo ver je het nog niet hebt meegekregen; ik heb een streep gezet onder mijn vele werk bij PvdA en MORGEN! Ik wijd er niet verder over uit. Het is voor mij een gesloten boek. Ik ga of laat mezelf geen geweld aandoen. Die tijd is echt voorbij. Er zijn nog genoeg andere leuke dingen in mijn leven.

Zo is mijn broer Marco deze week voor het eerst Opa geworden en zijn vrouw Dineke uiteraard Oma. Dochter Linda en Robin hebben een zoontje gekregen; Luuk. Ik heb hem al in de stamboom gezet uiteraard.

Donderdagavond was het weer gemeenteraad en gisteren kwamen Youri en Anouk een nachtje slapen. Maar natuurlijk stonden eerst de pannenkoeken op het programma. Kortom een drukke week. Nu staat Kerst voor de deur en ook het jaar loopt op zijn einde.
Volgende week de traditionele Top 2000 op radio en t.v. met uiteraard Queens' Bohemian Rhapsody weer op 1. De eerste 5 (in de top 2000 in elk geval..) zijn voor mij terecht. Wikipedia schrijft over de nummer 1
onder meer dat deze evegreen verscheen op het album A night at the opera. Ze klasseren het als een wereldwijde hit voor de groep in 1975/1976. En de heruitgave in 1991 werd ook een hit. "Het wordt algemeen beschouwd als één van de succesrijkste popnummers aller tijden". Helemaal mee eens!

Ik besluit dit bericht met iedereen hele fijne Kerstdagen toe te wensen. Misschien zorgt het bij u voor het soms zo noodzakelijke licht in de duisternis. Bij ons hebben we weer ‘full house’ en Tweede Kerstdag zijn wij gezellig met z’n tweetjes. Tot volgende week.

(Bron: wikipedia: Bohemian Rhapsody; familiearchief f.van son; robyn, cas, youri en Anouk).

Als je niet eet....

Dinsdagavond heb ik even stil en zonder geluid op de bank gezeten. Het was nodig. We hadden –met dank aan de onderwijsstaking- onze kleindochter Robyn in de oppas. Ze kan ontzettend goed spelen, maar praat de hele dag honderduit. Werkelijk de hele dag aan één stuk door. Op zich zou dat geen probleem moeten zijn, ware het niet dat onze ‘haaibaai’ steeds maar vragen blijft stellen en als je niet snel genoeg antwoordt, dan komt ze naar je toe om te vragen of je niet gehoord hebt dat ze iets vroeg. En ook dat kan ze gewoon minutenlang volhouden.  Ze heeft nog gelijk ook! Maar bewerkelijk is het wel. Je moet voortdurend van rol verwisselen. De ene keer ben je baby en moet je op commando een paar minuten huilen. Daarna weer eten, want, zo laat ze weten: “als je niet eet, dan wordt je niet groot”. Ze blijft net zo lang doorgaan totdat je dat ook doet. De andere keer, nauwelijks een halve minuut later ben je een wildvreemde meneer aan de telefoon, of je moet praten als een kikker of je bent iemand anders, die in het fantasieverhaal van Robyn voorkomt. Oma José en ik zijn zowat horendol geworden.  Wat een energie. Maar gezellig was het wel! Als zij komt, dan worden meestal de poppen van stal gehaald. Die moeten dan aan- en uitgekleed worden en als er een knoopje moet worden gelegd, dan moeten opa of oma dat doen.  Als papa ze gebracht heeft op weg naar zijn werk, zo tussen acht en half negen, dan eet ze eerst met smaak haar boterhammetje dat Oma traditiegetrouw klaarmaakt. En daarna is het spelen, de hele dag door. En haar mond stat geen minuut stil. Een mooi intermezzo was ’s middags de komst van Tante Meike en Youri. Per slee natuurlijk. Je snapt dat de lange broek van Youri een beetje nat was geworden van de sneeuw. Die broek kon bij oma mooi op de radiator van de verwarming. Lekker warm voor als Youri weer naar huis zou gaan. Binnen kan je toch bij oma ook in boxershort spelen. We hebben immers vloerverwarming. Oma was gek genoeg om mee te spelen en neefje en nichtje op een dekentje door de kamer te slepen, tot grote vreugde van de kleintjes. Hoe ouder hoe gekker zeggen ze wel eens.... Woensdag was het weer de beurt aan Cas om bij oma te spelen. Hij ontdekte hoe leuk Bohemian Rhapsody van Queen is, (oma's lievelingsband) als de Muppets het ten gehore brengen. Donderdag was het even rust voor oma en opa en gisteren ging ik weer even ‘op visite’ bij  het Dongemond college. Mijn vriendin was er ook. Leuk om daar weer te zijn. Veel lijkt er niet veranderd.

(Bron: familiearchief f.van son. Robyn bij oma en opa).

Ik doe ook mee.....

Zoals je weet mocht ik in de afgelopen maanden mee aan de wieg staan van de nieuwe plaatselijke progressieve partij MORGEN! in de gemeente Geertruidenberg. Ik ben daar best trots op. De statuten en het huishoudelijk reglement, -goedgekeurd door de leden-, zijn nu bij de notaris ook van onder meer mijn handtekening voorzien. Nu kunnen we opstomen  naar de gemeenteraadsverkiezingen, die op 21 maart volgend jaar worden gehouden.

Ik heb besloten om me aan te melden als kandidaat voor het raadslidmaatschap. Hopelijk kom ik ook op de lijst. Een speciale commissie gaat zich buigen over de kandidaten en zal nog dit jaar  een voorstel voor de kandidatenlijst aan de leden van MORGEN! voorleggen. Ik ben benieuwd op welke plaats op de lijst ik kan komen. Ik zal –gelet op mijn leeftijd- vermoedelijk niet meer in de voetsporen treden van een aantal familieleden uit vorige eeuwen. Die schopten het tot schepen en burgemeester van diverse gemeenten. Zoals Jan van Son die van 1239 tot 1243, schepen was van ’s Hertogenbosch. Zijn zoon Hendrik trad in de voetsporen van Pa. Hij was meerdere malen schepen in den Bosch tussen 1295 en 1324. Ook  Geerlinc en Tielman van Son waren schepen. In Gilze was Jan janse van Son ‘ den oude’ schepen op 14 november 1693. Illustere voorvaderen gemeentebestuurders dus.

Als lid van de medezeggenschapsraad van het Dongemond college trad ik in de voetsporen van mijn vader die, tot zijn overlijden lid was van de ondernemingsraad van AKZO Breda.

Misschien wordt ik in maart volgend jaar wel in de gemeenteraad  gekozen, of anders een volgende keer als ik tijd van leven heb. Dan kan ik als raadslid meewerken aan een Geertruidenberg waarin het eerlijker verdeeld is en iedereen meetelt. We gaan het zien. Ik ben benieuwd.

Ik ben deze week overigens volop bezig geweest met mijn familiegeschiedenis. Aangenaam verrast was ik toen in mijn mailbox de voormalige roostermaker van het Dongemond, Louis Schats, mij benaderde. Ook hij is geruime tijd geleden evenals ik aangestoken door het genealogie-virus. Dat wist ik. We hebben inmiddels gegevens uitgewisseld en blijken heel lang geleden dezelfde voorouders te hebben. Interessant. Dan kunnen we samen verder de familie BAC ontrafelen. Ik ben al een aardig eind op streek met de hulp van Hans Vogels en Hans van Broekhoven. We gaan ongetwijfeld de BAC-puzzle ontrafelen. Geduld is een schone zaak. Maar dat kan in dit geval ook, want al die voorouders en hun akten en oorkonden lopen na eeuwen echt niet meer weg.

(Bron: familiearchief f.van son: Genealogie.van.son: schepen Jan van Son ‘de oude’ en Archief Morgen!: logo 2017).

Wij hadden een kolenkachel......

Toen ik nog een Fransje was hadden wij thuis in Breda een kachel. Ik kan me die nog goed herinneren. Niet die potkachel die we achter de groentenwinkel hadden, al zie ik daar in gedachten nog die grote ketel op staan voor de was. Nee. Wij hadden zo’n oude kolenhaard met van die rokerige glasplaatjes ervoor, waardoor je naar het spel van de vlammen kon kijken. Mama maakte die glaasjes zo nu en dan schoon, zodat je er weer goed doorheen kon kijken.“Heet”. Dat woord komt in mij op als ik aan die haard terugdenk. Van de kolen in de kolenkit bleef je af, anders had je zwarte vingers.

We zongen in die hitte, zittend voor de haard Sinterklaasliedjes vol overgave. We gaven onze mooie tekening of het knutselwerkje waar we goed ons best voor hadden gedaan, aan mama die het vervolgens keurig op de schoorsteenmantel zette. Dan een schoen, een bakje met water en een winterwortel voor het paard en natuurlijk een sigaar voor de Sint. Je weet wel, zo’n dikke Elisabeth Bas. Als dat allemaal gebeurd was, dan gingen we naar bed. Snel slapen, want deste eerder was het morgen. ‘sNachts zou de Sint zonder twijfel ‘rijen” ofwel ‘cadeautjes brengen’. Het heerlijk avondje in vele opzichten was dan achter de rug. De Sint terug naar Spanje en al snel vergeten op weg naar Kerstmis.

Toen ik iets ouder was, kwam er een extra cadeautje bij. Ik was misdienaar bij de zusters op de Haagdijk en daar mochten we op zondag na de mis in een speciale grote kamer. Op de hele lange tafel lag wit damast en met rode linten was de tafel in net zo veel partjes gedeeld als er misdienaars waren. In elk deel lag een naamkaartje en snoep, een Parkerbalpen met inscriptie van je eigen naam en een chocoladeletter. Zuster Matthea had elk jaar weer haar beste beentje voorgezet om het ons naar de zin te maken. Dat was vroeger...

Gisteravond was het voor onze kleintjes Sinterklaas bij Oma en Opa. Een traditie in ons uitgebreide gezin. Iedereen was er.

De hele dag was Oma José in de weer geweest met het maken van soepen en het regelen van alles. Tegen vijven kon ze de tafel klaarmaken zoals je op de foto kan zien. Rond half 6 kwamen ze met hun papa en mama binnendruppelen om zich te goed te doen aan de heerlijke zelfgemaakte soepen van Oma en de broodjes; ook zo langzamerhand een traditie. Daarna werd door een van de kleintjes als bij toverslag op en rond onze slaapkamer een grote stapel cadeautjes aangetroffen en kon het uitpakfestijn beginnen. Schilder- en knutselspullen en alles voor kok Cas. Voor Youri bleek vooral de handpop van een dinosauruskop die zijn bek met tanden open kon doen, het einde. De dinosaurus zong mét dinostem zelfs een sinterklaasliedje, zoals je op de video kan zien die ik hiervoor postte. Het leverde rode koontjes op en uiteraard konden de allerkleinsten bijna niet wachten tot er ook voor hen bij toerbeurt weer een pakje was. Een heerlijk avondje en iedereen voldaan en tevreden weer naar huis. Oma en ook ik tevreden. Uit de mailtjes van de papa’s en mama’s later op de avond konden we opmaken dat het weer een geslaagde Sinterklaasavond was geweest. Cas wilde zelfs niet naar bed, want hij wilde spelen... Op naar de Kerst nu en de jaarwisseling. Dan is er weer een jaar om.. Tot slot nog even een tegenvaller. De auto is kapot. Flink kapot! Laten maken is voor de auto niet meer verantwoord.

(Bron: familiearchief f.v.son; pakjesavond kleinkinderen 2017). 

Mét dinosaurusstem

Gisteravond was het pakjesavond bij Oma en Opa. Iedereen blij en gelukkig. Youri het meeste met zijn handpop van een dinosauruskop. Hij was zo door het dolle heen, dat hij de pop zelf  met een dinostem een sinterklaasliedje liet zingen. Onvergetelijk!