Een beetje schuchter.....

In deze spannende weken moet ik altijd even terugdenken aan mijn eigen jeugd. Uiteraard, weer of geen weer, we gingen in Breda naar de aankomst van de Goedheiligman en zijn Pieten. Geen gezeur over zwart, gewoon een kinderfeest. Na de intocht gingen we snel naar huis om warm te worden en dan kwam ’s middags de sint met zijn gevolg door onze straat op weg naar ‘Moeke Mols’ op de hoek van de Haagweg en de Dijklaan. Daar moest sint ook warm worden kennelijk van de rit op zijn paard. Na een klein uurtje kwam hij weer naar buiten en liep, volgens mij wat minder soepeltjes, ietwat waggelend naar zijn paard, waar hij na veel vijven en zessen eindelijk op kon gaan zitten. Je wat wil je, zo oude man kan niet meer zo gemakkelijk zijn paard op als hij wat hartversterkertjes achter de kiezen heeft.  Zo tegen de avond gingen we, als het weer meezat, naar Hotel de Kroon op de Markt. Daar kwamen Sint en Piet nog even op het balkon. En als dat allemaal achter de rug was, dan waren wij voldaan en ontdekten bij thuiskomst een paar chocoladebeesten of suikerbeesten op de schoorsteenmantel. Wat een bedrijvige mensen toch, die Zwarte Pieten. Bij onze kinderen was het niet anders. Je keek op TV of Sint in Nederland aankwam en zag hem een dag later in je eigen woonplaats. Ook nu, bij onze kleinkinderen is dat het geval. Eerst de intocht en dan naar het Dongemond college om de Sint en zijn Pieten een berg pepernoten te ontfutselen of beter gezegd, een klein beetje op afstand blijven van die lui, want je weet het maar nooit. Vorige zaterdag trok oma met Cas, Youri en Anouk naar de Sinterklaasintocht. Youri, Cas en Anouk hadden een prima plaatsje aan de reling om alles goed te kunnen volgen. In Made gingen ook Emma en Renée de Sint inhalen en het huis werd versierd met een tekening van even geleden en een nieuwe van Renée. De schoen werd gezet en prompt kwam in de ene schoen een regenbooghockeybal en snoepgoed en in de andere een schaartje met natuurlijk ook daar schuimpjes en ander snoepgoed.

Ook tien kilometer zuidelijker in Oosterhout was Robyn van de partij om daar de Sint te verwelkomen. Dan herken je de meeste kleinkinderen bijna niet. Anders hebben ze volop praat en zijn uitgelaten, maar bij dit soort dingen zijn ze opvallend schuchter. Ook de anders zo spraakzame durfal Robyn, was nu toch een beetje meer op de achtergrond en zwaaide enigszins ingehouden naar de Sint. Hij zal het zonder twijfel gezien hebben.  In 2013 deed Anouk al een pietenpakje aan en dit jaar werd ook Cas thuis na de Sintmiddag in het Dongemond college overgehaald om met zo’n pakkie op de foto te gaan. Hij vond het allemaal best, als hij z’n appel maar mocht blijven eten.

En nu maar wachten tot de Sint en zijn Pieten de pakjes brengen. Hij komt waarschijnlijk ook weer bij Oma en Opa met een stapel pakjes. 

En na 5 december wordt de oude man uitgezwaaid en gaan we op weg naar de donkere dagen voor Kerstmis. Wat mij betreft wordt het dan echt gezellig in huis met gordijnen dicht om de kou buiten te houden en een behaarglijk temperatuurtje. Ik kan niet wachten...

(Bron: familiearchief f.van son, Sint 2017 en 2013 (Anouk in pietenpak). 

Een kinderhand.....

We kennen allemaal het gezegde ‘een kinderhand is gauw gevuld’.

Het worden weer een paar spannende weken tot de verjaardag van de Sint. Maar soms denk ik toch dat de makers van de Sintprogramma’s op TV zich niet realiseren, dat het voor de kinderen toch zonder al die extra’s al spannend genoeg is. Denk nou aan die belachelijke storm op zee, waarin de Sint het erg moeilijk had. Youri kan er niet van slapen; Mama Elke had het programma gezien maar liet er Cas de volgende ochtend toch maar niet naar kijken en Anouk zag “echt waar” haar cadeautje met de naam ‘Anouk’ erop, overboord gaan. Gebruik je verstand, TV-makers. Vorig jaar dat geëmmer rondom Zwarte Piet en nu deze onzin. Doe gewoon. Dan is het al spannend genoeg voor de kinderen. Robyn vond het maar vreemd dat ze deze week nog geen schoen kon zetten omdat de Sint pas vandaag in Dokkum aankomt. 

Wat gaat er in die kinderkoppies allemaal om.....

Over die gemakkelijk te vullen kinderhand gesproken; ik heb dat woensdag maar weer eens aan den lijve kunnen ondervinden. Cas kwam spelen bij oma en opa. Dat betekent ofwel ‘eten koken’, ‘trein oma’ of muziek. Bij het ‘eten koken’ gaat hij met het kleine keukentje aan de gang. Ik krijg dan stapels plastic messen, vorken en lepels en een grote bak met alle mogelijk namaak etenswaren. “Hier opa, lekker”, vertelt hij dan. Ziet hij het keukentje een tijdje niet meer zitten, dan gaat hij naar Oma en zegt heel vriendelijk “samen opruimen oma”. Om vervolgens om de trein of de auto’s te vragen. Afgelopen woensdag niets van dat alles. Hij was het na korte tijd al beu. Totdat hij de tamboerijn en een ander “muziekje” ontdekte. Hij rammelde met het muziekinstrument terwijl hij in de rondte danste. “Kom Opa” roept hij enthousiast. Ik kreeg de andere tamboerijn. Ik niet te lui om met hem muziek te maken. Eerste een beetje meedansen, maar dat bleek me al snel te vermoeiend. Dan maar op de rand van de bank meespelen en zingen tot grote vreugde van Cas. Toen ik ook nog eens op de grond kwam zitten, was het helemaal te dol voor hem. Ik moet zeggen, ik heb er ook van genoten.

Die lach van hem en dat dansen en tussendoor roepen “kijk Oma” maakten, dat wij een uurtje samen heel leuk bezig waren. Daarna was zelfs Cas een beetje moe en kwam graag even op de bank tegen me aan zitten. Het was ook een drukke dag voor hem.

Tussen de middag kwam Anouk immers ook naar ons toe. Kleine kinderen worden groot! Mama Meike moest even naar de dokter maar dat bleek voor Anouk geen probleem. Uit school kwam ze in haar eentje naar oma toe. At boterhammen samen met haar neefje en speelde even met hem. Ze kunnen goed met elkaar opschieten. Leuk is dat. ’s Middags zou een vriendje bij haar thuis komen spelen, maar die bleek ziek. Geen nood. Anouk vermaakt zich wel.

Cas ook. Na een volle dag aten we nasi. Eerst liet hij weten “Casje hoef nie”, om vervolgens smakelijk zijn nasi met stukjes  gebakken ei van papa en gebakken uitjes van mama op te eten. Paprika niet. Die moet mama van hem opeten. Met een schuin oog bleef hij ook nu weer af en toe naar mij kijken. Want hij weet, dat hij ook kroepoek krijgt van opa, als zijn bordje leeg is. En bij het toetje smulde hij.  Hij bleek de dag bij oma en opa nog helemaal niet beu. Stribbelde flink tegen toen het tijd was om zijn jas aan te doen. Maar toen ik gezegd had dat hij volgende keer op opa’s ‘scootebiel’ mee mag rijden, vond hij dat een goed plan en kregen oma en opa alsnog een ‘grote kroel’ na een hele fijne dag.

(familiearchief f.van son, Youri, Cas en Anouk).

De mooiste cadeautjes....

De mooiste dingen in het leven zijn meestal niet de duurste.

Dat heeft oma José op haar verjaardag weer eens ondervonden. De fijnste cadeautjes waren voor haar de hartelijke kunstwerkjes die zij van haar kleinkinderen kreeg. De een had bij het maken wat meer zin dan de ander, of werd hier en daar geholpen door mama of papa, maar alle kleine cadeautjes kwamen recht uit het hart van onze kleintjes. Dat kon je merken aan die snoetjes, toen ze oma op haar verjaardag hun kunstwerkje gaven. Ze kregen –zoals met heel veel tekeningen en knutselwerkjes van de kleintjes- een apart plaatsje op de deur naar de gang, zodat iedereen ze kon zien.

Zo kreeg José creatieve dingetjes van Cas, Youri, Robyn, Anouk, Renée en Emma. Emma is al duidelijk een paar jaartjes ouder. Ze schreef een allerliefst briefje bij haar kaart en vroeg om toch vooral haar kunstwerkje niet weg te gooien: ‘ps. De kaart is met veel moeite gemaakt dus doe hem niet meteen weg’. Duidelijke taal dus. Daar hoef je niet bang voor te zijn Emma!

Nu is oma ook niet direct degene, die de kunstwerkjes weggooit. Ieder van onze kinderen heeft bij voorbeeld een doos met eigen werkstukjes uit de lagere schooltijd. Allemaal bewaard door José. En je kan ervan overtuigd zijn, dat ook heel veel knutselstukjes van de kleinkinderen worden opgeborgen.

Dat creatieve hebben ze misschien -via onze kinderen- van José. Die ging afgelopen dinsdagavond weer naar haar schilderclub om dit keer haar ‘drie-in-een’ kunstwerk af te maken. Ze oogstte veel lof voor haar drieluik. Het is dan ook een prachtig werkje geworden, met schilderstukjes van acryl, olieverf en aquarel.

Het ontlokte een van de kinderen de opmerking dat er maar een certificaat van echtheid door José moest worden gemaakt. Een ‘kunstschilder’ wordt immers vaak niet in haar tijd geëerd, maar wel jaren daarna. Wat mij betreft mag José best haar werk verkopen. Ze maakt elke keer toch weer nieuwe verrassende kunstwerkjes. Geen wonder dat onze kinderen een schilderij van mama in huis hebben hangen. Ze schildert immers ook op verzoek naast eigen werk. Allen Tommy en Nienke hebben er nog geen. Maar dat is op komst. Ze is er nu aan begonnen. Ook dat wordt zonder twijfel weer een echt juweeltje.

En ik? Ik ben niet zo creatief. Ik geniet van haar werk. Ze is altijd opgetogen als ze na de schilderavond thuis komt. Doordeweeks is ze soms ook op de schilderzolder te vinden, maar naar mijn idee veel te weinig. Ze draaft de hele dag heen en weer om te zorgen voor anderen en met andere werkjes en werken in en buitenshuis, of als oppas-oma voor de kleinkinderen. Ik ben vaak bang dat ze zichzelf bij dat alles veel te veel vergeet. Ik merk dat als ze vaker ’s avonds na weer een drukke dag, moe op de bank zit. Als je José bezig ziet, naast haar vele werk vooral met de kleintjes, dan moet ik altijd even denken aan die tv-reclame, waar oma volop kan bukken, dragen en zittend spelen op de grond, omdat ze die speciale crême gebruikt die haar pijnen en pijntjes en stramme gewrichten buitenspel zet...... Ja. Ik wil het best toegeven: ik ben bezorgd om wat ze allemaal dag in dag uit van zichzelf vergt.

(Bron: familiearchief f.van son).

Het blijft boeien.....

De Efteling. Toen ik klein was, fietsten we er met het hele gezin een keer per jaar naar toe. Vanuit Breda naar Kaatsheuvel. Dan kwamen we langs die kabouters die langs de weg stonden. Hun vingertje wees richting Efteling. Voor zo’n fietstocht draaiden we onze hand niet om toen. Moet je nou nog eens om komen... Het was vroeger een schitterende dag, elk jaar weer. Mijn vader hield tevoren het weer in de gaten en we wisten dat het een mooie dag zou worden. Wat toen voor ons gold, gold voor onze kinderen en nu ook weer voor de kleinkinderen. Deze week nam Mama Elke haar Cas, zijn neerfje Youri en natuurlijk oma en opa mee naar de Efteling. Ze hebben genoten en wij ook. Die heerlijke gezichtjes, dat enthousiasme. Dat werkt gewoon aanstekelijk. Ze gaan graag in zoals zij het noemen ‘Yoki en Jet’. Daarvan kunnen ze geen genoeg krijgen. De koppies duken achter de buggy als we in de buurt van de draak komen. Want die is toch wel erg groot. De kabouterhuisjes in het sprookjesbos, de verhalenboom, Langnek, Holle Bolle Gijs en Ezeltje Strekje. De dansende schoentjes...

Er lijkt niets veranderd. Gelukkig is het sprookjesbos nog intakt.

Ja natuurlijk. Er is een aantal nieuwe attracties bijgekomen, maar de python en andere achtbaan ontlokken Youri en Cas voorlopig enkel nog de term ‘gevaarlijk’. Ze zijn er ook nog te klein voor.

Het was een dagje genieten. Je kon merken dat de Belgen weer een vrije dag hadden. Er werd veel Vlaams ‘geklapt’ en ook Waals tierde welig in onze Efteling. Ook die buitenlandse kinderen genieten op dezelfde manier en dat geldt ook voor de meeste ouders. José zorgde weer voor een aantal foto’s en een filmpje.

José is begonnen met het maken van een nieuwe broek voor mij. Ik vind het elk keer weer knap dat er een passende broek uitkomt. Ondertussen buig ik mijn hoofd over de afstamming van Giselbert en Alaysa en zijn broer Arnold. Daar moet ik nog meer van weten. Maar het aantal bronnen lijkt heel klein. Dochter Gertrudis (is dat wel een dochter) van Arnold van Tilburg lijkt met Walter Bac van Olen getrouwd. Een Belgische ministeriaal van de hertog van Brabant zo omstreeks 1190. Ik zal er jullie niet mee vermoeien.

Ik ga weer verder met lezen in het werk van Eduard van Ermen en laat het hier deze week bij. De boog hoeft immers niet altijd gespannen te zijn. Wel houd ik m’n hart weer vast voor vanavond. VVV-NAC. Wordt wéér een moeilijke pot vrees ik. Op weer een blessuregevoelig kunstgrasveld. Inderdaad Goetzee, NAC moet hopen dat ze dit seizoen overleven in de eredivisie. Meer niet helaas!

Morgen is het weer ‘full-house’ bij ons. Oma José viert haar verjaardag. Een soort gezinsreunie dus. Enkel Tommy en Nienke kunnen niet van de partij zijn. Die hebben andere verplichtingen.

(Bron: familiearchief f.van son).