Een penseel en koudbloedige dieren......

Ik heb José deze week ook eens vaak aan het werk gezien, zoals zij mij ook vaak aan mijn genealogiehobby bezig ziet. Kunstschilderen bedoel ik dan. Ze is deze week vol overgave aan het kwasten geweest. Vrijwel elk vrij moment naast haar veel andere wekelijkse taken werkte ze om haar nieuwe kunstschilderstuk vorm te geven. Dezelfde idee uitvoeren in vier verschillende kunstuitingen: olieverf, aquarel, houtskool en acrylverf. Ze hanteert vaardig haar penselen en dat gaat haar prima af. Eindelijk best jammer dat de meeste kunstenaars tijdens hun leven niet voldoende geëerd worden. Vaak blijkt pas later dat hun werk wordt gewaardeerd en soms veel opbrengt. We konden het nu eigenlijk best goed gebruiken. Maar José kan er haar hele ziel en zaligheid in leggen. Ze doet het met heel veel plezier en dat is ook veel waard.

Donderdagochtend geen schilderskwast. We zijn met Youri naar Breda geweest. Om precies te zijn naar het Reptielenhuis De Aarde. Ik was er nog nooit geweest. José wel. Heerlijk rustig daar en prachtige ruime verblijven voor de meest vreemde koudbloedige dieren. Van een reuzenpad tot een vlekpython, en ander glibberig gedierte, dat zich lag op te warmen onder een lamp.  Verder grote spinnen en grote en kleine varanen en de giftige reuzenpad. Zeer de moeite waard, dat kan ik best zeggen. Boven en beneden een compact Reptielenhuis met bijzonder enthousiast personeel dat vertelt, ook al vraag je er niet om.

Wat ook zo prettig was, Youri is onze dinosaurus-fanaat bij uitstek. Laten ze daar nou heel veel kleine en grote dinosaurussen hebben om mee te spelen. Toen de tocht langs de verblijven achter de rug was, hadden we dan ook geen kind meer aan Youri. Het was een echte verrassing, zeker toen hij ook nog een pakje drinken en chips kreeg. Iets anders om te eten is er jammer genoeg niet.

Of ik misschien een slang wilde vasthouden......! Nou nee, dat is aan mij niet besteed en aan Youri ook niet. Oma José wilde wel. De Heldin! Iedereen noemde een slang maar erg koud. Nee. Dat hoef ik niet te voelen. Ik kijk wel op eerbiedige afstand. Heb het niet zo op die dieren. Vissen in mijn eigen aquarium en onze Croky vind ik voldoende, ook al happen die vissen naar het baasje.

Later werden ook de grote wurgslangen gevoerd met een –overigens dood- konijn. Youri keek vanuit de verte toe. “De slang knuffelt het konijntje”, wist hij te vertellen. Al met al een leuk uitstapje. Doodmoe viel hij op de weg terug in slaap.

Het was een  gevarieerde week. José en ik moesten ook naar de tandarts. Geen gaatjes. Pas in september volgend jaar terugkomen! Mooi zo. Op woensdag waren we in het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein voor een CT-scan van mijn longen. Het beeld beviel de arts kennelijk, want ik mag als het aan hem ligt pas over 5 jaar nog zo’n scan laten maken. Hij moest nog wel even beter kijken samen met de radiologe, maar verwachtte geen bijzonderheden. “Ik bel u wel!”, zo liet hij weten. Wat een heerlijk ziekenhuis;  meteen dezelfde dag de uitslag in een gesprek met de behandelend arts.

Zoon Tommy in Utrecht knapt gelukkig weer wat op van zijn ziekte, opgelopen in Vietnam of Cambodja. Veel kilo’s afgevallen en nog behoorlijk slap, maar alweer aan de beterende hand. Een zucht van verlichting. Donderdagavond gemeenteraad. Niet zo veel zinnigs over te melden om eerlijk te zijn. Oh ja en precies een week geleden op de zaterdagmiddag was ik met José bij het optreden ‘Van Vrienden voor Vrienden’. Ook vanuit de schilderclub. Ben ook meegegaan. Gezellig en de moeite waard. Daarna snel Emma en Renée opgehaald voor een logeernachtje bij oma en opa. Zeg maar eens dat mijn weken sinds mijn pensionering niet gezellig, interessant en gevarieerd zijn.....

En ik heb genoten van de kleindochters die oma’s zelfgebakken frietjes weer zo lekker vonden en van Youri. Je had die gezichtjes zelf eens moeten zien.......

(Bron: familiearchief f.v.son; schilderen, logeren en Reptielenhuis 2017) 

Eens maar nooit weer....

De autosleutel gaf dinsdag geen signaal. Nieuw batterijtje erin. Maar ook met nieuwe batterijtjes kon ik de auto niet in, laat staan dat hij gestart kon worden. Ik zag –zwartkijker die ik ben- onze auto al volledig kapot zijn...... Gelukkig geldt nog steeds: “de mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest”, zo hield ons Ma mij altijd voor. Ze had wéér gelijk. Ten einde raad belde ik de wegenwacht. Zijn we tenslotte lid van. Een alleraardigste en behulpzame man die al 18 jaar wegenwachter was en al veertig jaar “in de auto’s” zat, had het snel gezien. Waar wij dachten dat de electronische sleutel kapot was, zei hij dat de accu leeg was. Hij laadde hem een stukje op en controleerde of hij niet leeg liep. Er was niets met de accu aan de hand. Nou kon die man natuurlijk een uur zijn accuoplader erop zetten, maar daar heeft de ANWB uiteraard geen tijd voor. Daarom het advies ”ga maar een flink stuk rijden. Zo’n 200 kilometer was wijs”. Dus wij even zo ongeveer op en neer naar Vlissingen.

Gisteren iets heel anders; de ‘50+ beurs’. Die mogen we niet missen, zo stond er op de vrijkaartjes die we van onze aardige buurvrouw kregen. Met die 2 tickets vrijdag naar Utrecht dus. Drommen leeftijdsgenoten achterna, zo merkten we. Hallen in vol met stands waarin goedwillende –voor het merendeel dertigers en veertigers- je van alles willen aansmeren dat “heel goed” voor je is. Dat was niet zo erg. Daar kan je immers gewoon aan voorbij. Dat dachten we. Nou, nee dus. In een rij met de stroom mee, totdat er één van die -wat al te opdringerige- leeftijdsgenoten ineens midden op de pad blijft staan en,  roltas of gratis tas achter zich aanslepend en iedereen wegduwend, op de eerste rij wil bij een stand. Omdat ze daar foldertjes weggeven of een gratis nieszeggend tijdschrift en andere prullaria die je buiten de beurs geen blik waardig zou gunnen. En dan dat constante rumoer van oudjes en standhouders die al pratend voorbij lopen. Ik heb –werkelijk waar- nog nooit zo’n stelletje halve zolen bij elkaar gezien. Neerploffend bij elke koffiestand; gek op alles wat ‘gratis’ is. En na de koffie zich gedragend alsof ze alleen op de wereld zijn: om zich heen duwend, trekkend aan de roltas die links en rechts over de tenen van anderen rolt. Veel roltasslepers en slachtoffers merkten het niet eens, schichtig om zich heen kijkend, tuk op de volgende gratis dingen. In de stand de mensen die met een microfoontje langs hun mond, door elkaar heenpratend, hun van buitengeleerde riedeltje uitspatten over de kritiekloze 50-plussers; boven de 50 maar in al die jaren sinds hun kindertijd kennelijk niks bijgeleerd.Sorry buurvrouw!

We hebben de Huishoudbeurs altijd al links laten liggen. Iets dat we voortaan ook met deze beurs zullen doen. Goed om dat een keer mee te maken. Heel veel 50 plussers gedragen zich alsof ze nog nooit een standje hebben gezien, gek op gratis, gek op volop drukte. Niet zo gek dat wij na al krap 2 uurtjes, doodmoe van het slenteren en het rumoer in een aantal hallen weer op weg waren naar de auto. We hebben veel dingen en een paar hallen zeker niet gezien. Vonden het niet nodig om naar hal 11 te gaan voor het ‘gratis cadeau’.  Genoeg is genoeg.  “Leuk geweest” wilde een vrouw van bijna middelbare leeftijd bij de uitgang weten? “Ja hoor”, zeiden wij, terwijl we dachten ‘Dat nooit weer’. Maar of ze het geloofde? Een onvergetelijk uitje, een ervaring rijker.

Op de weg terug had José voor een worstenbroodje en eierkoek met boter en suiker gezorgd. Zij weet precies waarmee je een mens echt een groot plezier kan doen. 

(Bron: familiearchief f.van son, 50+ beurs jaarbeurs utrecht 2017)

Het heeft ook goede kanten.....

Wat een weer deze week. Ik voel me allesbehalve lekker bij dit soort weersveranderingen. Maar zo’n week heeft ook goede kanten, als je ze wil zien. We zijn nog even tussen wat buien door naar het oude Rijksarchief in Den bosch geweest in de Citadel. Ik kwam daar in de vorige eeuw graag en veel. Tegenwoordig heet het BHIC, het Brabants Historisch Informatiecentrum. Gelukkig bleken ze ook daar het boek te hebben, dat ik vorige week noemde. Gewoon even aanvragen en toen ik kwam, lag het al voor me klaar. Servicegevoelige club daar. Niets was hen teveel.

Op mijn gemak heb ik het boek doorgenomen en aantekeningen gemaakt. Ook een paar foto’s van interessante oorkonden uit de twaalfde eeuw. Inmiddels heb ik de gegevens ook al weer vergeleken met wat ik had van de voorouders van de vrouw van Giselbert, de heer van Tilburg. Niet alles klopte, wat meneer Coenen in zijn boek heeft geschreven.... José ging uiteraard mee naar ’s-Hertogenbosch. Gezellig samen op een van de laatste echte vakantiedagen.   

We deden ook nog iets anders cultureels deze week. Een bezoek aan het Cobra museum voor moderne kunst in Amstelveen. We waren er diverse malen geweest, maar het is toch elke keer weer de moeite waarde. Als het maar een museum voor moderne kunst is, dan is José in haar element. Ik vind het ook mooi gelukkig. Als het –voor José- maar geen ‘Oude meesters’ zijn. Daar heeft zij een broertje dood aan.

We hebben gisteren dus een punt gezet achter de vrije weken. De vakantie is nu definitief achter de rug. Cas is weer thuis na een vakantie in Frankrijk, Youri is zo goed en kwaad het kan, weer opgeknapt van zijn ziek zijn. En ook Robyn zal weer een paar keer komen. Youri, Cas en ook Robyn komen weer naar ‘oma’s huisje’ om te spelen, zodat José weer oppasoma kan zijn. José ook weer helemaal in haar element als alles weer ‘normaal’ gaat draaien.

Zij kan elke dinsdag naar de schilderclub ’s avonds en op de maandagochtenden gaat zij in Made hobbiën bij Inge. Stamboomtijd voor mij dan! Of voor iets anders leuks. Vanmiddag ga ik een krantenartikel schrijven over de Veerse Dag bij voorbeeld. Hoop dat het droog blijft voor de organisatie!

Oh ja, ook nog iets minder.... ik blijk –op een van mijn tochten in de buurt van Antwerpen- een snelheidsboete te hebben opgelopen. Ben me van geen kwaad bewust. Maar het is niet anders. Ik zou als reden kunnen aangeven, dat ik het een complete chaos vind rondom Antwerpen met al dat gebreek aan de wegen en die drommen vrachtauto’s. Je kan de snelheidsborden nauwelijks zien. Ik laat het er maar bij. Je verliest het toch. Maar stiekum vind ik het wel zonde van de centen.

Voor de rest was het voor mij deze week snotteren. Licht in mijn hoofd ook. Met zoveel regen zijn mijn spieren niet 100 procent en ook mijn botten doen pijn. Ik hoop dat het nu weer langzaamaan beter wordt. Wat mij betreft kan die felle regen en storm me gestolen worden. Was het gezegde niet ‘Novemberstormen, regenvlagen’? Nou dan, dan moeten ze niet overdrijven in september......

(Bron: familiearchief f. van son; BHIC, oorkonden; Cobra-museum) 

“Ik ga die voor jou maken, Opa ......”

Veel te vertellen, dus een uitgebreid weekendbericht! Youri en Robyn waren gisteren bij ons. Nadat Robyn voor Oma een ketting met kralen had gemaakt, kwam Youri ook en ze speelden vervolgens de hele ochtend samen, dat het een lieve lust was. Zonder kibbelen. Af en toe moesten José of ik als patiënt fungeren, of als Vader of klant. Youri keek op zeker moment omhoog en zag het schilderij van mijn vader aan de muur hangen. We hadden hem al eens een keer uitgelegd wie die ‘oude opa’ was. “die is naar de sterretjes,  hè Opa”, hij hield zijn handje voor zijn mond. "Jammer hè". Ik antwoordde hem uiteraard, waarop hij me aankeek, even wachtte en zei:  “Ik ga die wel maken voor jou, Opa”.

Hoe hartelijk kan een kind zijn. Ik ben trots dat ik zijn opa mag zijn. Een aai over zijn bol was wel het minste dat hij verdiende. Het leverde mij uiteraard even een brok op in mijn keel.En Robyn, ook al zo lief. Af en toe kwam ze voor een "kroel" naar me toe en vroeg en praatte honderduit. Het was een fijne week met van alles en nog wat. 

Onze oudste zoon Tommy en zijn vriendin zitten in Vietnam. De jongste met haar gezin nog lekker aan de Franse zuidkust in de zon.

Ik geef het toe. Toen onze oudste zoon Tommy ons een paar weken geleden liet weten,  dat de vakantie dit jaar richting Vietnam en Cambodja zou gaan, toen moest ik wel even slikken. Heel even, maar toch. Het zou niet in mij opkomen om zo ver en voor een deel  “op de bonne fooi” op vakantie te gaan. Toch had ik het van hem en zijn leuke vriendin Nienke kunnen verwachten. Zij was als eens gaan backpacken in Nieuw Zeeland en samen hadden ze ook al parachute gesprongen. Dingen die ik mezelf overigens nooit zie doen. Maar ze zijn jong en het lijkt me aan de andere kant wel ontzettend leuk en interessant om samen verre en exotische reizen te maken.

Ze gaan deze keer vanuit het noorden van Vietnam van Hanoi en Da Nang, Vientiane en Saigon heel het land door naar het zuiden. Voor mij stuk voor stuk plaatsen die mij slechts bekend voorkomen uit de Vietnamoorlog van Amerika, de Vietcong met hun ondergrondse tunnels en de protestsong uit 1966 van Lennart Nijgh, vertolkt door Boudewijn de Groot: ‘Welterusten meneer de president’. 

Als Tommy en Nienke in het zuiden van het toenmalige Zuid-Vietnam zijn aangekomen, dan steken ze de grens over naar buurland Cambodja. Daar, in het land dat ik weer slechts ken van Pol Pot en zijn ‘killing fields’, bezoeken ze enkele van die gruwelijke plekken en sluiten -af met het hoogtepunt, het immense tempelcomplex van Angkor Wat. Mochten jullie dat complex niet kunnen vinden Tommy en Nienke, het adres is Siem Reap, Cambodja! Dat heb ik van internet! Uiteraard is er voor de twee ontdekkingsreizigers ook nog even tijd – het is immers vakantie- om te genieten op zo’n tropisch bounty-eiland, voordat ze het vliegtuig weer terug naar huis nemen.

Ja, ik zal blij zijn als ze weer velig thuis zijn. Maar dat geldt ook voor onze jongste en haar gezinnetje die “slechts” in zuid-Frankrijk genieten van die welverdiende vakantie. Ik mis Cas nu al. Deze week was voor ons een speurweek. Eerst een bezoekje aan Mechelen, wat eigenlijk best tegenviel. Om dat te compenseren dacht ik nog even aan Dendermonde en Halle, maar op de markt van Dendermonde met wat oude pandjes na, was dat ook geen succes. En onze boeken-speurtocht verder ook niet. José en ik zoeken naar specifieke boeken. Het ene voor José gaat over de Franse schilder Matisse en vooral zijn werk  en ik zoek naar het boek ‘Baanderheren, boeren & Burgers van Jean Coenen’. Bij de uitgever niet meer te krijgen en ook andere boekwinkels verkopen ‘nee’.  Ik denk dat ik binnenkort noodgedwongen een keer naar het Regionaal Historisch Centrum in Eindhoven moet rijden om het daar in de studiezaal in te kunnen zien. Want om nu ‘even’ op en neer naar de Gentse Universiteit te rijden, dat gaat – en is- me te ver. Oh ja. Nog een ander werkje zou ik graag willen inzien: ‘De landelijke bezittingen van de heren van Wezemaal in de middeleeuwen, dl. 1 tot 1417 en dl. II. Onder Jan II (1417-1464)’, van E. Ermen, uitgegeven in  Leuven, 1986. Het gaat me dan voornamelijk om gegevens over Westerlo en Olen. Dus als je –misschien digitaal- één van die werken hebt, laat het mij dan even weten. Er zijn nog wel meer boeken en artikelen die ik wil bestuderen. Daar kan ik nog pagina’s mee volschrijven. Genoeg dus om nog verder te zoeken en het internet af te speuren.  Want al die werken kopen; daarvoor is mijn budget ruimschoots onvoldoende. Als ik tijd van leven heb, dan moet ik een paar dingen nog wel kunnen regelen, denk ik.

(Bron: familiearchief f.van son : Tommy en Nienke naar Vietnam en Cambodja 2017, Robyn en Youri).