Buiten spelen en ‘volle aflaat’ verdienen....

TV , Netflix en Youtube zijn een aardig tijdverdrijf, dat zal ik niet ontkennen, maar buiten is –als het weer een beetje meewerkt-, toch het beste wat er is. Nou dat hebben we gedaan deze week. Een dagje Gent, waarover straks meer en vooral buiten. Onze kinderen speelden vroeger heel veel buiten of fietsten met ons mee als we weer eens een dagje op pad gingen. We hadden nog geen auto. Die buitenpret hebben ze hun kinderen, -onze kleinkinderen- met de paplepel ingegeven. Vanaf deze week kan ook Cas thuis naar hartelust buiten ravotten. In het nieuwe huis staat dezer dagen de keukendeur naar de achtertuin wagenwijd open. Cas woont nu in een prachtig nieuw huis met een mooie grote achtertuin. Gaat hij naar Opa Jos en Oma Diny, dan is Cas vaak met opa in “het Polderke” te vinden. Ook bij oma José en opa Frans speelt Cas wat graag in de wat krappe tuin. Hiij heeft nu zelf een tuin, net zoals Youri en Anouk, Emma en Renée, Robyn, Daan en Joël.  Ik heb het deze week met eigen ogen kunnen zien: hij  was uit de tuin niet weg te slaan. Op zijn blote voetjes speelde hij naar hartelust, alsof hij nooit anders gedaan had. Met de bal, op de tractor en op het fietsje. De step was nog wat onwennig, maar hoe dat werkt, dat leert hij ook nog wel. Zondagmiddag waren we ook even bij Pieter en Tara. Vakantiefoto’s kijken en bijpraten. Ook daar was het buiten spelen. Daan was in geen velden of wegen te bekennen. Nadat ze half vorige week van vakantie uit Zwitserland waren gekomen. Ook daar waren ze meestal buiten, zo toonden de foto’s aan. Emma en Renée leefden deze week ook buiten. Zij waren toe aan de laatste vakantiedagen in Italië. Toen we zondag aan het eind van middag op weg waren naar Elke, Wouter een Cas kwamen we langs het speeltuintje in hun buurt. En ja hoor. Daar was ook Anouk te vinden. Weer helemaal thuis na de vakantie bij het Gardameer. Uiteraard zitten onze kleinkinderen ook voor de TV. Goed dat die er is met het oog op  het Nederlandse klimaat. Maar voor het merendeel spelen onze kleintjes toch buiten. Donderdag trokken José en ik naar Gent. Dat stond al even op de planning. Mooie stad. Gezellig en met een schat aan oude gebouwen. Ik heb zonder twijfel weer een ‘volle aflaat’ verdiend door het bezoek aan drie mooie kerken daar. De St.Michiels, de Sint Nicolaaskerk en de St.Baafs Kathedraal met prachtige crypte. Maar ook de vleeshal en de tientallen oude panden en niet te vergeten het Graven Steen zijn de moeite meer dan waard. Lekker een hele dag buiten gewandeld en op een terrasje of muurtje onze ogen de kost gegeven. José staat niet zo vaak op de foto, daarom heb ik ook dat deze keer anders gedaan. Ik blijf die bovengrondse electriciteitskabels toch maar raar vinden daar in België.......

Tja, afgelopen maandag is de laatste vakantieweek begonnen. Vanaf komende maandag zal ik het dus echt gan merken, wat het betekent om met pensioen te zijn. Niet meer moeten op uur en tijd. Ik heb er in het laatste schooljaar al aardig aan kunnen wennen.  En natuurlijk. Het zal vreemd zijn als de scholen weer begonnen zijn. Maar gelukkig heb ik hobbies en vrije tijd en en kleinkinderen en die laten zich gemakkelijk combineren. Zo nu en dan gaan José en ik er een dagje tussenuit en ik ben er zeker van dat wij ons niet zullen vervelen.  Zet die geraniums dus maar in je eigen tuin. Ik zal  er niet achter kruipen. 

(Bron: familiearchief f.van son : laatste vakantieweek en dagje Gent 2017).

Een loden doos en Oma- en Opadag...

Ik was met José donderdag in de buurt van het witte stadje Thorn aan het rijden. Op zo’n zogenoemd ‘stamboomritje’. Ik ben op dit moment bezig om te proberen de herkomst van een zekere Ansfried te achterhalen. Bisschop van Utrecht, maar daarvoor Graaf uit de Maasgouw of de Leuhgouw of die omgeving.  Zijn vrouw heeft –als het allemaal precies klopt- een grote rol gespeeld bij de stichting van het klooster Thorn, zo aan het eind van de tiende eeuw. Laten ze nou in Thorn in het oude abdijcomplex nog een loden kistje hebben uit 1709. Daarin zouden de overblijfselen liggen van de “fundatrice” de stichtster dus. Dat moet even op de foto, zoals ook de gebrandschilderde ramen in de zo’n meter dikke muren van de ruimte onder de toren. Een raam van Ansfried de bisschop van Utrecht vanaf 995 tot 1010, tevens echtgenoot van Hereswind of zoals je wil Hilsondis, de stichtster van het klooster Thorn en een raam over haar zelf. De abdijkerk is van veel later, maar de crypte uit de 14^e eeuw was best interessant. Niet vanwege de twee stoffelijke overschotten van een adellijke Stiftsdame en van vermoedelijk een hoge geestelijke van eeuwen terug, die daar lagen, maar vooral de bouw van zo’n crypte en het krakkemikkige afgesleten stenen wenteltrapje vanuit de kapittelzaal naar beneden interesseert me. Ik voel me dan als het ware terug in de tijd.

Dat was ook toen ik bemerkte dat het dorpje Horn er ook in de buurt ligt. De heren van Horn waren omstreeks 1269 vrij belangrijk. Zij hadden onder meer  bezit in Udenhout en Loon op Zand. Dat ze belangrijk waren, was wel te zien aan de resten van het  kasteel Horn, een ronde burcht uit de 13^e eeuw, gebouwd op een hoogte aan de Maas. Wat een kasteel! En als je op je rit daar naartoe nog bordjes tegenkomt van het Leuhdal en de Maasgouw, dan weet je dat ze ook in die streken hun historie koesteren. Misschien doet het jou helemaal niets, die ‘ouwe rommel’, maar ik krijg door dit soort ritjes een steeds duidelijker beeld  van die tijd zo tussen 900 en 1400, toen heel andere dingen belangrijk waren dan nu voor ons. Ik kan me overigens groen en geel ergeren aan die idioten die het nodig vinden hun naam in de muur te krassen in zo'n crypte, zodat iedereen kan zien hoe onbenullig ze zijn. 

Genoeg verleden.....

Dat ik niet enkel in het verleden leef, dat kon je woensdag merken toen we ’s avonds even langs Meike, Ronald, Youri en Anouk gingen om te kijken hoe de vakantie was geweest. Zij waren dinsdag terug gekomen van hun vakantie aan het Gardameer.  En gisteren? Vrijdag  was ik met oma José te gast op de oma- en opadag van de kinderopvang bij Cas. Hij was blij dat ook zijn oma en opa kwamen. Hij had het vanaf acht uur al aan de leidsters gemeld. Ik was er trouwens de enige opa......

Cas kleurde speciaal voor José en mij een “medaille” omdat wij geweest waren. Hij vond het wel wat vreemd, dat we om tien uur weer weg moesten, zodat de “kindjes” weer door konden met hun spel. Hij had zonder twijfel nog veel langer met oma willen spelen “bij de kindjes”. Toen zijn we meteen nog even gaan tanken in België. Een liter is daar toch ruim 25 cent goedkoper dan hier. En we zijn nou immers ook niet vies van een gezellig autoritje. Daarna nog wat waterglazen gekocht bij die grote Zweedse zaak op de woonboulevard in Breda, omdat er thuis een paar gebroken waren. We kwamen er toch langs. En nu is het weer weekend. Maak je borst maar nat PSV; de punten blijven zondag in Breda deze keer.

(Bron: familiearchief f.v.son: 2017 loden kistje Thorn, Kasteel Horn, Opa en omadag met Cas).

Allemaal eremetaal ...

Een weekje iets anders. Deze week stond bij mij vooral ‘sport’ in het middelpunt van de belangstelling. Niet dat ik er –met uitzondering van de fysio natuurlijk- zelf actief veel aan doe, maar ik kan er wel van genieten. Ik vlij me dan thuis op de bank. Niemand thuis meestal in deze verhuisweken van Elke en Wouter. Ik heb dus het rijk alleen, zogezegd. Vorige week kon ik al genieten van de EK damesvoetbal, de WK Atletiek in Londen met goud voor Schippers op de 200 meter, de wielerronden van Utah en Polen en van de Europese kampioenschappen wielrennen met die prachtige gouden plakken van tijdrijdster Ellen van Dijk en Marianne Vos en de bronzen medaille van Anna van der Breggen op de tijdrit en die van Moreno Hofland bij de profs op zondag. Volop mooie sporturen op tv dus. Flesje water erbij en een sinaasappeltje en ik liet het op me afkomen.

Maar eerlijk gezegd; het meeste heb ik genoten van het Nederlandse damesvoetbalteam. De Oranje Leeuwinnen. Dat zie ik graag. Een en al passie en de wil om tot het uiterste te gaan. Geen gekerm om niks als er op je voet wordt gestaan, geen misbaar en geen vedette-neigingen die ik teveel zie bij Nederlandse voetbalmannen. Ik heb het al lang verleerd om te kijken naar wedstrijden van het Nederlandse mannenteam. Zoals ze lopen op weg naar de training alleen al. Ik noemde dat soort lieden vroeger “showpik”. Walgelijk, alsof ze alles al bereikt hebben wat ze kunnen bereiken en mijlenver boven anderen verheven zijn. Die pseudo-vedette-neigingen ook tijdens de wedstrijden kan ik missen als kiespijn. Wat een verademing die voetbalvrouwen.  Ze blijven 90 minuten gaan, Zijn bereid om constant voor elkaar te werken. Het mag dan misschien technisch wat minder lijken dan bij de mannen, maar dat compenseren de vrouwen voor meer dan honderd procent met hun inzet. Daaraan alleen al kan het mannenteam nog een puntje zuigen..... Ik vond de finalewedstrijd spannend. Na de vroege 0-1 door die penalty zakte het team niet in, integendeel. Het werd een vechtshow tot het laatste fluitsignaal. Wij zaten naar die finale te kijken op de bank. José en ik, Elke en Wouter. We hadden zelfs het eten aangepast. Zelfgemaakte heerlijke tapa’s tijdens het voetbal leek ons wel iets. Een goede keuze. En 4-2 en de titel op het toernooi in eigen land. Wat konden we meer wensen? En de toekomst lijkt ook verzekerd: het damesteam tot 19 jaar heeft zich deze week geplaatst voor de finale van het EK. Ook als groepswinnaar.

Ik zat ook alleen toen de huldiging maandag was. Lekker kunnen kijken, terwijl de rest in het nieuwe huis aan het werk was. Ik wil je deze keer –gewoon omdat het zo uniek was- nog wel een paar foto’s laten zien deze week. Niet dat het zo extra belangrijk is. Maar ik heb genoten. En verder? Nou ja. Donderdag controle bij de cardioloog. De hartecho was stabiel, mijn hart heeft twee zwakke plekken, een aan de achterkant, de tweede bovenin als gevolg van de twee infarcten in 2004. De medicijnen blijven zoals nu, dus een halve bêtablokker minder en over een jaar pas weer terugkomen. Nou ik heb er onmiddellijk maar voor getekend. Over tekenen gesproken;  vanavond speelt NAC met een aantal nieuwe spelers die getekend hebben voor de 'Parel van het Zuiden'. Ze openen -niet gemakkelijk- tegen Vitesse, maar zijn gelukkig terug in de eredivisie. Gisteren was het maar behelpen met de wedstrijd tussen Ado en Utrecht. Op tv was speciaal voor mij deze week de Binckbanktour, de vroegere Eneco-tour en over een week begint de ronde van Spanje al weer. Zo blijven we toch lekker bezig. En dan is het nog maar vakantie... Wat moet dat worden als over een paar weken het ‘normale’ jaar weer begint?

(Bron: familiearchief f.van son. EK-dames in eigen land 2017).

Meer dan 40 jaar geleden...

We waren nog maar een paar jaar getrouwd. Over die tijd gaat het dit keer. Ik werkte als journalist bij Dagblad De Stem. En wij hadden in 1975 onze eerste dochter, Inge gekregen. Over haar en haar zusje Meike die in 1979 werd geboren werd ik deze week verrast.

U móet hem haast wel kennen of op zijn minst van hem gehoord hebben. Johan van Gurp, jarenlang fotograaf van Dagblad de Stem. Ik heb in mijn journalistieke periode met hem mogen samenwerken. Niets was Johan te veel en zijn foto’s waren van topkwaliteit. Dat vond ook het Bredase archief, want die hebben enkele honderdduizenden foto’s van Johan gedigitaliseerd om ze te kunnen bewaren voor het nageslacht. Johan heeft zijn foto’s in de afgelopen periode uitgezocht en er zat ook een mapje ‘Van Son’ tussen. Hoe dat kan? Nou Johan maakte ook graag van het gezin van collega’s de allermooiste foto’s.

Kees den Exter –ook oud-collega- voorzag Johan van mijn mailadres. En  daar kwamen ruim vijftig vakfoto’s via ‘we transfer’ mijn kant op. Ze zijn van onze dochter Inge en van Meike. De twee oudsten. Johan kwam er speciaal voor bij mij thuis om de leukste momenten voor het nageslacht te behouden. Inge als kleine baby, uiteraard ook een keer met de krant in handen; hij ging zelfs naar het ziekenhuis om een foto van Meike te kunnen maken, die zo kort na haar geboorte doodziek in het Oosterhoutse Pasteurziekenhuis belandde. Ook foto’s van José en mij en die wil ik jullie ook niet onthouden. Stuk voor stuk juweeltjes van foto’s. “Stuur ze maar door aan de kinderen”, zo schreef hij. Dat doe ik Johan, maar ik bewaar ze uiteraard ook zelf graag in mijn familiearchief. Ik wilde jullie deze week bij het weekendbericht een paar van de mooiste foto’s laten zien. Uit lang vervlogen tijden, mag je zo langzamerhand zeggen. Jaren zeventig van de vorige eeuw om precies te zijn. Bedankt Johan!

(Bron: familiearchief f.van son: foto’s Johan van Gurp 1975-1979 Inge, Meike, José en Frans).