zaterdag 29 juli 2017

Een dagje Emma en Renée.


Dinsdag was het de beurt aan Emma en Renée. Oma José doet er alles aan om alle kleinkinderen elke grote vakantie een dagje mee te nemen. Dinsdag dus de Madese zusjes. Ze wisten niet waar ze naartoe zouden gaan. Dat blijft altijd een verrassing. Doel van de trip was dit keer Ouwehands dierenpark in Rhenen. Toen we onze auto parkeerden om even voor tienen, regende het. Een bui, maar die duurde maar hooguit twee minuten. Daarna liepen we het park in en scheen de zon. Uiteraard eerst koffie, fris voor de meiden en voor ieder een appelflap en voor mij een saucijzenbroodje. Je weet wel, voor de broodnodige energie. En toen kon de tocht langs de dieren beginnen. Een mooie dierentuin vind ik het, waarin extra aandacht is voor de leefwereld van de dieren. Uiteraard moesten we ook naar de reuzenpanda’s in hun koninklijk verblijf ‘Pandasia’ (hoe verzin je het...). Kosten nog moeite gespaard. Dat kan je wel zeggen. Het gebied voor de panda’s Wu Wen en Xing Ya meet  liefst 3.400 m² .  Het reuzenpandaverblijf bestaat uit twee delen, een apart binnen- en buitenverblijf voor het mannetje én een voor het vrouwtje. Daarnaast liggen er meerdere nachtverblijven, een kraamkamer, een koelcel voor bamboeopslag en een kliniek in het gebouw met een Chinees-Aziatische uitstraling. Uiteraard is er ook een speciale ‘pandashop’. We hadden via internet onze tickets en zouden pas om twee uur bij de panda’s terecht kunnen. Maar toen we na een broodje even vroegen hoe laat je er vóór tweeën moest zijn, konden we gewoon meteen al door lopen. Het was absoluut niet extra druk en dat betekende dat de meiden met de panda’s (achter glas natuurlijk) op de foto konden. Het deed de panda’s allemaal niks. Ze lagen wat te luieren en keken af en toe eens op en verorberden een stukje bamboe. Wat een leven. Geboren in augustus 2013, enkele dagen na elkaar en nu al met pensioen....... Om vier uur liepen we het park uit na een dag waarop Emma en Renée de hele dag zonder jas konden rondkijken in de zon. Tegen vieren betrok het en begon de regen, om weer na enkele minuten op te houden, zodat we op ons gemak naar Den Hout konden rijden. Want zo’n dagje wordt uiteraard afgesloten met “iets eten”, zoals Renée dat noemt. Pannenkoeken deze keer en daarna brachten we de dames, die moe en voldaan waren, weer thuis in Made. Opa en oma weer naar huis en ik al tegen half tien naar bed. Moe van een hele dag lopen. Maar ook tevreden, -en vooral woensdagochtend- toen bleek dat mijn spieren de krachtproef glansrijk hadden doorstaan. Heerlijk gevoel. Een fijne dag weg, zonder naweeën.
Het is dezer dagen bij ons thuis even anders dan anders. Wouter en Elke klussen en ruimen in het nieuwe huis en zijn druk bezig met verhuizen, af en toe geholpen door een vriend van Wouter, door zijn ouders, door Ronald die zo nu en dan vaardig de schilderskwast hanteert en de handen uit de mouwen steekt en door José. Ook Pieter helpt vandaag een handje mee. Wouter, Elke en Cas “wonen” ondertussen een paar weekjes bij ons. Cas gaat graag en vaak naar Opa Jos en Oma Diny in Waspik en naar “de kindjes” van het kinderdagverblijf. Zo is zijn leventje tijdens de drukke verhuisweken gewoon op orde. Als tussendoortje gingen we samen heerlijk en gezellig eten bij het Houtse Meer met Elke, Wouter en Cas en donderdag waren bij ons thuis ook Anouk en Youri van de partij en zaten we met negen aan tafel. Cas ervaart het allemaal als ‘gewoon’. Het enige verschil is dat hij ’s Morgens wakker wordt met papa en mama bij Oma en Opa. ’s Morgens en ’s avonds zitten we gezellig samen aan tafel.  Het klussen en verhuizen loopt allemaal volgens Wouters planning en dat geeft een tevreden gevoel. Cas voelt zich prima en eet op zijn gemak een appel. Binnenkort kan hij in het “nieuwe huisje van papa” gaan wonen. Hij merkt dan vanzelf dat het ook zijn huisje is én dat ook ‘mama Elke’ er woont. Ik kan gerust zeggen dat het een mooi huis is met een grote tuin, waarin Casje straks naar hartelust zal kunnen spelen. Ze kunnen er trots op zijn. 
(Bron: familiearchief f.van son: Emma en Renée in Ouwehands, Cas op zijn gemak in ‘Oma’s huisje’, etentje bij Houtse Meer).








 


zaterdag 22 juli 2017

Die dakdekker zit mij dwars.... Anouk niet!

Het is nota bene al 261 jaar geleden, maar ik kan er me nog kwaad om maken. Een werkloze dakdakker zag in 1762 namelijk kans om mij met behoorlijke problemen op te zadelen. Niet dat mijn huis zo oud is, maar toch heb ik nu nog last van die man. Ik zal het uitleggen.
De nieuwe kerkschuur van Gilze, het dorpje waar mijn voorouders toen woonden en werkten, was bijna klaar. Veel parochianen hadden er aan meegewerkt. In de nacht van 19 op 20 juni 1762 werd er brand gesticht. Bij die brand werd de nieuwe schuurkerk, die de dag erna officieel zou worden ingewijd, volledig door brand verwoest. Ook het huis van pastoor Simon van Herck ging in vlammen op, evenals zo’n 25 huizen, 9 schuren en stallen en de brouwerij in de kom van het dorp. Het dorp in rep en roer. Iedereen dacht er het zijne van. De geruchtenmachine ging snel door het dorp: de brand moest het werk zijn van die misselijkmakende dakdekker Adam Schellekens. Hij mocht niet meewerken aan het dak en dat had hem woest gemaakt. In de herberg had hij eerder al – uiteraard met flnk wat drank op- uitgekraamd: “Al bent gij zoo besig met de kerk, gij zult er tog geen playsier van hebben”, zo werd door een getuige verklaard... Schellekens hád al niet zo’n beste naam. Want 11 jaar eerder was hij al verdacht geweest van brandstichting in het huis van Jan Otten op Nerhoven in Gilze. Logisch dat hij vluchtte naar Oostenrijks-Brabant, het tegenwoordige België.
Omdat de nieuwe schuurkerk nog niet in gebruik was genomen, bewaarde de pastoor de doop-, trouw- en begraafregisters zo lang thuis. Jammer. Ook die gingen bij de brand verloren. Heel veel van die gegevens zijn daardoor niet meer te achterhalen. En die vormen toch een schat aan informatie voor een genealoog zoals ik. Met veel overgave schreef de pastoor immers in het doopregister steeds de namen van de borelingen. Mét hun vader en moeder, en de datum waarop de jongen of het meisje werd gedoopt. In de trouwregisters kwamen datum en namen van de bruid en bruidegom én hun ouders en soms ook getuigen. Geboortekaartjes werden in die tijd nog niet rondgestuurd, laat staan dat ze bewaard zijn gebleven.
Zo’n doop was meestal op de dag van de geboorte of één of hooguit een paar dagen later. Niet gedoopt betekende immers dat je geen ‘kind van god’ was. De jonge ouders wilden dan ook geen risico nemen,  daartoe zonder twijfel opgeroepen, -lees bang gemaakt-, door de pastoor. Die goeie man heeft na de brand alle mogelijke moeite gedaan om bij nog levende parochianen de gegevens te achterhalen. Uiteraard leverde dat volop fouten op. Die mensen hadden toen immers andere dingen aan hun hoofd. Vandaar dat er van diverse voorouders maar weinig exacte of zelfs foutieve data bekend zijn. Gelukkig kan je ze aan de hand van andere gevens wel vrij nauwkeurig berekenen, maar handig is anders.
Geboorten werden hier eigenlijk pas echt vanaf 1 januari 1811 door de burgerlijke overheid bijgehouden Dat gebeurde met het van kracht worden van het Wetboek Napoleon of Code Civil in het arrondissement van Breda. Dat schreef voor dat je voortaan binnen 3 dagen na de ‘verlossing’ de pasgeborene moest aangegeven. Dat moest gebeuren door de vader, de vroedmeester, vroedvrouw of eventuele andere personen die bij de geboorte waren geweest. In aanwezigheid van 2 getuigen werd onmiddellijk een akte opgemaakt. Gelukkig zijn die geboorteakten sindsdien wel bewaard gebleven! Vrijdagmiddag was der nog een leuk intermezzo. Een middagje ‘Verschrikkelijke Ikke’ met Anouk en Italiaans bij Allora. Dat ‘verschrikkelijke’ sloeg niet op onze kleindochter. Die was erg lief en dankbaar. Heerlijk tussendoortje bij al dat stamboomgedoe.
(Bronnen:  Gilze 1000 jaar, bijdrage tot de geschiedenis van Gilze (Gilze 1992),A.J. Brekelmans e.a. Auteur(s): Brekelmans, A.J.; Corstens, A.L.G.; Geertruij, A.L. van. Uit: Gilze: Historische Werkgroep 1000 jaar Gilze, 1992. blz. 82 e.v. en 236 e.v.; Algemeen Rijks Archief (ARA), Staten-Generaal, invent.nr. 3557 fol. 44 en GAGR (gemeentearchief Glze en Rijen, invent.nr. 12, fol. 38 en 39v) (13-07-1761);  Doopregister 5-6-1756 Gilze).










zaterdag 15 juli 2017

Voortaan 'jong belegen'.....

Ik ben nu echt met pensioen. Heb mezelf woensdag gekwalificeerd als ‘jong belegen’. Woensdag was mijn afscheid van het Dongemond college. Heel veel collega’s hadden de moeite genomen om mijn afscheid om te toveren tot een warme deken met veel aardige, op camera opgenomen, afscheidzinnetjes. Blij verrast was ik woensdagmiddag ook door de hartelijke woorden van Jack Mol en directeur Martin van den Kieboom. De laatste houdt zich meestal wat op de achtergrond bij de teamleiders, maar deze keer maakte hij een uitzondering. Heel veel collega’s en oud-collega’s heb ik de hand kunnen drukken. Een mooi afscheid. Vrijdagochtend ben ik nog even terug geweest naar school, om ook enkele andere collega’s nog uit te zwaaien.. en voor het laatst een visje mee te prikken vanaf de ,barbecue.
Ik werd donderdag al meteen in het diepe gegooid. Youri en Robyn, twee van onze kleinkinderen kwamen een dagje bij ons. Die mond van Robyn staat echt geen seconde stil. Ze wil steeds maar zorgen voor iedereen. “Was een leuk feestje hé Opa, heb je de cadeautjes al uitgepakt”, “Moet jij thee of ranja Opa”, en heb je daarop “thee” geantwoord, dan komt er steevast “wel even koud laten worden”. Intussen loopt ze gewoon door, zonder uit haar rol te vallen. Youri – jullie weten wel, die met die blauwe ogen- houdt zich staande door dingen die zij wil hebben, zelf eerst te pakken en iets anders soortgelijks aan te bieden. Die weet wel hoe hij met zijn nichtje moet omgaan. Ik kan op zo’n dag –met andere woorden- beter niet aan ingewikkelde stamboomdingen beginnen, want ze haalt je de hele dag uit je concentratie. Even een verademing als José beide kleintjes meeneemt om boodschappen te doen. Hoe durft ze met twee tegelijk....

Ik voel me eigenlijk niet veel anders dan vorige week. Met pensioen zijn is niks bijzonders. Misschien dat ik het ga merken als de vakantie voorbij is en de scholen weer beginnen. Ik kijk nu in elk geval terug op een heel warm afscheid met veel collega’s en mijn hele gezin compleet.

Vandaag is het de verjaardag van Cas, die tijdens het afscheid onder de tafels met zijn autootjes speelde. Precies zoas ik al voorspeld had. Toen hij me zag staan achter de microfoon, kwam hij npg even handje geven “Opaaa”. Ik was ook blij dat Joël er woensdag bij kon zijn. Die kan immers als middelbare scholier zich een beetje voorstellen hoe dat schoolgebeuren in zijn werk gaat.

Nou vanmiddag dus naar Cas en zondag uit eten bij het Houtse Meer met Elke en Wouter. Maandag begint dan de eerste echte vrije week. Nou, vrij. Dat blijft altijd maar even afwachten. Ik weet niet of er kleinkinderen komen. De scholen zijn immers met vakantie. Maar die vakantie duurt bij mij  –hopelijk- langer dan ooit tevoren.
(Bron: foto’s Jolanda Groeneveld: afscheid van het Dongemond college 12-07-2017).






zaterdag 8 juli 2017

Voor de broodnodige variatie....


Wie denkt dat ik op mijn lauweren kan gaan rusten, die heeft het grondig mis. Ik mag dan woensdag op het Dongemond echt mijn officiële afscheidsbijeenkomst krijgen, maar de hele dag op mijn stoel zitten of in de tuin liggen, is er echt niet bij.
Neem nou de afgelopen week. Zondag was mijn 66e verjaardag en ons hele gezin was van de partij. Mooie kunstwerkjes voor de jarige opa van de kleintjes; hapjes, drankjes en gezelligheid en rond etenstijd de heerlijke zelfgemaakte soep en pasta van sterrenkok José waarbij iedereen zijn vingers aflikte. Een geslaagde dag! Maandagochtend ging ik naar de fysio en daarna voor BN De Stem naar de opening van de locatie voor dagverpleging in Geertruidenberg. Een artikeltje geschreven en geupload. Dinsdagochtend nog even naar school om de woordjes voor mijn geslaagde leerlingen en mijn speech voor het afscheid uit te printen.

Woensdag weer fysio en ’s avonds gezellig barbecuen ter gelegenheid van de verjaardag van onze kleinzoon Youri. Donderdagochtend een cadeautje kopen voor kleindochter Emma die zondag 10 wordt en verder de hele middag en avond in de snikhete Lambertuskerk van Raamsdonk voor de diplomauitreiking. Met woordjes voor een aantal groepjes geslaagde leerlingen. Mijn laatsten!

Vrijdagochtend weer fysio daarna een vergadering met het plaatselijke PvdA-bestuur en ’s middags de pedicure.

Gisteravond kwamen mijn broer Marco en Dineke voor mijn verjaardag. Gezellig. Vandaag komt Cas en morgen hebben we Emma’s verjaardag. Ze zal zonder twijfel blij zijn met de cadeautjes. Het is dan ook een kroonjaar. Op de middagen zie je meestal niks in mijn staan deze weken, maar dat is bewust. Het is immers Tour. En die volg ik graag. Voor de Nederlanders hoef ik het niet te doen, die praten meer na de wedstrijd, dan dat ze rijden. Maar gelukkig hoefde  ik op donderdag de meest saaie lange rit zonder hoogtepunten niet te volgen omdat ik andere, belangrijkere bezigheden had. Het heeft zo moeten zijn. Je ziet het; een stampvolle agenda en ben bang dat het elke week wel zoiets zal zijn. Niet dat ik het erg vind, want het zijn allemaal liefhebberij; dingen die ik graag doe. Tussendoor ben ik in de  vrije uurtjes nog met de stamboom bezig in de pogingen problemen te tackelen of ik ben samen met José boodschappen doen of op de kleintjes aan het passen. Nee. Ik ga me niet vervelen. Dat staat als een paal boven water. Ik vraag me alleen af hoe het echt zal zijn als ik écht niet meer ’s morgens om half acht naar school ga. Het zal zonder twijfel even wennen zijn. Maar alles went. Er staat zoveel leuks tegenover, dat ik echt blij kan zijn met mijn pensioen. Woensdagmiddag trek ik echt de deur op het Dongemond college achter mij dicht. De scootmobiel staat dan niet meer bij de trap en anderen nemen mijn taak over. Er is een tijd van komen en een van gaan. Tenminste...... Je weet immers nooit of ik er nog eens terug kom om in te vallen bij noodgevallen of om te surveilleren. Ik weet zeker dat ik dat dan weer met plezier zal doen.
(Bron: familiearchief f.van son; drukke week begin juli: tekeningen van de kleintjes, snikhete diplomauitreiking, middagje Tour, stamboombronnen lezen).