Als je nog goeie tips hebt......

Een bijzondere week. Dat mag ik eigenlijk wel zeggen. Je weet dat ik vlak voor mijn pensioen sta. Daarover heb ik immers al diverse malen geschreven. Maar afgelopen maandag ben ik in Etten-Leur bij BN De Stem geweest. Je weet wel. Ik werkte er ooit acht jaar lang als journalist. Toen, in 1972 op de Bredase stadsredactie en vervolgens bij team Oosterhout als verslaggever. Om een heel lang verhaal kort te maken: ik stond er een klein uurtje later weer buiten als free lancer. We gaan dus weer artikelen  schrijven en misschien zo nu en dan ook aan verslaglegging doen. Laat de echte tips maar komen. Wat ik precies ga doen, is allemaal nog niet helemaal duidelijk. Maar in elk geval schrijven over zowat van alles uit dezelfde regio waar ik ooit werkte. Niet enkel Raamsdonksveer, Raamsdonk en Geertruidenberg, maar ook gerust uit andere gemeenten in de omgeving. Zoals de gemeente Drimmelen met al zijn dorpen of Werkendam. Lijkt me ontzettend leuk. Je weet dat ik graag schrijf. Mijn eerste artikel na jaren komt komende week in de krant. Zo. Dat wilde ik in elk geval wel even kwijt deze week. Ik ben er blij mee. Het gaat er zo langzamerhand op lijken, dat ik het na mijn pensionering met al mijn hobby-werkjes drukker krijg dan nu. Hoezo ‘achter de geraniums’.

Voor het overige was het weer een mooie kleinkinder-week. Anouk was jarig woensdag en dat gaat boven voetbal kijken! Cas kwam deze week ook samen met neefje Youri zwemmen bij oma en ook Anouk, Daan en Robyn vonden op Hemelvaartsdag nog een paar vrije uurtjes om in het bad in de tuin van ‘oma’s huisje’, zoals Youri het noemt, te komen spelen. Omdat je met dit mooie weer natuurlijk niet binnen blijft spelen, haalde Robyn de poppen donderdag maar naar buiten. 

Cas en Youri zijn gewend om bij opa kinderliedjes te luisteren en mee te zingen vlak voor het eten. Dan lopen ze niet in de weg bij Oma die weer met haar kookkunsten in de weer is. Je kon wel merken dat de kleintjes moe waren na wat uurtjes ravotten in het zwembad. Maar dan kan je altijd lekker tegen opa aanliggen. Genoeg voor deze week. Als nu ook na weken van ellende mijn spieren weer normaal hun werk gaan doen, dan kan het lopen wat makkelijker. Dat lijkt me ook veel leuker voor José. Zij heeft ook ontspanning nodig en op dit moment komt daar weinig van terecht.   

(Bron: familiearchief f.van son; spelen bij Oma in de Hemelvaartsweek).

Alvast even wennen...

Wat was het mooi weer aan het begin van de week. Zomerse waarden om het zo maar eens te noemen. We konden dus alvast wennen aan wat hopelijk komen gaat. Hopelijk inderdaad, want je weet het maar nooit in ons kikkerlandje. Soms weet je niet wat ze nu precies willen met het weer: zomeren of kil miezeren. In de voorbije week kregen we het in elk geval alletwee.

Dat betekent dan ook onmiddellijk dat in het ‘Multi-Centrum voor therapie, kindergenoegen, kookkunst op hoog niveau, dokterspost  en bezigheidstherapie; kortom bij ons thuis, zoals gebruikelijk weer van alles te beleven was. En wat we niet zelf meemaken, dat wordt gewoon via mijn favoriete regionale Dagblad BN De Stem elke ochtend thuisbezorgd. Zoals die foto met klein onderschrift  van onze sportende kleindochter Emma uit Made. Samen met klasgenootjes wachtend op haar beurt, vastgelegd voor het nageslacht.

Zon en hoge temperaturen: al snel werd in onze achtertuin –met het oog op de weersverwachting- ons zwembad opgezet. Want je weet het; Cas, Youri, Anouk en Robyn en soms ook Emma en Renée hebben zowat allemaal een doorlopend abonnement op ons recreatiecentrum. Is het niet voor binnen, dan toch ook voor buiten.

Er viel in de warmte dan ook veel te genieten in ons zwembad deze week. Uiteraard onder het toeziend oog van -in elk geval- Oma José, die bij tijd en wijle de kleinkinderen insmeert tegen het verbranden, helpt waar nodig, kleine ‘kibbelingetjes’ sust en de helpende hand biedt. Zwemspullen aan, zwemspullen uit. Je kent dat wel. En als je dan in de loop van de middag ook nog eens naar tante Meike mag om daar in de tuin samen te spelen op de speeltoestellen, dan lijkt het haast op een schoolreisje. Wat een feest. Tante Elke kwam ook nog een tijdje meegenieten en werd prompt op knuffels getrakteerd.

En de volgende dag is de waterpret weer over. Het weer werkt niet meer zo mee. Zwembad leeg laten lopen dus en opruimen en dan maar binnen spelen. Geen enkel probleem. We hebben zo veel en zo veel verschillend speelgoed, dat de kleintjes als het ware niet bij Oma weg te branden zijn. Youri houdt zich het liefste bezig met de dinosaurussen en tussendeur valt hij tijdens het rennen en krijgt een bloedneus. Dokter José weet ook dan hoe ze het beste kan optreden om het leed te verzachten. Cas neemt intussen hele stapels autootjes mee naar de keuken om op de vensterbank te spelen, of hij tekent met zijn neefje Youri. Robyn is druk doende met poppen, puzzels  of de kleurstiften en vooral haar mond staat geen moment stil. Toen Emma er was, maakte ze een hele futuristische soort doolhof met Construx of speelde met haar zusje Renée, -die overigens ook graag tekent en kleurt- en Anouk fabriceerde deze week een helicopter met Knexx. Je kan het zo gek niet bedenken of oma heeft het in het kleine gangetje dat afgeladen vol staat met speelgoed. Binnen en buiten, het  lijkt bij “Oma’s huisje” wel een speelparadijs.

Dat was onze week. Vrijdag een dagje voor José zelf. Nou ja, als je het wassen, strijken, schoonhouden van het huis en dergelijke als hobby beschouwt...... Waar haalt ze de energie vandaan, zo vraag ik me wel eens bezorgd af..... En ik? Nou, ik kon gelukkig weer een paar ochtenden naar school, het normale leven in na mijn spierproblemen. De fysio verandert weer van massage naar oefeningen. We gaan de goede kant weer op. Wat mij betreft. Een paar graadjes warmer dan vandaag mag het best nog worden. Ik wacht gewoon af. Ik heb geduld..... nou.......

(Bron: familiearchief f.v.son: eerste keer tuinzwembad 2017, weer een volle week

Een flinke tik...

Nee. Het heeft niets met boksen te maken. Maar soms kan je wel eens volkomen onverwacht een behoorlijke spreekwoordelijk klop met de hamer krijgen. Het was afgelopen week weer maar eens zo ver. Mocht ik in de vakantieweken nog met volle teugen genieten van heerlijke dagen in Hoog Vaals met Bram, Inge en de beide dames; energie opdoen van fijne stamboomritjes naar Wallonië, Waals Brabant en het Duitse Reinland-Palts. Plotseling was het afgelopen. ’s Nachts raakten mijn spieren in mijn linkerbeen om de een of andere reden plotseling weer in een flinke verkramping en die is er sindsdien ook niet meer uitgegaan. Snel spookt het dan door mijn hoofd: heb ik misschien iets fout gedaan? Te veel gedaan? Niet zo nuttig, want daarmee gaat het niet vanzelf weg. Maar ja, ik wil zo graag alles zelf in de hand houden en dat blijkt gewoon niet te gaan. In vergelijking met voorgaande keren, -want dit spiergedoe is immers niet nieuw voor mij-, leek er dit keer toch wat meer aan de hand. Normaal gesproken houd ik het met handenvol paracetamolletjes en clobazamtabletten wel een tijdje gaande, geholpen door de fysiotherapeut die drie keer in de week de onwillige spieren tot andere gedachten probeert te brengen. Maar nu speelden die clobazamtabletten me parten. Ik kon niet slapen en moest als het ware hele nachten alle mogelijke en onmogelijke dingen doen en ondergaan. Mijn bed leek wel kilometers lang en breed en voorzien van alle mogelijke ‘obstakels’. Daar moest ik kruip-door-sluip-door mee spelen als in mijn beste tijd in de grotten tijdens onze vakantie vorig jaar op Lanzarote. José zocht zelfs tijdelijk het logeerbed op om mij maar zo veel mogelijk rust te gunnen. Na een paar dagen gebrek aan slaap en rust (in de hoop dat het vanzelf weer weg zou gaan), was ik echt aan het eind van mijn latijn. Overmorgen zou ik weer de nieuwe werkweek beginnen na de vakantie. Maar ik bleek mijn, in de maanden hiervoor zorgvuldig opgebouwde, energie, nu al volledig te hebben gebruikt en was daarom toe aan de laatste strohalm: de huisarts.

José ging mee. En ik was er blij mee. Ik tolde zowat. Die akelige onruststokende tabletten mocht ik weg doen. Ik kreeg andere en mocht ook de onwillige plekken met zalf gaan smeren. Even ophalen die tube: 18 euro voor één tube! Wat een raar zorgstelsel hebben we toch. Je betaalt je al scheel aan peperdure maandelijkse zorgpremie om onder meer de noodzakelijke fysio te krijgen; moet daarnaast al veel tabletten zelf betalen en nu ook nog eens 18 euro voor een tube zalf. Alsof ik zelf om die spieren gevraagd heb. Ik doe alles om in de running te blijven en betaal me intussen gek voor een beetje gezondheid. En als ik me nu elke avond ladderzat zoop en als kettingroker en fastfoodbunkeraar door het leven zou gaan, dan had ik mijn mond moeten houden. Maar nu...... Goed. Ik kan weer kritiek spuien. Het gaat dus toch langzaam weer beter met me, al merk ik er zelf nog weinig van.

Ik kreeg andere, duidelijk zwaardere tabletten van mijn huisarts. Je wordt er suf van, je spieren voelen als staalkabels die het elk moment kunnen begeven. Dan maar wat paracetamol erbij en ik laat de fysiotherapeuten hun weldadige werk doen en slik ondertussen trouw mijn pilletjes. Wat moet ik anders.....

Ik begin aan die suffe pillen wat gewend te raken en van woensdag op donderdag had ik voor mijn gevoel weer redelijk geslapen, al zag ik het toch nog 3, 4, 5 en 6 uur worden. Maar toch. Maar van donderdag op vrijdag was het weer doffe ellende. Een paar uur warm nachtelijk bad hielp er niets aan.

Zo lief als dan kleine Cas opa een mooie tekening komt brengen. Zo hartverwarmend als Youri zijn neefje Casje nog beter dan gebruikelijk helpt uitkijken, dat ze niet tegen opa’s ‘zere’ been stoten, als opa met de scootmobiel naar de prachtige nieuwe tuin komt kijken. Ik mag niet klagen. Ze slepen me met zijn allen, –José voorop-, weer door deze ellendige periode heen. Toch zou ik gelukkig zijn als ik morgen weer, zoals anders, strompelend door het huis en over straat kon gaan. Moed houden. Morgen is het moederdag. Van mij mag dat elke dag zijn. Niemand die het zo verdient om in het zonnetje gezet te worden als José. Zij is de ‘klittenband’ die onze hele club bij elkaar houdt en mij aan de slag. .....en ik ben niet echt gemakkelijk.

(Bron: familiearchief f.van son. Spierkrampen, tekening Cas, blij met José en de kleintjes).

Ik geef u de sleutel.....

“Ik geef u de sleutel. U moet een beetje frummelen met het slot, maar dan gaat het open. Dan kan u binnen foto’s trekken. Maar wel goed afsluiten. Wij sluiten hier om half vijf”. Ik geloofde mijn oren niet in het informatiecentrum in het Belgische stadje Landen.

Maar ik zal het hele verhaal vertellen. Op onze stamboomritjes deden we, in België, Landen aan. Wij familie heeft ook daar immers ooit  gewoond. Het is dan  de periode van zo rond 1070. Die familie Van Landen woonde er al veel langer. Denk aan de Merovingische en de Karolingische tijd. Wie heeft er nu niet gehoord van Pepijn van Landen..

Wij op weg naar de opgravingen in het Sinte Gitterdal in oud Landen. Daar ligt de zogenoemde ‘Tombe van Pepijn’, een motteheuvel, waarop een mottetoren stond; een soort voorganger van een kasteel. Er was ook een museum bij zo wist ik uit mijn literatuuronderzoeken.

Wel. De motteheuvel in het Sinte Gitterdag vond ik gemakkelijk. Zo ook het museum: een uit de kluiten gewassen nissenhut over opgravingen heengebouwd. Ellende was alleen dat het op slot was en in geen velden of wegen was iemand te zien. Een paar foto’s gemaakt door het raam van de opgravingen binnen. Maar dat is geen doen. Na even wikken en wegen mailde ik vanuit de auto voorzitter Georges van de Heemkring Landen. Je gaat immers niet zo’n honderdvijftig kilometer rijden om verder onverichterzake terug te gaan..... Na nauwelijks tien minuten een mail terug. ‘U kan komen naar ons informatiecentrum’. Wij op google maps de straat ingetoetst en vijf minuten later stonden we binnen. Ik legde het probleem uit aan een alleraardigste dame. Liet haar de mail zien en zij vroeg me om een momentje geduld. Na een minuutje kwam ze terug met de sleutel van het museum. “Het museum is altijd gesloten...”. Ik mocht de sleutel meenemen en terug naar het museum gaan “om foto’s te trekken”. En inderdaad, na wat wrikwerk kon José naar hartenlust binnen de door mij gewenste foto’s maken. De ingang afgesloten zoals gevraagd en terug naar het informatiecentrum, waar we vervolgens ook nog eens de vondsten van de opgravingen konden bekijken. De vriendelijke dame zocht nog wat informatie en vertelde ons –we zijn tenslotte in België in het Hageland- dat er om de hoek boven ook nog de Taveerne is. Een alleraardigst verblijf waar uit tientallen abdijbieren en andere dranken én koffie kon worden gekozen. Gezellig sloten we ons verblijf in Landen af. Supervriendelijke mensen die ons een heerlijke dag bezorgden. De ellenlange, tijdrovende file ’s morgens rondom Antwerpen waren we als bij toverslag vergeten. Je kan ook beter de ‘aangename route’ nemen. Maar die ellendige eigenwijze mobieltjes passen de route gewoon zelf weer aan. Over de rijkswegen. Maar dan zie je niets.........

Dat was niet het enige geslaagde. We hadden net een heerlijk lang weekend achter de rug op uitnodiging van Inge, Bram , Emma en Renée in Vaals. Samen hebben we daar genoten van vier dagen gezelligheid en we bezochten samen het Drielandenpunt en de Dom van Aken met de schrijn van Karel de Grote. Zelfs de kinderen vonden de Dom en de schatkamer van de Dom de moeite waard. De ijsjes en uitsmijter smaakten ook nog eens heerlijk. Donderdag nog op pad met Youri en Anouk en ook Cas kwam nog even ‘teken’. En het weer.... Dat was tijdens het hele lang weekend en ook daarna eigenlijk in één woord fantastisch. Wat een vakantie.....

(Bron: familiearchief f.van son, Vakantie Vaals, bezoek aan Aken en Landen).