Vakantie niet voor je rust

De vakantie is bedoeld om leuke dingen te doen; niet voor je rust. Daar ben ik in de afgelopen week achter gekomen. Zo leer je nog eens wat.

José en ik maakten een paar stamboomritjes, zoals gepland. Naar kasteel Stapelen in Boxtel als opwarmertje en daarna, ik heb je dat al aangekondigd, reden we weer naar zuid België, dus vroeg uit bed en ruim 670 kilometer rijden, lopen en fotograferen van plekken uit mijn stamboomverleden. Ik heb alle gemaakte foto’s nog niet uitgewerkt, maar een paar kan je al bekijken. We bezochten Lobbes, Ham-sur-Heure, Morialmé, Florennes, Bioul, Floreffe, Gembloux, Nijvel, Nodebais en Hoegaarden. Dinsdag ’s Morgens om half acht weg, ’s avonds om half tien thuis. Vrijdag zijn Landen en het Gitterdal, Borgloon of Looz als je wil en nog wat andere plaatsen in de buurt. En dan volgende week nog

Een rit. Het bleef niet bij die ritjes.  Woensdag kwamen Emma en René en Cas bij ons. Dat betekende dat we ’s morgens samen naar een speeltuin gingen en ’s middags konden de dames en de steeds doller wordende heer naar hartenlust met ons speelgoed spelen en het 'teken' tekenen en kleuren, beviel de drie uitstekend. Ze kunnen maar kiezen bij Oma José. En ik mocht ’s middags nog even wielrennen kijken. Cas vond het heerlijk dat zijn nichtjes er waren. Zo heerlijk, dat Emma op zeker moment vroeg om boven te mogen lezen. Ook tante Meike en Youri en Anouk kwamen nog even 'een bakske drinken'. Die Renée is ook iets aparts hoor. Ze wil heel graag een stapelbed op haar kamer, maar ze vertelde erbij dat ze niet zeker weet of ze er wel in durft te klimmen.... Woensdagavond zaten we gezellig met acht aan tafel. Emma, Renée en onze oudste dochter Inge; Cas, Wouter en Elke, José en ik. ’s  Avonds konden we uitgeblust naar bed.  Lekker zo’n vakantie.

En dan staan er nóg heel wat dingen op het programma: een paar dagen in Vaals in een huisje samen met Bram, Inge, Emma en Renée; een stamboomritje in Wallonië en een in Rijnland-Palts en ook nog wat rustmomenten hoop ik. Na de meivakantie begin ik immers aan mijn laatste etappe op het Dongemond en het moet wel leuk blijven.........

(Bron: familiearchief f.v.son: 2017 ritjes stamboomverleden en kleinkinderen meivakantie).

Een aparte week....

Een heel aparte week heb ik achter de rug. Dingen die ik niet meer meemaak in de toekomst en normale, leuke, soms aparte dingen. Ik heb donderdag mijn laatste les gegeven. Het zit er op, wat lesgeven betreft. Er is nog voldoende te doen op school na de meivakantie, maar dan zijn er geen leerlingen meer voor mij. Eén uitzondering. Ik surveilleer nog een keer bij het examen in de mediatheek. Spannend!

Cas en Youri kwamen uiteraard weer spelen bij Oma en Opa, maar toen Cas alleen was ’s middags, ontdekte hij hoe heerlijk het spelen met auto’s kan zijn op een vensterbank in de zon. Genot om naar te kijken. Ik ging met Anouk donderdagmiddag nog even naar de fysio. Vrijdag was zij speciaal aangekleed voor het ontbijt en de Koningsspelen op school. Emma en Renée hadden een sponsorloop, een mini-roparun op het schoolplein. Natuurlijk sponsorden oma en opa ook en waren op het schoolplein om onze sportieve kleindochters aan te moedigen. Hoezo rust, als je bijna met pensioen bent.......

In de vakantie gaan we op initiatief van José –evenals vorige vakantie- weer een paar “Stamboomritjes” doen. Mogelijk naar Cambrai in Noord-Frankrijk, Verder voert de rit langs een groot aantal dorpjes uit mijn stamboomgeschiedenis in Wallonië en een bezoekje aan Randerath, Wassenberg en Heinsberg in Duitsland. Mijn voorouders woonden in die streek van circa 900-1150. Tel daarbij op dat we ook nog uitgenodigd zijn om een gezellig weekendje in een huisje door te brengen samen met Inge, Bram, Emma en Renée in Zuid-Limburg en je begrijpt dat de vakantie van José en van mij er een wordt van ‘puur genieten’.

Ik laat het dus maar even bij dit weekbericht nu. Snel weer verder om de dorpjes in mijn stamboomritten in een route te gieten.

Eén ding is zeker. Zowel het begin als het einde ervan liggen in Raamsdonksveer. Maar daartussen liggen, zoals ik het in één oogopslag zie, heel wat kilometers en hopelijk ook mooie fotomomenten. Je moet toch weten waar je voorouders zoal gewoond en gewerkt hebben.....Ik wel in elk geval.

(Bron: familiearchief f.v.son; Anouk, Emma en Renée op Koningsdag 2017. Cas en zijn vensterbank.)

Een echte verrassing....

Ik kreeg donderdagavond een mailtje. Van Kees den Exter. Kees, of beter bekend als ‘Kiske’, was mijn collega in mijn journalistentijd. Om precies te zijn van eind 1972 tot 1980. Ik heb enkele jaren geleden nog zijn zoon in de klas gehad. Kees plezierde me met een groot aantal foto’s uit die tijd van ‘Dagblad de Stem’. Die miste ik nog in mijn familiearchief. Ik had er zeggen en schrijven slechts één. Ik werkte bij De Stem tussen 1972 en oktober 1980. Eerst als stadscorrespondent bij de Stadsredactie in Breda onder leiding van Gerard van Herpen, met als collega Ben Hagens. Ik was er ook een aantal maanden correspondent voor het ANP, als vervanger voor ‘Wippel’ Houben. Daarna ging ik naar het team Oosterhout, beter bekend als ‘Het leuke team’!

In die tijd bestond bij de Redactie Oosterhout mijn werkgebied uit Made en Drimmelen,  Geertruidenberg, Raamsdonk en Raamsdonksveer, Hooge en Lage Zwaluwe, Dussen en Hank  en het Streekgewest Land van Heusden en Altena. Ik had daar correspondenten zoals Arjaan van der Made, Piet Heuns, Lidy Wiedijk, en De Jong uit Raamsdonksveer. Samen met hen haalde ik nieuws uit dat gebied en zorgde voor de verslaggeving.

De foto’s haalden veel herinneringen in mij boven; stuk voor stuk erg leuke. Zoals die foto met mijn collega’s uit team Oosterhout: vanaf links Kees den Exter, ik, Peter Schouten, Anja Verbiest, Roel van Zeelst en fotograaf Johan van Gurp. Ik zat daar achter mijn typemachine; een bakbeest. En voor de zon hadden we de luxaflex dichtgedaan. Normaal gesproken stond het raam open en keken we samen zo nu en dan naar beneden de Arendstraat in op zoek naar “Dré van Dijk”.  Vaak onder grote hilariteit. Op de andere foto staan wij weer; met tussen Kees en mij in, onze toenmalige ‘ chef Willem’. De helaas veel te jong overleden Willem Wolters.

Op een volgende foto zit ik achter de telex. Het zal wel na afloop van een of andere gemeenteraadsvergadering zijn geweest. Bij voorbeeld de vergadering van de Bergse Raad in het stadhuis in Geertruidenberg, waar Burgemeester Arie Otto Den Hartog keer op keer in de clinch lag met Joop Heesters of Dokter Blondeel.  Je moest dan op zeker moment ’s avonds laat snel naar het bijkantoor in Oosterhout en in amper een paar minuten tijd zorgen dat je artikel naar ‘Breda’ kon worden gestuurd. Dat ging toen per telex. Je maakte eerst een geel papieren ponsbandje en ‘verzond’ vervolgens in korte tijd het artikel naar de centrale redactie in Breda aan de Reigerstraat. De ‘avondman’ van je team verwerkte dan het artikel. Een per zoveel weken had je daar zelf zo’n avonddienst en moest je de eigen pagina’s in elkaar zetten. Leuk werkje tegen de klok. En daarna naar ‘Dikke Piet’ van De Vrachtwaren op de hoek van de Reigerstraat. Soms werd het nog later en konden we de nieuwe krant ophalen op het Kasteelplein. Dan kon je zien hoe de werk eruit zag. Dat waren nog eens tijden...... Oh ja en die feestfoto’s, die zijn van de viering van ‘De Ton is Rond’, toen de Stem 100.000 lezers had. Op die foto’s staat links hoofdredacteur Loek Leyendekker. Op de andere foto sta ik tussen Willem Wolters en Peter Schouten in. De laatste foto toont Kees den Exter, oorspronkelijk uit Made en ik aan de redactietafel in Oosterhout aan de Arendstraat 16. Zo zamelden we nieuws in en namen interviews af als we niet onderweg waren. Eén foto ontbreekt nog. Ons bijkantoor........... Zo noemenden we het Bruin Café van Boud Stadhouders aan de Klappeystraat in Oosterhout. Daar dronken we ‘koffie’ en dobbelden we wat. Ik denk niet dat daar nog foto’s van te vinden zijn........

(Bron: Familiearchief f.v.son: Kees den Exter; Dagblad de Stem).

Eén week jongbelegen...

Ja. Ik ben nu bijna een week ‘jong belegen’ en ik moet zeggen, het bevalt prima. Ik heb inmiddels een paar jaar bijgetekend. Uitleg? Op zondag 2 april was ik officieel AOW-gerechtigde, zoals ze dat noemen. 65 jaar en 9 maanden om precies te zijn. Nu komt het echt pensioen dus echt dichtbij. Ik zou mogen stoppen, maar ik maak uiteraard het schooljaar netjes af.

Er veranderde eigenlijk erg weinig sinds afgelopen zondag. Ook in de voorbije week bleef alles bij het oude. Er waren weer een paar hoogtepuntjes. Zo hield Renée een prima spreekbeurt over Play-mobiel en behaalde Anouk haar ‘hockey-diploma’. We zochten samen onze vakantiebestemming uit nadat onze privé ‘Reisagent’ Elke een goede voorzet had gedaan. Evenals de afgelopen twee jaar toen we naar Rhodos en Lanzarote gingen. Dit keer gaan we buiten het seizoen.

Op de gebruikelijke dagen kwamen Cas en Youri en ook deze week had ‘Restaria José’ weer een paar dagen dankbare klandizie. Cas kamde mijn haren met een spatel; samen met zijn neefje speelt hij dat het een lieve lust is en Cas en Youri hebben zo af en toe ook de ‘gekke-vijf-minuten’ en Youri ontdekte dat mijn stok een prima stokpaardje is. Hij heeft volop fantasie.

Ik haalde donderdagmiddag Anouk met scoot-mobiel van school. Dat moest wel, want ze was zelf op de fiets. Nou daar hoef je niet bang voor te zijn. Ze steekt keurig haar hand uit, kijkt goed uit en rijdt alsof ze het al jaren doet.

Anouk en Youri kropen ook bij mij op de bank om samen naar wat leuke dingen te kijken op de computer. Als intermezzo ging ik naar de raadsvergadering op donderdagavond en vrijdag na de fysio bezochten we samen een paar winkels. Al met al dus een week zoals alle weken, al heb ik nu mijn laatste herkansingsweek voor de leerlingen echt achter de rug. Voor de examenkandidaten dus. Komende maandag en woensdag zijn de laatste ouderavonden en dan kan het grote zenuwachtige wachten beginnen. Ja, voor de ouders dan. De leerlingen hebben kennelijk nog steeds niet in de gaten dat het examen nu echt voor de deur staat. Er heerst bij de meesten nog steeds die onaangename ‘krappezesjecultuur’. We zullen zien.............

Nog een paar lesjes examentraining en een schoolverlatersdag en dan gaat de laatste etappe echt van start. Het landelijk examen.

Over etappes gesproken; ik kijk nu op televisie –als het uitkomt- de laatste kilometers van de etappes van wielerwedstrijden. De ronde van het Baskenland deze week en natuurlijk de Scheldeprijs en dit weekend de kasseienklassieker. Met die andere sportklassieker, zoals Feyenoord tegen Ajax heb ik niet zo veel. Van mij mag Feyenoord winnen als ze de meeste punten halen. Ik volg hooguit zo af en toe NAC in de eerste divisie, maar als er iets anders in de planning zit, dan schuif ik voetbal gewoon terzijde.

Nee. Ik zie mijn naderende pensioen echt niet als een muur op me afkomen. Ik heb meer dan genoeg te doen en het betekent zeker niet dat ik langer in bed blijf ’s morgens. Ik moet er niet aan denken... Oh ja. Bijna vergeten. Vanavond gaan we naar de verjaardag van mijn broer. Gezellig!

(Bron: familiearchief f.v.son; kleinkinderen 04-2017).

Nooit eens bij mij.....

Ik geef hem elke ochtend eten, Ben altijd aardig tegen hem, aai hem regelmatig en doe de deur voor hem open. Toch vertikt hij het....Voor het geval je er vreemde gedachten bij zou kunnen krijgen; Ik heb het over onze kater Kroky. Nooit kruipt hij een keertje bij mij op schoot. Niet als ik op de bank zit of lig en ook niet op mijn sta-op-stoel. Hij gebruikt me dan hooguit als tussenstap. Van de leuning van mijn stoel klimt hij bovenop mijn aquarium om er rustig lekker te gaan zitten. Het is daar een beetje warmer uiteraard en ook het trillen van het motortje van de uitstromer en de filter zorgen zonder twijfel voor een aangename tinteling, zo kan ik me voorstellen. Maar donderdagmiddag kroop Kroky zonder aarzeling plotseling op mijn schoot toen ik wat op de bank hing. Niet dat zijn favoriete plekje bij José niet voorhanden was. Nee hoor. Ook José zat op de bank. Zij was der als de kippen bij om dat unieke moment op de gevoelige plaat vast te leggen. ‘Krokus’ bleef genoeglijk hooguit anderhalve minuut zitten en toen was hij weer weg. Misschien ziet hij me eindelijk ook als bondgenoot tegen de kleinkinderen die naar Kroky’s zin al te druk zijn. Ja. Ik ben natuurlijk ook meer thuis dan vroeger. Misschien is dat het. Niks over Cas deze keer. Die was in het weekend voor de verandering een dagje naar Ome Pieter om samen met Robyn te kleuren.

Vrijdag trokken we na de fysio naar ons favoriete plekje in de zon; het Cadettenkamp in Teteringen. Dichtbij, dus niet veel benzine nodig; stoeltjes achterin de auto en karren maar. Kon ik lekker bijkomen van weer zo’n “studiedag” van school. Er waren nog een paar appelpuntjes over, omdat de koffiedrinkende dames uit de buurt die bij José kwamen, bleken te lijnen. Ik denk dan altijd even gniffelend aan de beste manier om af te vallen: Mee doen met een missverkiezing. Dan val je als eerste af...... We zaten dus weer op onze stoeltjes met een krantje en een kopje soep voor tussen de middag. Lekker ‘ouderwets’ gezellig. Het hoeft immers niet altijd een terrasje te zijn. En ook niet altijd kleinkinderen. Onze rust verruilde zich tegen de middag voor aangename drukte. Er kwamen –zo hoorden we later- 72 schoolverlaters van een basisschool in Princenhage aan met acht begeleiders en enkele ouders. De kinderen kwamen terug van een kamp bij Loon op Zand. Vandaag fietsten ze terug naar school; 35 kilometer. We zagen groepjes kinderen bij elkaar in bomen kruipen en er waren er ook die liever even op de grond bleven ziten; moe als ze waren van de bijna 35 afgelegde fietskilometers op weg naar huis na een paar dagen van weinig slaap. Zo gaat dat toch bij schoolvakantieweken. Het was gezellig om zo naar de tevreden kinderen te kijken. Papier en plastic zak werden keurig naar de vuilnisbak gebracht en er viel geen onvertogen woord. Een leraar vertelde desgevraagd dat ze om drie uur weer op school werden verwacht, waar hun ouders hen zouden ophalen. Ze hebben dan gelukkig een heel weekend om weer bij te komen. Het was voor ons een leuk intermezzo van een paar uurtjes in de zon. Toen zij met de laatste etappe richting school begonnen, zijn wij ook teruggegaan. Warempel. Eenmaal thuisgekomen was de zon verdwenen. Dat hebben we toch nog mooi meegepakt.

(Bron: familiearchief f.v.son: Cadettenkamp Teteringen).