Anouk als keukenprinses in de leer bij oma José....

Onze kleindochter Anouk trok de schort aan en ging bij oma in de leer. Zij ontpopte zich als een ware keukenprinses.
Open de koppeling om de video te bekijken.


https://www.facebook.com/genealogie.van.son/videos/1190589517735465/

Ze moeten zitten...Opa!

Weer een week voorbij. En wat voor een.. Anouk ging helpen in de keuken en Youri hield zich bezig met poppen. En hoe! Het was weer zo’n dag die je zou willen inlijsten. De fantasie vierde hoogtij en dat kon je zien. Anouk mocht oma helpen met het klaarmaken van het eten. Dat kon ze als geen ander, zo bleek. Ze smeerde de kipschnitzeltjes in met een marinade-a-la-José  van citroensap, peper, zout, ketjap manis en een beetje truffelolie, paprikapoeder en knoflookpasta. Ze proefde tussendoor even en aan haar gezicht kon je zien dat die marinade voor haar niet had gehoeven. Tenminste. Op dat moment niet, want aan tafel at ze haar schnitzeltje met smaak helemaal op.

Voor haar werk als keukenprinses onder het toeziend oog van Chefkok Oma, had Anouk al even met de poppen gespeeld en Youri deed vol verve mee. Hij nam als een volleerde papa het werk over, toen zijn zus naar de keuken vertrok. Alle poppen op de bank samen met Youri.

Hij was wat aan het rommelen met een deken en ik besloot hem even te helpen. Weet ik veel. Ik legde de poppen onder de deken en kreeg onmiddellijk te horen “Nee opa. Ze moeten zitten. Niet slapen”.  Goed. De poppen dan maar weer overeind gezet en de deken over hun beentjes en voetjes. Youri zat er aanvankelijk tussen, maar was dat al snel beu.  

Hij zette alvast twee kinderstoelen aan de eettafel en de poppen werden daarna op hun stoel gezet.  Ze moesten immers ook eten. Hij “voerde” een van de poppen broccoli en deed dat alsof hij nooit anders gedaan had. Ook wat appelmoes natuurlijk en toen de pop wat vies bleek geworden, vroeg hij om een doekje omdat dat immers de gewoonste zaak van de wereld is. Het mondje moest toch worden schoongemaakt. Het rood van opwinding op zijn kleine wangetjes. Niet gek dat hij vervolgens van het ene op het andere moment als een blok in slaap viel. Het was een genot om te zien. Hoezo zijn poppen niet voor jongens........

Kleinkinderen kunnen zo leuk uit de hoek komen. Ook al is het dan best druk in “oma’s huisje”; we genieten er echt van als de kleinkinderen er zijn. Emma en Renée kwamen met mama Inge samen om even de  playmobielpoppetjes van vroeger op te halen. Renée gaat op school een spreekbeurt houden over dat onderwerp. Uiteraard bleven ze die dag ook bij oma een boterham eten. Woensdag mochten we weer voor Cas zorgen, maar het manneke had helemaal niets bij te zetten. Zo ziek als hij was. Enkel een klein beetje water bleef erin. Zielig hoor. Gelukkig knapt hij inmiddels langzaam maar zeker weer op.

Vrijdag na de fysio even een kwartje goedkoper tanken in België samen met José op onze enige vrije dag. Nu nog even proefwerk van een paar klassen nakijken. Het laatste nakijkwerk op weg naar mijn pensioen... al hoop ik wel dat een aantal leerlingen nog een herkansing aanvraagt. Er viel namelijk ook een handvol onvoldoendes te noteren.

(Bron: familiearchief f.van son: kleinkinderen in ‘oma’s huisje’).

Druk? Nee hoor....

Wat een heerlijk lenteweertje deze week. De zon liet zich van zijn beste kant zien en dan ziet de wereld er vanzelf weer anders uit. Ondanks de dreun die mijn favoriete partij kreeg woensdag, konden José en ik donderdag toch heerlijk genieten. Achter in de auto liggen twee stoeltjes, die we al jaren tot ons groot plezier gebruiken om lekker te kunnen zitten als we naar bos, duin of strand gaan.

Nadat ik donderdag mijn lesuurtjes had afgewerkt; de laatsten voor de laatste toetsweek............togen we donderdagmiddag naar het Cadettenkamp bij Teteringen. Een heerlijke zandvlakte omzoomd door bos. Je zou denken dat het met dit weer behoorlijk druk zou zijn, maar het tegendeel was waar. Op enkele hondenbaasjes met hun viervoeter na en een paar dat de kinderverjaardag met zeven miniprinsesjes en piraten vierde, hadden wij het rijk alleen.

Het is voor mij altijd afwachten wat José in petto heeft op zo’n middag. Ik laat me verrassen. Naast een appeltje dat vakkundig in partjes werd gedeeld en uiteraard iets te drinken, had zij ook een paar vakantiegidsen meegenomen. Die had onze ‘adviseur’ Elke voor ons meegebracht. Spanje, Portugal, de Balearen en de Canarische eilanden. Ja. Lanzarote was vorig jaar uitstekend bevallen. Hoe heerlijk is het om nu alvast op ons gemak rustig te kijken waar we in het najaar –buiten de drukke vakantietijd- naar toe zullen gaan. Voor het eerst buiten de vakantieperiode, want ik ben dan immers echt met pensioen dan....

Waar we naar toe gaan, is nog niet helemaal duidelijk, maar we hebben al wel een paar pagina’s in de gidsen omgevouwen. Die appartementen of dat hotel lijkt ons wel iets. Nu verder zoeken op internet of we er wat meer van kunnen vinden en of het werkelijk is, zoals wij het graag hebben: lekker rustig, maar wel mensen om ons heen. Geen massatoerisme en uitgaansleven; leuke en mooie dingen bekijken. Vakantie op zich is voor ons al uitgaansleven. Over enige tijd gaan Elke en José samen boeken.

Ik kon donderdagmiddag genietend van het zonnetje ook alvast nadenken over hoe we nu plaatselijk verder gaan als PvdA in onze gemeente. Volgend jaar mogen we immers weer naar de stembus. Ik ga in elk geval niet bij de pakken neerzitten. Daarvoor is wat wij nastreven te belangrijk: eerlijk delen en kansen voor iedereen in een gemeente waari het fijn leven is.

Intussen kleurden mijn gezicht en onderarmen al enigszins bij; zeer tot ongenoegen van José. Als ik een paar uurtjes zon heb, dan verkleur ik immers al. Als het weer mooi weer is, gaan we desondanks zonder twijfel weer van de zon genieten. Een terrasje is echt niet altijd nodig. Dat hebben we donderdagmiddag weer maar eens gemerkt. Zondag, 19 maart, zou mijn moeder jarig zijn geweest. De orchideën die bij haar op de kamer stonden, staan nu bij ons. En juist rond deze datum staan ze weer prachtig in bloei. Ja, inderdaad. Het leven gaat door......

(Bron: familiearchief f.van son; voorjaar 2017)

Ik ga naar mijn werkje....

Ik zag hem een klein koffertje dicht maken en op slot doen.

Hij pakte het keurig aan het handvat op en ging naar Oma José. “Ik ga naar mijn werkje”, meldde hij uiterst serieus. Natuurlijk speelde oma het spelletje mee. Youri moest wel eerst zijn jas aan, want anders zou hij misschien verkouden worden. Hij liet zich gemakkelijk in zijn jas helpen en wilde naar de voordeur. “Nee, doe maar achterlangs”, zei oma in de wetenschap dat de poort op slot was. Het spel ging gewoon door. Als je vanaf je stoel zoiets kan bekijken, dan krijg je toch een warm gevoel. Ik wel in elk geval. Ik geniet daarvan. Ook als hij zingend in zichzelf aan tafel zit te puzzelen. Je hoort liedjes de revue passeren die hij geleerd heeft; hij combineert ook nog enkele liedjes en komt dan vertellen dat er een draak was in de Efteling. Hij is plezierig bezig, als je hem met rust laat. Zo ook bij Cas, nu hij zo gemakkelijk zijn woordenschat aan het uitbreiden is, lettend op elk commentaar of applausje; koe ‘boe’  uitroepend als hij een koe op TV ziet en ‘Mêe’ als hij een schaapje ziet in een puzzel, zo jong als hij is. Robyn is al een stapje verder en vraagt overal naar het waarom en van Emma kan je echt merken dat zij een dametje aan het worden is met een duidelijk eigen willetje. Genieten!

Als ouders veel met hun kind bezig zijn, dan groeit zo’n kind op en leert spelenderwijs steeds meer van hoe het er in de maatschappij van nu aan toe gaat. Of hoort te gaan. Ik merk op school dat steeds meer ouders het woordje “nee” uit hun vocabulaire hebben geschrapt. Nee wordt nauwelijks meer gebruikt, want dat leidt tot ergernis bij de jongere en zorgt voor problemen thuis. Die hebben veel ouders liever niet, zo lijkt het. Dat moet school maar oplossen, is een veel gehoorde kreet. Alsof de school kan rechttrekken wat er in gezinnen krom wordt gemaakt. Kinderen krijgen is ook voor ze zorgen en ze opvoeden. Dat houdt in dat je probeert om je kinderen te letten en te  corrigeren als dat nodig is, en verder aan de hand neemt of ze begeleidt op hun lange weg naar een zinvol lidmaatschap van onze maatschappij.

Nee. Dat is niet makkelijk. Dat weet ik ook wel. Wij hebben ook vijf kinderen groot gebracht. Maar je mag best weten dat ik eigenlijk apetrots ben, als ik mijn kleinzonen en dochters bezig hoor met wat later ook voor hen normaal en belangrijk kan zijn. Je wil toch het beste voor je kinderen en kleinkinderen. Zou dat misschien tegenwoordig voor minder ouders gelden, dan ik eigenlijk verwacht? Vaak stokt de leiding en begeleiding, zo merk ik op school. Kan je dat de kinderen aanrekenen?

(Bron: familiearchief f.van son; kleinkinderen). 

Wat een week....

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een drukkere vakantieweek heb gehad dan de afgelopen week. Pffft. Elke dag prijs en –ondanks mijn hardnekkige beenkramp- was het ook nog eens een gezellige week. En van de carnaval heb ik nog niet eens iets gezien. Kun je nagaan....

Wat was er dan zo druk, zou je je afvragen. Om te beginnen was dat het onstuimige weer. Daar heb ik altijd toch wat moeite mee. Wind en regen, kil, klam en daardoor wat rillerig. Nu niet direct het weer waarvoor ik met voortdurende zeurende pijn zou kiezen.

Gelukkig was er om te beginnen de fysiotherapeut die drie keer in deze week verlichting bracht. Ik pakte de draad weer op van de oefeningen en warempel. Het gaat weer de goede kant op. Ik ben al weer op de weg terug naar mijn oude weerstandsniveau met de hometrainer, waarop ik deze week ook thuis mijn ‘rondjes’ heb gemaakt nu en dan.    Tijdens Carnaval ging Oma José naar Anouk kijken, die meedeed in de optocht van Raamsdonksveer. Van zaterdag op zondag kwam Cas logeren, zodat pa en ma een dagje konden gaan carnavallen. Hij oefende met Opa’s stok. Dat ging hem goed af. Ik moest weer denken aan vroeger, toen onze eigen kinderen onder grote hilariteit achter mij aanliepen, precies zoals ik strompelend liep.

Ik bleef zondag thuis, rustig liggend op de bank. Pieter besloot om bij mij voetbal te komen kijken. Uiteraard snel ook nog even de laatste kilometers meegepakt van de opening van het Belgische wielerseizoen. Wielrennen is immers echt mijn –overigens passieve- sporthobby.

En af en toe nam ik de hele week –voor de verandering- paracetamol.

Zou rustig zitten op een gemakkelijke stoel de kramp te lijf kunnen? 

Proef op de som maandag. Eerst fysio en daarna getankt in België. Toch een kwartje per liter goedkoper. Zou dat nog steeds dat kwartje van Kok zijn? Dinsdag waren Daan en Robyn bij ons en zijn we samen naar een overdekte speeltuin in Waalwijk geweest. Wat een drukte daar. Geen wonder. Buiten hoost het van de regen en binnen merk je daar niets van. Succes verzekerd. Kinderen kunnen zich heerlijk uitleven. 
Wij lekker op een stoel met een bakske en genieten van de kleintjes.  

Dan de woensdag. Een dagje voor ons tweetjes. Fijn samen van de vrijheid genieten. Een van de jaarlijks twee keer terugkerende ritjes stond op het programma.  Richting Zeeuws Vlaanderen. Naar Morres Meubelen in Hulst. Via België heen en via de ‘eigen’ tunnel onder de Westerschelde terug. José kijkt in Hulst altijd graag op haar gemak rond en doet er inspiratie op. We nemen een broodje in het restaurant en rijden op ons gemak terug. Oh ja. Ik heb er ook nog even voor Mona Lisa gespeeld.... De foto bewijst het.

En als we dan om kwart over vijf thuis komen zit onze kat Croky al vol verwijten voor het raam te miauwen. “Ik eet om vijf uur”, zie je hem denken. Meneer is verwend. Net zijn baas....

Donderdag weer kleinkinderen. Dit keer Anouk en Youri. Dus ook maar eens naar Monkey Town in Waalwijk. Was goed bevallen immers.... en het weer was hetzelfde. Het feest was compleet toen ook tante Elke met Cas van de partij was. We hebben geen kind aan de kinderen gehad. Alhoewel... Cas en Youri vergen toch wel voortdurende aandacht. Om vier uur brachten we de uitgedolde en met rode koontjes uitgedoste kinderen weer thuis. Cas was met mama Elke eerder naar huis gegaan.

De rust in Huize van Son is nu ook weer teruggekeerd. En de krampen, die wisten van geen wijken.Tot vrijdagochtend.... onze laatste vakantiedag. Ineens was de kramp vrijwel weg. Gisteren daarom met José gezellig nog naar Woonmall Alexandrium geweest in Rotterdam. Heerlijk rustig rondgekeken. Het was er totaal niet druk. Alleen de weg er naartoe en terug. Een doffe ellende vind ik dat gekrioel van het jachtige verkeer van alle kanten. Geef mij maar lekker een mooie rustige weg in plaats van vaak zes banen asfalt naast en over elkaar. Het verkeer in de Randstad is aan mij niet besteed. Laat mij maar lekker de mooie weggetjes zoeken. Ik mijd graag snelwegen; ook in de rest van Nederland. Er is immers nog  zoveel moois te zien. Dan idioten die achter het stuur toch met hun mobieltje moeten blijven spelen..... Die misselijke 'alles moet kunnen'-mentaliteit van tegenwoordig.

(Bron: familiearchief f.v.son: carnavalsvakantie 2017).

Bijschrift toevoegen