Op naar de eerste.....

Toch  een aparte week, die van het jaar. Kerstmis, waarin je vrijwel enkel nog hoort of leest over ‘uitbuiken’ en dan de gebroken week erna, waarin velen, door het opnemen van een enkele snipperdag een hele week thuis konden zijn. We gaan op naar de eerste week van het nieuwe jaar. Vanaf komende maandag begint weer het traditionele handjes schudden met de als een litanie herhaalde “beste wensen” of “alles wat wenselijk is”. Ik vraag me af wie dat echt meent.

Terug naar die laatste zeven dagen van 2017. Het was bij ons vooral een gezellige week, die laatste van 2017. Op Eerste Kerstdag bijna het hele gezin compleet rondom de spil van ons gezin, Oma José. Tommy en Nienke en ook Daan ontbraken. Bram had voor enkele flessen goede rode wijn gezorgd. Natuurlijk genoten ook wij van lekkere hapjes, maar echt ‘uitbuiken’ hoefde bij ons niemand. Veel eten is immers een kwestie van gewoonte. Het kan ook gewoon gezellig zijn zonder jezelf overvol te proppen. Een ijsje toe gaat er bij kleinkinderen altijd in...... Op Tweede Kerstdag waren wij gezellig samen met zijn tweetjes en daarna begon een doorgesneden weekje al op de woensdag ‘Casdag’. Dat hij onmiddellijk na het binnenkomen en hartelijk groeten met ‘Opaaa’  meteen doorloopt naar het speelgoed, dat weten jullie zo langzamerhand. We genieten van ons manneke.

Donderdag was een beetje computer-ellende. Foto’s van mijn facebookpagina’s buiten beeld. Hopelijk is dat snel verholpen. 

Als echte sportliefhebber heb ik de hele week al kunnen genieten van veldrijden en vooral het Olympisch Kwalificatietoernooi voor onze schaatsers. Wat een spannende ritten. De olympiagangers hebben nog 6 weken om in topconditie te komen. Dan wordt er in Zuid-Korea gereden. Ik ben nu al benieuwd. Dagelijks genieten wij ook nog volop van de Top 2000. Gewoon lekker luisteren en kijken.

Vandaag viert Renée haar verjaardag en ook morgenavond, op de oudejaarsavond, zijn wij weer uitgenodigd bij onze oudste dochter Inge en Bram. Emma en Renée verheugen zich er al op. Wij ook! Ook dat wordt weer gezellig. En dan is het spelenderwijs 2018!

Natuurlijk besluit ik met al onze echte vrienden een heel gezellige jaarwisseling toe te wensen, zodat we met zijn allen met plezier een gezond en gelukkig nieuw jaar in kunnen. Nog een tip tot slot: op Historiek.net staat een lezenswaard verhaal over Slavernij. Sw moeite waard. Interesse? Volg dan de link even:  https://historiek.net/slavernij-is-dat-eigenlijk-wel-toegestaan/73999/?utm_source=mailpoet&utm_medium=email&utm_campaign=nbrief-wk52-2017

(Bron: familierachief f.van son; Historiek.net).

Soms loopt het anders...

Oma José en de meiden zijn druk doende om van ons gezamenlijke Kerstfeest weer iets moois te maken. Er is al enige tijd geleden afgesproken dat Elke, Meike en Tara op Kerstdag bij ons voor iedereen komen kokkerellen. Inge moet verstek laten gaan, want zij rijdt met het gezin pas in de loop van Eerste Kerstdag vanuit Groningen, waar haar schoonouders wonen, naar ons toe. Nienke, de vriendin van Tommy is ook niet van de partij. Samen met hem is zij tijdens de Kerst in Oostenrijk. Op uitnodiging van de baas van Tommy, die eens per 2 jaar het personeel en aanhang verrast met een meerdaagse trip. Je kan het slechter treffen....

Maandagavond zouden de meiden samen bij Oma de zaken komen doorpraten en recepten uitwisselen voor het versterken van de inwendige mens op onze Kerstbijeenkomst. Tara moest werken en  had haar receptsuggesties al doorgestuurd en Inge had met Elke een en ander doorgepraat. Maar het liep anders. Elke was helaas te ziek. Dinsdag was de situatie onveranderd en daarom haalde Oma Casje op om bij ons te komen spelen, zodat mama Elke geen omkijken had en zich op haar ziek zijn kon concentreren. Meike kwam met Youri en zo kon het uitgestelde gesprek toch nog –zij het met een handicap- doorgaan. En Cas en Youri; die spelen wel. En als Robyn dan van de partij is, dan zijn Youri en zij de beste maatjes. Ze hebben allemaal één ding gemeen. Zij voelen zich bij Oma net zo thuis als bij hun papa en mama.  Moeten ze na enige tijd weer even tot rust worden gemaand, dan gaan ze op de bank bij voorbeeld met een klein schaaltje ‘schuddebuikjes’.

Ik had deze week weer een paar uurtjes tijd voor genealogie. Ik ben verder gegaan met het onder de loep nemen van mijn verre voorouders, de familie BAC, de Baccijns en hun relatie met de Van Wesemaels, de Abdij van Tongerlo en de Merode. Het heeft nog wat open eindjes, maar we komen er wel. Het wordt wel steeds interessanter.

Oh ja. Voor zo ver je het nog niet hebt meegekregen; ik heb een streep gezet onder mijn vele werk bij PvdA en MORGEN! Ik wijd er niet verder over uit. Het is voor mij een gesloten boek. Ik ga of laat mezelf geen geweld aandoen. Die tijd is echt voorbij. Er zijn nog genoeg andere leuke dingen in mijn leven.

Zo is mijn broer Marco deze week voor het eerst Opa geworden en zijn vrouw Dineke uiteraard Oma. Dochter Linda en Robin hebben een zoontje gekregen; Luuk. Ik heb hem al in de stamboom gezet uiteraard.

Donderdagavond was het weer gemeenteraad en gisteren kwamen Youri en Anouk een nachtje slapen. Maar natuurlijk stonden eerst de pannenkoeken op het programma. Kortom een drukke week. Nu staat Kerst voor de deur en ook het jaar loopt op zijn einde.
Volgende week de traditionele Top 2000 op radio en t.v. met uiteraard Queens' Bohemian Rhapsody weer op 1. De eerste 5 (in de top 2000 in elk geval..) zijn voor mij terecht. Wikipedia schrijft over de nummer 1
onder meer dat deze evegreen verscheen op het album A night at the opera. Ze klasseren het als een wereldwijde hit voor de groep in 1975/1976. En de heruitgave in 1991 werd ook een hit. "Het wordt algemeen beschouwd als één van de succesrijkste popnummers aller tijden". Helemaal mee eens!

Ik besluit dit bericht met iedereen hele fijne Kerstdagen toe te wensen. Misschien zorgt het bij u voor het soms zo noodzakelijke licht in de duisternis. Bij ons hebben we weer ‘full house’ en Tweede Kerstdag zijn wij gezellig met z’n tweetjes. Tot volgende week.

(Bron: wikipedia: Bohemian Rhapsody; familiearchief f.van son; robyn, cas, youri en Anouk).

Als je niet eet....

Dinsdagavond heb ik even stil en zonder geluid op de bank gezeten. Het was nodig. We hadden –met dank aan de onderwijsstaking- onze kleindochter Robyn in de oppas. Ze kan ontzettend goed spelen, maar praat de hele dag honderduit. Werkelijk de hele dag aan één stuk door. Op zich zou dat geen probleem moeten zijn, ware het niet dat onze ‘haaibaai’ steeds maar vragen blijft stellen en als je niet snel genoeg antwoordt, dan komt ze naar je toe om te vragen of je niet gehoord hebt dat ze iets vroeg. En ook dat kan ze gewoon minutenlang volhouden.  Ze heeft nog gelijk ook! Maar bewerkelijk is het wel. Je moet voortdurend van rol verwisselen. De ene keer ben je baby en moet je op commando een paar minuten huilen. Daarna weer eten, want, zo laat ze weten: “als je niet eet, dan wordt je niet groot”. Ze blijft net zo lang doorgaan totdat je dat ook doet. De andere keer, nauwelijks een halve minuut later ben je een wildvreemde meneer aan de telefoon, of je moet praten als een kikker of je bent iemand anders, die in het fantasieverhaal van Robyn voorkomt. Oma José en ik zijn zowat horendol geworden.  Wat een energie. Maar gezellig was het wel! Als zij komt, dan worden meestal de poppen van stal gehaald. Die moeten dan aan- en uitgekleed worden en als er een knoopje moet worden gelegd, dan moeten opa of oma dat doen.  Als papa ze gebracht heeft op weg naar zijn werk, zo tussen acht en half negen, dan eet ze eerst met smaak haar boterhammetje dat Oma traditiegetrouw klaarmaakt. En daarna is het spelen, de hele dag door. En haar mond stat geen minuut stil. Een mooi intermezzo was ’s middags de komst van Tante Meike en Youri. Per slee natuurlijk. Je snapt dat de lange broek van Youri een beetje nat was geworden van de sneeuw. Die broek kon bij oma mooi op de radiator van de verwarming. Lekker warm voor als Youri weer naar huis zou gaan. Binnen kan je toch bij oma ook in boxershort spelen. We hebben immers vloerverwarming. Oma was gek genoeg om mee te spelen en neefje en nichtje op een dekentje door de kamer te slepen, tot grote vreugde van de kleintjes. Hoe ouder hoe gekker zeggen ze wel eens.... Woensdag was het weer de beurt aan Cas om bij oma te spelen. Hij ontdekte hoe leuk Bohemian Rhapsody van Queen is, (oma's lievelingsband) als de Muppets het ten gehore brengen. Donderdag was het even rust voor oma en opa en gisteren ging ik weer even ‘op visite’ bij  het Dongemond college. Mijn vriendin was er ook. Leuk om daar weer te zijn. Veel lijkt er niet veranderd.

(Bron: familiearchief f.van son. Robyn bij oma en opa).

Ik doe ook mee.....

Zoals je weet mocht ik in de afgelopen maanden mee aan de wieg staan van de nieuwe plaatselijke progressieve partij MORGEN! in de gemeente Geertruidenberg. Ik ben daar best trots op. De statuten en het huishoudelijk reglement, -goedgekeurd door de leden-, zijn nu bij de notaris ook van onder meer mijn handtekening voorzien. Nu kunnen we opstomen  naar de gemeenteraadsverkiezingen, die op 21 maart volgend jaar worden gehouden.

Ik heb besloten om me aan te melden als kandidaat voor het raadslidmaatschap. Hopelijk kom ik ook op de lijst. Een speciale commissie gaat zich buigen over de kandidaten en zal nog dit jaar  een voorstel voor de kandidatenlijst aan de leden van MORGEN! voorleggen. Ik ben benieuwd op welke plaats op de lijst ik kan komen. Ik zal –gelet op mijn leeftijd- vermoedelijk niet meer in de voetsporen treden van een aantal familieleden uit vorige eeuwen. Die schopten het tot schepen en burgemeester van diverse gemeenten. Zoals Jan van Son die van 1239 tot 1243, schepen was van ’s Hertogenbosch. Zijn zoon Hendrik trad in de voetsporen van Pa. Hij was meerdere malen schepen in den Bosch tussen 1295 en 1324. Ook  Geerlinc en Tielman van Son waren schepen. In Gilze was Jan janse van Son ‘ den oude’ schepen op 14 november 1693. Illustere voorvaderen gemeentebestuurders dus.

Als lid van de medezeggenschapsraad van het Dongemond college trad ik in de voetsporen van mijn vader die, tot zijn overlijden lid was van de ondernemingsraad van AKZO Breda.

Misschien wordt ik in maart volgend jaar wel in de gemeenteraad  gekozen, of anders een volgende keer als ik tijd van leven heb. Dan kan ik als raadslid meewerken aan een Geertruidenberg waarin het eerlijker verdeeld is en iedereen meetelt. We gaan het zien. Ik ben benieuwd.

Ik ben deze week overigens volop bezig geweest met mijn familiegeschiedenis. Aangenaam verrast was ik toen in mijn mailbox de voormalige roostermaker van het Dongemond, Louis Schats, mij benaderde. Ook hij is geruime tijd geleden evenals ik aangestoken door het genealogie-virus. Dat wist ik. We hebben inmiddels gegevens uitgewisseld en blijken heel lang geleden dezelfde voorouders te hebben. Interessant. Dan kunnen we samen verder de familie BAC ontrafelen. Ik ben al een aardig eind op streek met de hulp van Hans Vogels en Hans van Broekhoven. We gaan ongetwijfeld de BAC-puzzle ontrafelen. Geduld is een schone zaak. Maar dat kan in dit geval ook, want al die voorouders en hun akten en oorkonden lopen na eeuwen echt niet meer weg.

(Bron: familiearchief f.van son: Genealogie.van.son: schepen Jan van Son ‘de oude’ en Archief Morgen!: logo 2017).

Wij hadden een kolenkachel......

Toen ik nog een Fransje was hadden wij thuis in Breda een kachel. Ik kan me die nog goed herinneren. Niet die potkachel die we achter de groentenwinkel hadden, al zie ik daar in gedachten nog die grote ketel op staan voor de was. Nee. Wij hadden zo’n oude kolenhaard met van die rokerige glasplaatjes ervoor, waardoor je naar het spel van de vlammen kon kijken. Mama maakte die glaasjes zo nu en dan schoon, zodat je er weer goed doorheen kon kijken.“Heet”. Dat woord komt in mij op als ik aan die haard terugdenk. Van de kolen in de kolenkit bleef je af, anders had je zwarte vingers.

We zongen in die hitte, zittend voor de haard Sinterklaasliedjes vol overgave. We gaven onze mooie tekening of het knutselwerkje waar we goed ons best voor hadden gedaan, aan mama die het vervolgens keurig op de schoorsteenmantel zette. Dan een schoen, een bakje met water en een winterwortel voor het paard en natuurlijk een sigaar voor de Sint. Je weet wel, zo’n dikke Elisabeth Bas. Als dat allemaal gebeurd was, dan gingen we naar bed. Snel slapen, want deste eerder was het morgen. ‘sNachts zou de Sint zonder twijfel ‘rijen” ofwel ‘cadeautjes brengen’. Het heerlijk avondje in vele opzichten was dan achter de rug. De Sint terug naar Spanje en al snel vergeten op weg naar Kerstmis.

Toen ik iets ouder was, kwam er een extra cadeautje bij. Ik was misdienaar bij de zusters op de Haagdijk en daar mochten we op zondag na de mis in een speciale grote kamer. Op de hele lange tafel lag wit damast en met rode linten was de tafel in net zo veel partjes gedeeld als er misdienaars waren. In elk deel lag een naamkaartje en snoep, een Parkerbalpen met inscriptie van je eigen naam en een chocoladeletter. Zuster Matthea had elk jaar weer haar beste beentje voorgezet om het ons naar de zin te maken. Dat was vroeger...

Gisteravond was het voor onze kleintjes Sinterklaas bij Oma en Opa. Een traditie in ons uitgebreide gezin. Iedereen was er.

De hele dag was Oma José in de weer geweest met het maken van soepen en het regelen van alles. Tegen vijven kon ze de tafel klaarmaken zoals je op de foto kan zien. Rond half 6 kwamen ze met hun papa en mama binnendruppelen om zich te goed te doen aan de heerlijke zelfgemaakte soepen van Oma en de broodjes; ook zo langzamerhand een traditie. Daarna werd door een van de kleintjes als bij toverslag op en rond onze slaapkamer een grote stapel cadeautjes aangetroffen en kon het uitpakfestijn beginnen. Schilder- en knutselspullen en alles voor kok Cas. Voor Youri bleek vooral de handpop van een dinosauruskop die zijn bek met tanden open kon doen, het einde. De dinosaurus zong mét dinostem zelfs een sinterklaasliedje, zoals je op de video kan zien die ik hiervoor postte. Het leverde rode koontjes op en uiteraard konden de allerkleinsten bijna niet wachten tot er ook voor hen bij toerbeurt weer een pakje was. Een heerlijk avondje en iedereen voldaan en tevreden weer naar huis. Oma en ook ik tevreden. Uit de mailtjes van de papa’s en mama’s later op de avond konden we opmaken dat het weer een geslaagde Sinterklaasavond was geweest. Cas wilde zelfs niet naar bed, want hij wilde spelen... Op naar de Kerst nu en de jaarwisseling. Dan is er weer een jaar om.. Tot slot nog even een tegenvaller. De auto is kapot. Flink kapot! Laten maken is voor de auto niet meer verantwoord.

(Bron: familiearchief f.v.son; pakjesavond kleinkinderen 2017). 

Mét dinosaurusstem

Gisteravond was het pakjesavond bij Oma en Opa. Iedereen blij en gelukkig. Youri het meeste met zijn handpop van een dinosauruskop. Hij was zo door het dolle heen, dat hij de pop zelf  met een dinostem een sinterklaasliedje liet zingen. Onvergetelijk!

Een beetje schuchter.....

In deze spannende weken moet ik altijd even terugdenken aan mijn eigen jeugd. Uiteraard, weer of geen weer, we gingen in Breda naar de aankomst van de Goedheiligman en zijn Pieten. Geen gezeur over zwart, gewoon een kinderfeest. Na de intocht gingen we snel naar huis om warm te worden en dan kwam ’s middags de sint met zijn gevolg door onze straat op weg naar ‘Moeke Mols’ op de hoek van de Haagweg en de Dijklaan. Daar moest sint ook warm worden kennelijk van de rit op zijn paard. Na een klein uurtje kwam hij weer naar buiten en liep, volgens mij wat minder soepeltjes, ietwat waggelend naar zijn paard, waar hij na veel vijven en zessen eindelijk op kon gaan zitten. Je wat wil je, zo oude man kan niet meer zo gemakkelijk zijn paard op als hij wat hartversterkertjes achter de kiezen heeft.  Zo tegen de avond gingen we, als het weer meezat, naar Hotel de Kroon op de Markt. Daar kwamen Sint en Piet nog even op het balkon. En als dat allemaal achter de rug was, dan waren wij voldaan en ontdekten bij thuiskomst een paar chocoladebeesten of suikerbeesten op de schoorsteenmantel. Wat een bedrijvige mensen toch, die Zwarte Pieten. Bij onze kinderen was het niet anders. Je keek op TV of Sint in Nederland aankwam en zag hem een dag later in je eigen woonplaats. Ook nu, bij onze kleinkinderen is dat het geval. Eerst de intocht en dan naar het Dongemond college om de Sint en zijn Pieten een berg pepernoten te ontfutselen of beter gezegd, een klein beetje op afstand blijven van die lui, want je weet het maar nooit. Vorige zaterdag trok oma met Cas, Youri en Anouk naar de Sinterklaasintocht. Youri, Cas en Anouk hadden een prima plaatsje aan de reling om alles goed te kunnen volgen. In Made gingen ook Emma en Renée de Sint inhalen en het huis werd versierd met een tekening van even geleden en een nieuwe van Renée. De schoen werd gezet en prompt kwam in de ene schoen een regenbooghockeybal en snoepgoed en in de andere een schaartje met natuurlijk ook daar schuimpjes en ander snoepgoed.

Ook tien kilometer zuidelijker in Oosterhout was Robyn van de partij om daar de Sint te verwelkomen. Dan herken je de meeste kleinkinderen bijna niet. Anders hebben ze volop praat en zijn uitgelaten, maar bij dit soort dingen zijn ze opvallend schuchter. Ook de anders zo spraakzame durfal Robyn, was nu toch een beetje meer op de achtergrond en zwaaide enigszins ingehouden naar de Sint. Hij zal het zonder twijfel gezien hebben.  In 2013 deed Anouk al een pietenpakje aan en dit jaar werd ook Cas thuis na de Sintmiddag in het Dongemond college overgehaald om met zo’n pakkie op de foto te gaan. Hij vond het allemaal best, als hij z’n appel maar mocht blijven eten.

En nu maar wachten tot de Sint en zijn Pieten de pakjes brengen. Hij komt waarschijnlijk ook weer bij Oma en Opa met een stapel pakjes. 

En na 5 december wordt de oude man uitgezwaaid en gaan we op weg naar de donkere dagen voor Kerstmis. Wat mij betreft wordt het dan echt gezellig in huis met gordijnen dicht om de kou buiten te houden en een behaarglijk temperatuurtje. Ik kan niet wachten...

(Bron: familiearchief f.van son, Sint 2017 en 2013 (Anouk in pietenpak). 

Een kinderhand.....

We kennen allemaal het gezegde ‘een kinderhand is gauw gevuld’.

Het worden weer een paar spannende weken tot de verjaardag van de Sint. Maar soms denk ik toch dat de makers van de Sintprogramma’s op TV zich niet realiseren, dat het voor de kinderen toch zonder al die extra’s al spannend genoeg is. Denk nou aan die belachelijke storm op zee, waarin de Sint het erg moeilijk had. Youri kan er niet van slapen; Mama Elke had het programma gezien maar liet er Cas de volgende ochtend toch maar niet naar kijken en Anouk zag “echt waar” haar cadeautje met de naam ‘Anouk’ erop, overboord gaan. Gebruik je verstand, TV-makers. Vorig jaar dat geëmmer rondom Zwarte Piet en nu deze onzin. Doe gewoon. Dan is het al spannend genoeg voor de kinderen. Robyn vond het maar vreemd dat ze deze week nog geen schoen kon zetten omdat de Sint pas vandaag in Dokkum aankomt. 

Wat gaat er in die kinderkoppies allemaal om.....

Over die gemakkelijk te vullen kinderhand gesproken; ik heb dat woensdag maar weer eens aan den lijve kunnen ondervinden. Cas kwam spelen bij oma en opa. Dat betekent ofwel ‘eten koken’, ‘trein oma’ of muziek. Bij het ‘eten koken’ gaat hij met het kleine keukentje aan de gang. Ik krijg dan stapels plastic messen, vorken en lepels en een grote bak met alle mogelijk namaak etenswaren. “Hier opa, lekker”, vertelt hij dan. Ziet hij het keukentje een tijdje niet meer zitten, dan gaat hij naar Oma en zegt heel vriendelijk “samen opruimen oma”. Om vervolgens om de trein of de auto’s te vragen. Afgelopen woensdag niets van dat alles. Hij was het na korte tijd al beu. Totdat hij de tamboerijn en een ander “muziekje” ontdekte. Hij rammelde met het muziekinstrument terwijl hij in de rondte danste. “Kom Opa” roept hij enthousiast. Ik kreeg de andere tamboerijn. Ik niet te lui om met hem muziek te maken. Eerste een beetje meedansen, maar dat bleek me al snel te vermoeiend. Dan maar op de rand van de bank meespelen en zingen tot grote vreugde van Cas. Toen ik ook nog eens op de grond kwam zitten, was het helemaal te dol voor hem. Ik moet zeggen, ik heb er ook van genoten.

Die lach van hem en dat dansen en tussendoor roepen “kijk Oma” maakten, dat wij een uurtje samen heel leuk bezig waren. Daarna was zelfs Cas een beetje moe en kwam graag even op de bank tegen me aan zitten. Het was ook een drukke dag voor hem.

Tussen de middag kwam Anouk immers ook naar ons toe. Kleine kinderen worden groot! Mama Meike moest even naar de dokter maar dat bleek voor Anouk geen probleem. Uit school kwam ze in haar eentje naar oma toe. At boterhammen samen met haar neefje en speelde even met hem. Ze kunnen goed met elkaar opschieten. Leuk is dat. ’s Middags zou een vriendje bij haar thuis komen spelen, maar die bleek ziek. Geen nood. Anouk vermaakt zich wel.

Cas ook. Na een volle dag aten we nasi. Eerst liet hij weten “Casje hoef nie”, om vervolgens smakelijk zijn nasi met stukjes  gebakken ei van papa en gebakken uitjes van mama op te eten. Paprika niet. Die moet mama van hem opeten. Met een schuin oog bleef hij ook nu weer af en toe naar mij kijken. Want hij weet, dat hij ook kroepoek krijgt van opa, als zijn bordje leeg is. En bij het toetje smulde hij.  Hij bleek de dag bij oma en opa nog helemaal niet beu. Stribbelde flink tegen toen het tijd was om zijn jas aan te doen. Maar toen ik gezegd had dat hij volgende keer op opa’s ‘scootebiel’ mee mag rijden, vond hij dat een goed plan en kregen oma en opa alsnog een ‘grote kroel’ na een hele fijne dag.

(familiearchief f.van son, Youri, Cas en Anouk).

De mooiste cadeautjes....

De mooiste dingen in het leven zijn meestal niet de duurste.

Dat heeft oma José op haar verjaardag weer eens ondervonden. De fijnste cadeautjes waren voor haar de hartelijke kunstwerkjes die zij van haar kleinkinderen kreeg. De een had bij het maken wat meer zin dan de ander, of werd hier en daar geholpen door mama of papa, maar alle kleine cadeautjes kwamen recht uit het hart van onze kleintjes. Dat kon je merken aan die snoetjes, toen ze oma op haar verjaardag hun kunstwerkje gaven. Ze kregen –zoals met heel veel tekeningen en knutselwerkjes van de kleintjes- een apart plaatsje op de deur naar de gang, zodat iedereen ze kon zien.

Zo kreeg José creatieve dingetjes van Cas, Youri, Robyn, Anouk, Renée en Emma. Emma is al duidelijk een paar jaartjes ouder. Ze schreef een allerliefst briefje bij haar kaart en vroeg om toch vooral haar kunstwerkje niet weg te gooien: ‘ps. De kaart is met veel moeite gemaakt dus doe hem niet meteen weg’. Duidelijke taal dus. Daar hoef je niet bang voor te zijn Emma!

Nu is oma ook niet direct degene, die de kunstwerkjes weggooit. Ieder van onze kinderen heeft bij voorbeeld een doos met eigen werkstukjes uit de lagere schooltijd. Allemaal bewaard door José. En je kan ervan overtuigd zijn, dat ook heel veel knutselstukjes van de kleinkinderen worden opgeborgen.

Dat creatieve hebben ze misschien -via onze kinderen- van José. Die ging afgelopen dinsdagavond weer naar haar schilderclub om dit keer haar ‘drie-in-een’ kunstwerk af te maken. Ze oogstte veel lof voor haar drieluik. Het is dan ook een prachtig werkje geworden, met schilderstukjes van acryl, olieverf en aquarel.

Het ontlokte een van de kinderen de opmerking dat er maar een certificaat van echtheid door José moest worden gemaakt. Een ‘kunstschilder’ wordt immers vaak niet in haar tijd geëerd, maar wel jaren daarna. Wat mij betreft mag José best haar werk verkopen. Ze maakt elke keer toch weer nieuwe verrassende kunstwerkjes. Geen wonder dat onze kinderen een schilderij van mama in huis hebben hangen. Ze schildert immers ook op verzoek naast eigen werk. Allen Tommy en Nienke hebben er nog geen. Maar dat is op komst. Ze is er nu aan begonnen. Ook dat wordt zonder twijfel weer een echt juweeltje.

En ik? Ik ben niet zo creatief. Ik geniet van haar werk. Ze is altijd opgetogen als ze na de schilderavond thuis komt. Doordeweeks is ze soms ook op de schilderzolder te vinden, maar naar mijn idee veel te weinig. Ze draaft de hele dag heen en weer om te zorgen voor anderen en met andere werkjes en werken in en buitenshuis, of als oppas-oma voor de kleinkinderen. Ik ben vaak bang dat ze zichzelf bij dat alles veel te veel vergeet. Ik merk dat als ze vaker ’s avonds na weer een drukke dag, moe op de bank zit. Als je José bezig ziet, naast haar vele werk vooral met de kleintjes, dan moet ik altijd even denken aan die tv-reclame, waar oma volop kan bukken, dragen en zittend spelen op de grond, omdat ze die speciale crême gebruikt die haar pijnen en pijntjes en stramme gewrichten buitenspel zet...... Ja. Ik wil het best toegeven: ik ben bezorgd om wat ze allemaal dag in dag uit van zichzelf vergt.

(Bron: familiearchief f.van son).