zaterdag 29 oktober 2016

Griezelige Zwarte kat .........

Wel eens iets gelezen op Historiek.net?  Ik ben er op geabonneeerd. Zeer de moeite waard. Je krijgt gratis de nieuwsbrief met alle mogelijke interessante weetjes uit het verleden. Belangrijk! Want je weet toch nog wat Bilderdijk schreef. Ik vertaal het een beetje eigentijds: ‘In het verleden ligt het heden, in het nu wat komen zal’. We kunnen echt niet zonder het verleden om onze eigen tijd te snappen. Er stond deze week een aardig stukje in over Halloween. Dat deed mij denken aan een verhaaltje over mijn opa en oma: Jan van Son en in een ander verhaaltje Leentje Kools, die kiespijn kon weghalen. Dat laatste heb ik al eens verteld. Bij dat andere verhaal, een oud volksverhaal uit 1957 staat een zwarte kat centraal. De mensen van die tijd waren, -en dat had niets met Halloween te maken- doodsbang van een zwarte kat. Een mooi tijdsbeeld dat verhaal, opgetekend in ‘Volksverhalen uit Noord-Brabant’
Ik laat de vertelster aan het woord:” Ik was getrouwd en ik woonde op de Bavelseweg; mijn moeder was bij mij in of ik bij moeders in, zo as ge 't noemen wilt, zo was 't eigenlijk wel, en ik had een kleintje en dat was zo wat een half jaar oud. Herhaaltje kabbelt zo’n beetje door en dan .....
Ons Marieke wier 's nachts wakker en schreeuwen en trekken mee ermpjes en beentjes, en die wier maar door die wieg getrokken. Nou zulde zeggen, ja, geloof het niet. Ik moest het geloven, want ik zag het! En toen op enne nacht, 't had al zo lang geduurd, toen kwam er ene bons ... we sliepen in een bedstee en ik had een lichtje op de beddeplank staan; dat lichtje viel om, maar het bleef branden; het glaasje drinken viel om en 't liep niet leeg. Dat vertelde ik 's morgens aan mijn buurvrouw, toen zee ze: 'nou is het lang genoeg geweest!'
Maar as we 's avonds buiten kwamen, zo konden we niet gaan, zo zachtjes de deur niet opendoen of de linkse hoek van het stoepke, daar zat de kat en daar zat ze maar te mauwen en da' was verschrikkelijk. Toen op enne avond, zat ze d'r weer. M'n zwager was bij ons in de kost en die zeit: 'kom nou 's kijken, nou zit ze in de kippenkooi van Jan van Zon'. 'Hedde geen kokend water', zee Jan van Zon. Jan kwam mee de lanteern! Ik zeg: 'ja, de volle ketel'.
Ons Albert ging diejen ketel water halen. Ze kon de kippenkooi onmogelijk uit, d'r zat geen gat in, en zo zouwen we haar met dat kokend water begieten, maar ja wel, toen Albert met het kokend water bij die kippenkooi was, zat het wijf, of die kat dan, boven op het dak van het schuurke: we konden ze nie' raken. Toen zei m'n buurvrouw: 'nou ga ik naar de pastoor; nou moet het maar uit zijn'.
Zij ging naar de pastoor toe en die kwam. 's Nachts mochten we beslist niet buiten komen as we leven hoorden, en 's morgens kwamen we buiten - we woonden in een rij van vijf woningen - en toen was heel de tuin rond gegraven en over de straat henen en daar had die pastoor heiligdom in bewaard. Toen kon ze nie' meer bij ons op de werf komen en zo doende waren we van haar af enne ons Marietje was weer klaar.
 (Bron: Familiearchief f.van son: Opa Jan van Son en Oma Leentje Kools; Historiek.net, 24 oktober 2016, Halloween, griezelen met een Brabants tintje; Willem de Blécourt. Volksverhalen uit Noord Brabant. Utrecht [etc.]: Het Spectrum, 1980. p. 161-162).


zaterdag 22 oktober 2016

En creatief dat ze is.....

Weer een weekje voorbij. Iedereen in ons uitgebreide gezin is weer topfit, zo lijkt het. Alles gaat weer zijn gangetje. De Herfstvakantie staat voor de deur. Dat zal dus toch wel weer een extra drukke week worden. Het begint al zondag als kleine Robyn een nachtje komt logeren. Maandag blijft ze ook nog bij oma en opa. Oma heeft het er op staan. Robyn is namelijk erg creatief. Ze tekent en kleurt als een grote. Pas geleden nog kregen we een mooie tekening van luchtballonnen en ze geeft ook de kat af en toe een kleurpotlood in de pootjes om mee te kunnen doen. Dat belooft dus wat. Zo dikwijls komt zij immers niet een nachtje logeren. Ik weet zeker dat ook haar broers Joël en Daan het prettig vinden, dat ze een rustig dagje zonder hun geliefde zusje hebben.... Tara zorgde ervoor dat Oma en Opa de foto's kregen van de kleintjes. Alhoewel. Klein is Joël allerminst.

Voor José is het komend week misschien wat minder druk; tenminste.... Ze hoeft in elk geval niet extra vroeg de deur uit om voor Cas of Youri te zorgen. Anouk hoeft ook niet naar school te worden gebracht.

Maar ik reken niet op een rustig weekje. Volgens mij zullen deze week de kleinkinderen toch nog wel op een of ander tijdstip bij Oma komen binnendruppelen. Ze kunnen elkaar immers niet missen. 

Voor mij betekent het een week waarin ik een klein beetje kan wennen aan hoe het na juli komend jaar is. Hele dagen niet naar school. Ik zie er absoluut niet tegenop en ik hoor van José ook niets over haar angst als ik alle dagen vrij ben.

Vrijdag hebben we een drukke dag achter gehad. Spannend ook wel. Het prototype van mijn nieuwe schoenen was klaar en kon gepast worden. Na 24 jaar worden mijn schoenen veranderd. Alles op advies van de behandelend arts om spierellende te voorkomen.

Mijn orthopedisch schoenmaker heeft zich kunnen uitleven  en dat heeft hij ook gedaan. Hij was terecht trots op zijn werk. Nu mag ik gaan kijken of in een half uurtje per dag kan wennen aan de nieuwe schoenen. Er zit nog geen leer omheen en ze zien er dus nog futuristisch uit. Ik heb er zin in om ze te gaan proberen!

De eerste stappen vielen namelijk niet tegen en ik heb al jarenlang vertrouwen in mijn eigen schoenspecialist Nico Molenschot van ‘Voet en Zorg’ uit Drunen. Dit wordt weer een succes. Daar ben ik nu al van overtuigd. Gisteravond op het gezellige verjaardagsfeestje geweest van Ronald. Ze hadden weer goed gezorgd...... 
(familiearchief f.van Son; Robyn is creatief;  grote broer Joël en broer Daan hebben een rustig dagje 2016).




zaterdag 15 oktober 2016

Toch nog samen naar school...

Bij ons thuis was de boel deze week even een paar dagen van slag. De jongste kleinkinderen hadden het voor elkaar. Oma José was door een griep geveld. Nou, ja geveld..... Ze neemt dan af en toe –zeer tegen haar zin- noodgedwongen een paracetamol en gaat een keer vroeg naar bed om de volgende dag de hele dag op de bank te blijven, tot genoegen van haar maatje Croky, onze kat. Die wist niet wat hem overkwam. Het vrouwtje de hele dag thuis, én nog op de bank ook. Dat komt normaal niet voor. Zeker niet dat ze ook haar favoriete schilderavond afzegt, zoals afgelopen dinsdag. Dan is ze echt ziek. Oppasbeurten op de kleinste kleinkinderen moesten deze week –noodgedwongen- worden afgezegd. En als dat gebeurt, dan is het echt alle hens aan dek.

Ik probeerde nog om haar te bewegen toch vooral naar bed te gaan, maar dat gaat er bij haar niet in. “Op bed liggen is voor hele zieke mensen”. De bank, al dan niet met deken, is wel het maximaal haalbare in dergelijke gevallen. Ziek zijn en José passen gewoon niet bij elkaar. Over dokters moet je het al helemaal niet hebben met José. “Het is vanzelf gekomen, dus gaat vanzelf ook over......”. Ik heb al eens verteld dat José niet zo flauw is en supersterk. Ik zou willen dat ik iets meer van haar doorzettingsvermogen had.

Het heeft al bij al maar een paar dagen geduurd. Donderdag ging ze dan toch weer voorzichtig naar buiten om een boodschap te doen. Daarna ging het snel bergop. Dat resulteerde ’s avonds in een heerlijke andijvie-stamppot met spekkies-á-la-José. Alles normaal. Gelukkig maar. Vrijdag was het thuis als vanouds. Ons huishouden loopt weer op rolletjes. Wat zou ik toch zonder José moeten beginnen......


Gelukkig want zo konden wij vrijdag samen - zoals afgesproken- toch naar de school van Emma en Renée in Made. De oma’s en opa’s mochten op school komen kijken aan het slot van een weekje over hoe de school vroeger was. Emma had met Oma een interview gemaakt over haar lagere school-tijd en danste volop mee voor in de klas. Renée vond het leuk om met Opa een spelletje te spelen in haar klaslokaal en natuurlijk wisselden Oma en Opa nog even van klas.. Erg gezellig. Als extra verrassing, zo vonden Emma en Renée aten Oma en Opa tussen de middag een boterhammetje mee bij de Madese dames. Gezellig begin van het weekend !
(Bron: familiearchief f.v.son: josé met griepje op de bank, 10-2016; oma en opa op school in Made).




zaterdag 8 oktober 2016

Niet zo gek.....

Het weer is afgelopen week omgeslagen. Dat heeft gevolgen voor veel mensen. Dat merk je. Er wordt meer gesnotterd in de klas en ook onze kleinkinderen ervaren zo hun gevolgen van de weersverandering. Zoals kleine Casje die zich al bijna de hele week niet lekker voelt. Hij lijkt misschien op zijn Opa. Ik ben zo gevoelig voor weersverandering. Mijn spieren lijken strammer en het bewegen is daardoor ook wat moeizamer; ik voel me al een paar dagen niet topfit.
Ik heb met zo’n klein manneke als Casje te doen. Hij kan nog niet zeggen, wat hem mankeert. Zo nu en dan wil hij spelen, maar lang niet zoals anders. Hij heeft af en toe een terugval en dan wil hij bij Oma of soms even bij Opa op schoot. Hij voelt dan warm aan en is wat lusteloos. Maar als hij doodmoe is en niet wil slapen, dan is er iets aan de hand. Hij is met mama naar de huisarts geweest en het blijken zijn oortjes te zijn. Hij heeft oorontsteking gehad, maar het ergste was voorbij. Vreemd. Hij voelde af en toe wel aan een oortje maar verder niet. Ik weet van mijn eigen kinderen hoe pijnlijk oorontsteking kan zijn. Hij is dus echt niet zo flauw! Een echt kind van zijn ouders...
Ik zou zijn ongemakken graag zelf overnemen. Gek toch eigenlijk dat je wil dat je kinderen en kleinkinderen niets mankeren. 
Ook Youri was bij ons en ook aan hem kon je merken dat hij last heeft van ongemakken. Hij was niet zo fit als ik van hem gewend ben. Of dat ook aan de weersverandering ligt en aan alle bacillen en virussen die in de lucht hangen; het zou zo maar kunnen. Hij is ook niet zichzelf. Zelfs José had een aantal dagen last van hoofdpijn, terwijl die normaal gesproken zich overal doorheen slaat. Het moet maar snel doorzetten. Kouder worden en liefst niet te nat. “Op  kou kan je je kleden”, zo zei ons Ma altijd. Klopt. Als ik op school kijk, dan krijg ik het zelf al koud als ik naar de kinderen kijk. Een aantal loopt nog zonder jas en is vrij zomers gekleed. Ik vind Herfst en Winter een leuke tijd. Maar het prettigste vind ik het, als het standvastig weer is. Als over een tijdje de vloerverwarming thuis voor en behaaglijk klimaat zorgt, dan heb ik het naar mijn zin. Dan kruip ik op de bank om met de kleintjes te spelen of gewoon naar Cas, Youri en soms ook Robyn te kijken. Op ik ga op ‘Opa’s stoel’, mijn speciale sta-op-stoel zitten en kruip achter de laptop om verder te zoeken naar de herkomst van bij voorbeeld het wijdverbreid misverstand dat een lid van de familie Bac –mijn voorvader- getrouwd zou zijn geweest met een dochter Berthouts, van de familie Berthout, de voogden van Mechelen. Dat klopt zeker niet. Maar je komt het op het internet wél op veel plaatsen tegen. Niets is zo gemakkelijk als leuke, interessante  gegevens te kopiëren, zonder zelf de bewijzen voor het gekopieerde te zoeken. Gevolg is alleen een enorme vervuiling van het internet met gegevens die kant nog wal raken. Ik vind samen met mijn onderzoeksmaten zonder twijfel de werkelijke herkomst van de familie Bac. En als er ergens bronnen zijn over hun huwelijken en dergelijke, dan vinden we ze! Je moet alleen geduld hebben. Ik leer steeds beter om dat inderdaad te beseffen.
Vanochtend kreeg ik een mailtje van een man uit Dongen. Hij schrijft een boek over de familie Van Son, brouwers in Dongen. Hij liet me weten, dat hij mijn gegevens gebruikt en daarvan bronvermelding zal doen. Dat vind ik uiteraard leuk. Hij kan mijn gegevens best gebruiken: ze kloppen gegarandeerd. Daarnaar heb ik uiteraard zélf onderzoek gedaan......... Zo. In de loop van de middag komt Youri, hij komt een nachtje slapen bij Oma en Opa. Eens kijken of hij zijn vertrouwde energie weer helemaal terug heeft. Ik ben benieuwd.
(Bron: familiearchief f.van son; Casje duidelijk niet in zijn hum; Youri voelt zich ook niet op zijn best, 10-2016). 

zaterdag 1 oktober 2016

Een echte dierenweekje.....

Pieter en Tara en de drie kinderen zijn zondag een dagje op pad geweest. Afgelopen zondag leende hij mijn auto en met Tara en de kinderen Robyn, Daan en Joël ging het richting Burgers Zoo in Arnhem. En je weet het. Dierentuinen is altijd prijs. Burgers is ook wel een goed dierenpark. Laat nou toevallig ook het weer goed meewerken. Al met al een prima dagje uit. Ze komen niet zo dikwijls langs in de weekendberichten, vandaar dat ik het bericht deze week even aan de familie Van Son besteedt.

Vooral het aquarium bij Burgers Zoo viel bij Robyn in de smaak. Maar ook de andere dieren mochten zich verheugen in de aandacht en belangstelling van Robyn, Daan en Joël. Natuurlijk hoort er bij zo’n dag ook een frietje met snack. Eigenlijk belachelijk  als je die prijzen ziet. Zo wordt je als het ware nog eens extra uitgekleed, terwijl ook de toegangskaartjes nu niet direct als goedkoop bestempeld kunnen worden. Als je met je gezinnetje een dagje een uitstapje maakt, dan kost dat handenvol met geld. Jammer eigenlijk. Maar het was wel de moeite waard, zo heb ik begrepen. Gelukkig maar.  En dan te weten dat de vakantie toch eigenlijk al voorbij is. Bofkonten!

Maar dat was niet alles. Voor Robyn lag nog een echte verrassing te wachten bij een opvangouder. Robyn mocht een echt paard borstelen. Ze mocht zelfs paardrijden en denk je dat ze bang was? Welnee, ons Robyn is nergens bang voor. Het leverde een paar leuke foto’s op die ik van mama Tara leende. Meteen ook in het familiearchief gestopt natuurlijk. Zo ben ik ook wel weer...............
(Bron: familiearchief f.v.son; burgers Zoo 2016 Pieter, Tara, Robyn, Daan en Joël en Tara’s foto’s van paardenverzorgster Robyn).