Een dag geduld.

Je moet even tot morgen wachten op het weekendbericht. Ik moet naar het balkon uitwijken om op mijn vakantieadres een beetje internet te hebben.
Vanavond vlieg ik terug. Morgen komt mijn weekendbericht.

Om moe van te worden?

Ja, het is nog steeds vakantie. In de maand augustus is dat het voordeel van ‘werken in het onderwijs’. Ik ga binnenkort mijn laatste schooljaar in. Mijn missie: vierdeklassers vmbo nog even enkele hoofdstukjes bijbrengen. Uit mijn hoofd zijn dat de onderwerpen Politiek en Macht, Reclame als verleider en Geweld en Rechtspraak. Stuk voor stuk onderwerpen die je wat bagage meegeven om als burger de toekomst in te gaan in onze mooie democratie. Een echte!                                    Naast lesboer ben ik naast lesboer ook nog een jaar voorzitter van de medezeggenschapsraad op mijn school. Maar na dat schooljaar zet ik er een punt echter. Dus echt nog maar één schooljaar proefwerken nakijken.............. Ik hoop dat ik na mijn afscheid af en toe nog wordt opgeroepen voor schoolklusjes, maar dat is afwachten. 

Na dat laatste schooljaar gaat echt mijn pensioen in. Voortaan doen waar ik zin in heb, met toch een aantal ‘musts’. Denk eens aan drie keer per week naar de fysiotherapeut; met José op woensdag en donderdag met de kleinkinderen bezig zijn; in de weekenden leuke dingen doen samen met José. Maar dan is er ook meer tijd voor mijn hobbies: naast de al eerder genoemde kleinkinderen, zijn dat de Genealogie, geschiedenis vooral van mijn familie, maar dat weet je inmiddels wel en daarnaast mijn werk in de plaatselijke politiek. Op dit moment ben ik al druk doende in de steunfractie en als voorzitter van de PvdA. Dat betekent vergaderingen van bestuur, steunfractie en gemeenteraad bijwonen. Dat laatste heb ik 25 jaar gedaan in mijn periode als communicatie-adviseur van diverse gemeenten en daarvoor als journalist. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan..... Laat dat laatste schooljaar maar beginnen. Ik ben er klaar voor.                                        

(Bron: familiearchief f.van son: nog enkele hoofdstukken lesboer...).

Robyn en Van Gend en Loos.....

De week begon met de verjaardag van onze jongste kleindochter Robyn van Son. De 3e om precies te zijn. Oma en Opa gingen vanzelfsprekend even op de koffie en op een verjaardag komen ze nooit met lege handen. Het cadeau viel erg in de smaak: een rose loopfietsje. Papa Pieter moest onmiddellijk in touw om het fietsje in elkaar te zetten. Daarna kon Robyn er meteen op uit de voeten.  Maandag –de mooiste dag van de week- gingen we samen met Pieter en Tara een dagje weg. Zonder de kinderen. Ze kozen voor het strand. Een prima keuze. Heerlijk weer met alleen maar zon. José en Tara maakten een lange duinwandeling en ik... ik bleef met Pieter lekker op het strand zitten. Tegen de avond na een hapje eten weer terug naar huis, waar kleindochter Robyn honderduit praatte over het dagje Efteling, samen met nichtjes Emma en Renée en tante Inge die maandag de hele dag voor haar zorgde. 
Ik zou in dit weekendbericht nog even terugkomen op Het Koepeltje, het geboortehuis van mijn schoonmoeder. Weer een beetje wijzer geworden: haar vader was pachter van 'Het Koepeltje' in Wernhout; zij werd er op 5 september 1914 geboren en bracht er een groot deel van haar jeugd door. Het Koepetje is een van meest opmerkelijkste huizen tegenover de Loosberg, die Meneer Loos (Ja, inderdaad, die van van Gend en Loos!) heeft gebouwd. Grondlegger van Van Gend & Loos was de Jan-Baptist van Gend, een Antwerpse koerier. Hij trouwde in 1796 met de eigenaresse van Herberg de Kroon in Antwerpen, een zekere Maria Loos. Zwager Petrus Josephus Loos, had een diligence-bedrijf. In 1809 overleed hij en werd zijn bedrijf samengevoegd met dat van Van Gend.  Loos bestemde Het Koepeltje in het midden van de negentiende eeuw als buitenhuis en jachthuis. Het lag toen nog midden in de heidevelden, de inmiddels aangelegde stukken bos en de al in cultuur gebrachte akkers en weilanden. Jachtterreinen genoeg dus. De eigenaardige vorm met een heel hoog middengedeelte -vandaar de naam het Koepeltje- doet vermoeden dat het ook als opslagplaats gebruikt werd. Ook hier is een balustrade om het huis aanwezig geweest. Rond 1875 verhuurt te toenmalige eigenaar baron Gericke van Herwijnen het pand aan de familie Frijters. Een nazaat van de baron heeft het in 1954 verkocht aan Jef Frijters, (broer van oma) die er in 1921 als zoon van de pachter geboren is. Jammer dat het in de jaren zestig van de vorige eeuw onherkenbaar verbouwd is. 

Een karakteristiek raam van het pandje bleef bewaard bij  ome Jan, een neef van José. Op de hoek van de Wernhoutseweg en de Koepelbaan herinnert een op 14 december  2007 speciaal geplante boom (een zomereik of quercus robur) aangeboden door Jan Frijters en zijn kleinzoon aan de familie Frijters, ‘voor iedereen die ons zijn voorgegaan en die er nu en in de toekomst zullen zijn', zo vermeld een speciale plaquette. Het Koepeltje is nu verbouwd. En José? Zij weet zich nog heel goed te herinneren dat zij vanuit Zundert in haar jeugd naar het Koepeltje fietsten, samen  een hele dag speelden en 's avonds mee-eten en daarna  fietsten we weer terug naar Zundert.” Wat was dat fietsen toch leuk. Wij zaten wel, maar dan op de fiets. Niet voor de tv of achter de computer. Onze kinderen ook nog. Zij weten nog wat picknicken is en of kwartels kunnen vliegen of niet...... Dat waren nog eens tijden!  Je zag veel meer dan vanaf de achterbank van een auto.                            

(Bron: Robyn met het verjaardagscadeau 2016; karakteristiek raam van het Koepeltje; De oude Van Gend en loos-wagen uit het openluchtmuseum komt weer tot leven).  

 

Stamboomweekje en een caféruzie...

De afgelopen week was er een van 'terug in de tijd'. Zoektocht in de archieven voor mijn Genealogie, maar ook een geslaagde zoektocht naar het geboortehuis ‘Het Koepeltje’ van de moeder van José in Wernhout waar we zo maar een achternichtje tegen het lijf liepen en prima geholpen werden. Dat gebeurde ook bij een neef van José die zelf ook stamboomonderzoek doet. Hij had een foto van het oorspronkelijke Koepeltje voor ons. Weer een stapje verder. Ik kom daar volgende week op terug! Het was de afgelopen week eigenlijk allemaal oud wat de klok sloeg. José en ik waren namelijk ook een dagje op bezoek gegaan in het openluchtmuseum in Arnhem. Leuk en leerzaam. We kwamen er van alles en nog wat tegen uit vroeger eeuwen, maar ook uit onze jeugd en uit de beginjaren van ons huwelijk, toen onze oudste nog peuter was. Zo liep ik tegen de keuken aan met hoten droogrekje aan, dat me meteen deed denken aan mijn eigen jeugd. Of de potkacheltjes, waarvan wij er in mijn jonge jaren thuis ook nog een hadden. Je weet wel, met een keer in de week op maandag zo’n grote wasketel erop. En dat oude wasmachien met wringer bij voorbeeld. En wat dacht je van die eigengemaakte kasten met vierkante stenen. José en ik hadden er ook zo een gemaakt, net na ons trouwen in 1974. Ik keek ook mijn ogen uit naar die ouderwetse rolstoel. Tegenwoordig zit het een stuk gemakkelijker... En ook de wekpotten in de kelder herinnerden wij ons. Bij José thuis was haar moeder een kei in het wekken. Zowat van alles – groenten maar ook kersen op sap-  werd uit de kelder gehaald.  Het museum was meer dan de moeite waard. Lang en veel lopen (ook goed voor mij)  en af en toe even zitten, zoals bij dat caféetje-aan-huis bij een oude boerderij in de negentiende eeuw in Budel.                 

In mijn familie, -een andere Van Son-tak overigens maar wel dezelfde voorvader-  had Simon Wilboert Symonsz. bierbrouwer en Schepen van beroep, ook een tapperij-aan-huis in Dongen. Zelfs met een naam en uithangbord. “die Drye Entvogels”. Symon was schepen (een soort wethouder), dus had aan klandizie geen gebrek. Toch liep het kennelijk een keer volledig uit de hand. Op zondag 21 januari 1596 kwamen "jonge gesellen en huyslieden" bij elkaar in het huis van Symon Wilboerts. Zij dronken bier en maakten plezier, maar de stemming sloeg kennelijk om. Het liep zo uit de hand, dat Symon drie gasten buiten de deur zette. Dat waren Antonis Adriaen Raessen, Raes Willemsen en Jan Wouters. De deur werd voor alle zekerheid met een boom gesloten. De drie begonnen op de deur te slaan en riepen "laet ons door, wij willen in huis wesen". Doch Geertruyt Mathijs Antonisdochter (Wilboerts huisvrouw) riep als "werdinne": "Ick en sal u desen avont egheen bier meer tappen" en "Men sal u nyet meer inlaten". Toch zagen de drie kennelijk kans om binnen te komen. Antonis Adriaen Raessen had zijn mes getrokken en stak in het wildeweg rond. Stoelen en stokken en manden werden gebruikt om af te weren. Antonis Adriaens had van een van de aanwezigen kennelijk een flinke tik gekregen, want hij bleef voor dood liggen. De volgende morgen toen de waardin met haar dienstbode Marijken Michielsdochter, de kamer waar alles overhoop was blijven liggen, opruimde, vonden zij het mes van Antonis Adriaens. Die was zelf inmiddels ook weer bij kennis gekomen en blij dat zijn mes gevonden was. Hij riep "Ick mach er op een ander tijt op drincken". Zo ver kwam het niet, want nog diezelfde dag stierf hij.   Op 23 januari, de dinsdag na het gebeurde, hielden de schout en twee schepenen (waaronder dus Symon Wilboerts zelf!) een lijkschouwing. Daarbij bleek dat "aen zijn geheel lijff ende oijck mede aen zijn hooft egheen quetsueren gevonden werden". Een langdurig gerechtelijk onderzoek wees uit, dat Jan Adriaen Peters den "doetslach" had gepleegd. (bron: register van vonnissen van dongen 1575-1604, 23 januari, 30 maart en 1 april 1596 verklaringen afgelegd door symon wilboerts, schepen van Dongen, omtrent 41 jaren, Geertruyt Mathijs antonisdr., zijn huisvrouw, oud omtrent 35 jaren en anderen voor den schout van Dongen over dit geval).  Wat kan genealogie toch interessant zijn! Ik heb er de dag na het bezoek aan het openluchtmuseum maar een frietje op genomen. Uit een puntzak. We waren immers toch met verleden bezig. Heel apart dat zakje hete friet. Alleen zat er een flinke kwak zout op. Da’s dan weer minder..... Maar vroeger was niet alles slechter............                  

(Bron: familiearchief f.van son: openluchtmuseum Arnhem 2016, feest van herkenning;  Frans een zakje friet).