Zon....zee....ziekenhuis

Dat is in het kort de afgelopen week. In de nacht van zondag op maandag werd José gebeld. Meike was behoorlijk ziek en moest naar de huisartsenpost. José in de nachtelijke uurtjes even op de kinderen passen. Op dinsdag reden we met Cas en zijn ouders naar Burgh-Haamstede voor een gezellig eerste dagje strand voor Cas en woensdag viel Anouk van de schommel af, wat een dikke pijnlijke hand opleverde. Gisteren moest zij nog naar de dokter. Een foto maken eerder was niet zinvol, omdat de hand erg opgezet was. Gelukkig was de hand vrijdag zo ver opgeknapt, die een foto niet meer nodig was. Ze kon weer knijpen, al was haar hand nog wel wat dikker en vooral blauw............... Verder zijn we in deze week nog even naar Pieter en Tara en Daan en Robyn geweest en we hebben getankt. In België uiteraard. Dat loont de moeite voor 1 euro 19. 
We beperken ons bij dit weekendbericht ons beperken tot een paar fotootjes van de leuke dag op het strand van Burgh-Haamstede.

De kennismaking met het strand en de zee waren dinsdag voor Cas een regelrechte belevenis. Hij speelde met het zand en liet het vol verwondering door zijn handen glippen. Hoe zou dat goedje smaken, moet hij gedacht hebben, want opeens ging ook een handvol in zijn mond. Hij vond het niet eens vreemd.... Uiteraard goed ingesmeerd tegen de zon speelde Cas in en voor zijn strandtentje alsof hij nog nooit anders gedaan had. Het werd een erg gezellige dag en het weer –het beste van de hele week- op die dinsdag werkte ook goed mee. 
Het spreekt voor zich dat hij doodmoe in slaap viel in de auto en ook ’s avonds was hij bijtijds aan zijn bedje toe, een hele ervaring rijker.

Nu is het weer zaterdag en zonder dat ik er erg in had, is onze eerste vakantieweek al weer voorbij.

(Bron: familiearchief f.van son: eerste stranddag in het leven van Cas, 26-07-2016).

Een week als een zware bergrit......

De afgelopen week heb ik ervaren als een zware bergetappe. Naast het feit dat de laatste periode dit schooljaar liefst tien weken lang was, was de afgelopen week erg zwaar. Voor mij in elk geval.

Dat had twee redenen. Om te beginnen matte de hitte (en het daarmee in Nederland samenhangende drukkende, benauwde weer en zuurstofgebrek) mij volledig af.

De tweede reden was het schoolprogramma van de afgelopen week. Onregelmatig en daarmee heb ik steevast problemen. En....er waren geen lessen.

Maandag en dinsdag hadden we rapportvergaderingen: stil zitten op een stoel en uur na uur de leerlingen de revue laten passeren. Ik erger me steevast aan die collega's die niets meer weten te zeggen als "Die voert niks uit"; "Die is aartslui; dat is de negatieve gangmaker in de klas". Wat mij betreft mag dat soort opmerkingen gevolgd worden door een brief van betrokkene aan de ouders van die leerling om ze aansprakelijk te stellen voor gebrek in de opvoeding. Ik kan er niks mee!

Na mijn werk was ik zo moe, dat ik ’s avonds ondanks de warmte toch vrij bijtijds mijn bed in moest kruipen. ’s Morgens wordt ik met dit weer niet volledig opgeladen weer wakker.

Het verval gaat daarom dag na dag door. Woensdag was de ergste dag. Binnen thuis met de plafondventilator en de op volle kracht draaiende staande ventilator werd het binnen enigszins draaglijk gehouden. Donderdag stond het afscheid van drie collega’s en het inleveren van de boeken op het programma. Warm, benauwd was het in de aula ondanks de ‘warme’ wijze waarop het afscheid gestalte werd gegeven. Het goed verzorgde buffet na afloop kon niet voorkomen, dat ik al vrij snel op weg naar huis moest. En dan gisteren wederom een afscheid van -net als vorig jaar-  weer een vrij grote groep van collega’s die volgend jaar niet meer op het Dongemond werken. Dat is mij elk jaar weer een doorn in het oog. Is er nou echt geen manier om goede docenten een baan op onze school aan te bieden? Geldgebrek kan het niet zijn. Volgend jaar is het dus weer hetzelfde liedje: leerlingen worden geconfronteerd met weer een behoorlijke groep nieuwe leraren. Het kan niet zo zijn, dat het wennen aan die nieuwe mensen bij de leerlingen gewoon langs de kouwe kleren afgaat.

Na het afscheid. Weer grotendeels van niveau, dat mag gezegd, was er de traditionele barbecue. En daarna voor mij –het was immers vrijdag- de gang naar de fysiotherapeut om daarna uitgewoond en afgebrand weer thuis te komen.

Nu is het vakantie. Tijd om bij te komen en vooral tijd om met José extra leuke dingen te gaan doen. Een dagje dit en een dagje dat. Alvast wennen aan volgend schooljaar als ik voortaan lange weekenden heb en veel meer thuis zal zijn. Ik weet zeker dat het een fijn jaar wordt.

Over een week of zes - dan ben ik zoals na elke grote vakantie weer opgeladen-, begint mijn laatste schooljaar. Dat moet en zal ook een succes worden.

Daarna is José voortaan mijn ‘baas’. Geen vergadertijd, geen ouderavonden en rapportvergaderingen meer. Geen leerlingen die lastig zijn omdat hn ouders thuis gewoon geen nee zeggen om rootzooi te voorkomen. Enfin. Daar komen we nog wel over te spreken. Eerst vakantie vieren en bijtanken...................

(Bron: familiearchief f.van son, vakantie met José in de jaren 2008 en 2009 in Parijs, Brugge en Kroatië).

Het moet niet gekker worden........

Ik vraag me wel eens af of ik ‘achterlijk’ en ‘uit de tijd ben’, of dat een deel van onze maatschappij volledig ‘van het padje af’ is.

Een toenemend aantal –je mag toch aannemen- weldenkende mensen tussen twintig en dertig jaar jong, lijkt volkomen de weg kwijt, als je het mij vraagt.

Pokémon Go! Een clubje Nintendo-ontwikkelaars is er in geslaagd om hele volksstammen met een spelletje volkomen geschift te maken.

Dat het alom geprezen ‘mobieltje’ zo langzamerhand de hele dag vergroeit lijkt te zijn met een hand van de bezitter ervan, dat kan ik bij de leerlingen dagelijks ervaren. Als zombies lopen ze door de gangen, nergens op- of omzien, lopen ze schijnbaar wezenloos op hun schermpje blikkend met de stroom mee op weg naar weten zij veel. In de klas zou een steeds maar groeiend aantal het liefst de hele dag met dat kleinood in de hand zitten en zo met hun toekomst bezig zijn............

Maar volwassenen..... Die zijn zo mogelijk dus nog erger. Heb je echt niks zinvollers of beters te doen dan als een ‘halve zool’ rond te lopen, loerend op je schermpje, zoekend naar kinderfiguurtjes die niet bestaan, maar wel vertoond worden vlak voor je op de stoep, of in de tuin van een ander. Hoe simpel kan je zijn als je zonder nadenken op het spoor, op de rijksweg, in de kelder van een ziekenhuis of waar dan ook loopt te zoeken naar zo’n aftands Japans virtueel namaakding, in de volle overtuiging dat je het nog kán en vooral ook móet ‘vangen’.

Ga toch iets zinvols doen!

Ik ben dolgelukkig dat in mijn gezin de volwassen mensen die onze kleinkinderen opvoeden, wél normaal denkende mensen lijken. De kleinkinderen zijn nog net niet op die leeftijd, dat ze al een hele dag met een mobieltje in hun handen lopen. Leve de ‘normale’ maatschappij. Maar hoe lang nog in onze zo langzamerhand knotsgekke maatschappij?

Geen foto’s van Pokémon go deze week. Ik doe aan die hype niet mee. Er zijn volop echt leuke dingen om je tijd door te komen. Ze dienen zich wekelijks vanzelf aan. Zoals vrijdag in mijn geval de eerste verjaardag van onze kleinzoon Cas. Heel spannend hoor! Genieten. Kijk maar naar de foto’s. Plaatjes van die onbenullige Pokémon-hunt-gekte vind ik het bekijken niet waard.

(Bron: familiearchief f.v.son. 1e verjaardag Cas 2016 thuis en kinderdagverblijf).

Taaldorp.....en diploma's!

"Wat is een rotonde, meneer?” Een vreemde taal leer je het beste als je in die taal wordt toegesproken en als je ook in die taal je antwoord moet formuleren. Dat passen ze toe op onze school. De derdeklassers krijgen elk jaar een uitnodiging voor ‘Taaldorp’.

Neem nu bij Duits en Engels. Deze week was het weer zo ver. Er worden tijdens zo’n taaldorpsessie situaties nagebootst in een klas en de leerlingen worden daar enkele minuten ‘doorgezaagd’ door docenten die een andere rol hebben aangenomen.

Zo was er voor het vak Duits in lokaal 56 een restaurant, een ‘kleidergeschäft’, en bij voorbeeld ook een ‘dokter’ te vinden.

Bij de kledingwinkel moeten de leerlingen uiteraard in het Duits vertellen wat ze wensen en ze krijgen ook in die taal hun antwoord. Het gaat er natuurlijk om dat je je niet beperkt tot ‘Ja’ of ‘Nein’. Echte zinnen maken dus. En daar krijg je uiteindelijk een cijfer voor. Hoe beter de zin, hoe hoger het uiteindelijke cijfer.

Ik zat zelf op de gang als surveillant bij Taaldorp Engels. Daar worden de leerlingen in de gelegenheid gesteld zich –zittend op een rijtje stoelen- enkele minuten voor te bereiden, voordat ze door een zoemertje naar binnen worden geroepen en in het diepe worden gegooid. Opmerkelijk hoe zenuwachtig sommige leerlingen zijn. Maar veruit de meesten komen na een kwartiertje opgelucht naar buiten als ze in vijf verschillende situaties Engels hebben gepraat. “Viel eigenlijk best mee, meneer”. De leerling lijdt het meest van het lijden dat hij vreest, zo denk ik dan......

Bij het Engelse taaldorp kon je op het politiebureau een diefstal aangeven, bij de VVV vragen naar de bezienswaardigheden in London en bij voorbeeld de weg vragen (compleet met ‘roundabout’) en een hotelkamer boeken.

Af en toe worden de leraren afgelost door collega’s. Het valt immers niet mee om uren na elkaar steeds simpele zinnetjes in de ‘vreemde’ taal uit te spreken. Of te luisteren naar een compleet verkeerd gespelde achternaam. Maar één ding is zeker: de leerlingen steken veel op van het Taaldorp. Ik doe er graag elk jaar weer aan mee. Ik vind het één van de goede dingen op onze school. Volgend schooljaar voor mij nog één keer taaldorp!

Vrijdagavond werden de diploma’s weer uitgereikt. Feestelijke gezichten en opgeluchte ouders. Ook dat maak ik volgend jaar nog één keer mee. Fijne afsluiting van het schooljaar.

(Bron: foto’s Melline Deurloo, Rie Quirijnen en Jolanda Groenevelt 2016, taaldorp Duits/Engels).