Ik zou nog even......

Ik heb je vorige week beloofd, dat ik vandaag nog even terug zou komen op Vaderdag. Je miste nog enkele foto’s. Die kon ik vorige week zaterdag natuurlijk niet plaatsen, want anders zouden Papa Ronald en Papa wouter weten wat hun zoontje bij oma geknutseld had.

Op de foto kan je zien dat met hart en ziel geverfd werd. Alles werd geverfd, tot en met handen, gezicht en tafel toe. Maar dat mag. Zeker als het om een cadeautje gaat. Bij deze dus nog de foto’s.

Afgelopen week was er voor mij een als een klimtijdrit. Mijn gezondheid ging weer op de weg naar boven. Ik ben er nog niet, maar de verbeteringen zijn duidelijk merkbaar. Daarmee kunnenheb ik ook meteen de extra medicijnen weer opgeborgen.

Het was -terugkijkend- een drukke week met een vergadering van de Medezeggenschapsraad van mijn werk, waarvan ik voorzitter ben.

Een tweede avond werd gevuld met een interpellatieraadsvergadering, waar ik getuige was van echte en mijns inziens terechte boosheid van een woordvoerder van een van de coalitiepartijen en van opmerkingen van een minderwaardig niveau -waarvan ik vind- dat de voorzitter best had mogen, nee moeten optreden. Gelukkig escaleerde het niet verder en ging men uiteindelijk over tot de orde van de dag.

Dan hebben we samen met onze oudste kleindochter gisteren nog even haar verjaardagscadeautje uitgezocht. Een goede keuze Emma. En nu moet je nog twee weekjes wachten tot je het krijgt. Dat hebben we afgesproken. Een taartje en pannenkoeken en de vrijdag was weer voorbij. Oh ja. Ook nog even een volle tank benzine gehaald bij onze zuiderburen. 28 cent per liter maar liefst goedkoper. Zit dat 'kwartje van Kok' dus nog steeds als extra accijns op de benzine. Jammer dat we daar nooit over afgesproken hebben, dat we dat ook nog eens terug zouden krijgen.....

Dit weekend staan diverse dingen op het programma: het kopen van mijn nieuwe laptop; daarnaast het WK wielrennen op de weg in diverse landen; schoonmaken van mijn aquarium; kijken…… hoe een kast voor José in elkaar wordt gezet en tot slot ook nog het samenstellen van mijn deelnemerslijst voor de Tourtoto. Zeg maar eens dat ik het niet druk heb! En dan moet ik ook nog even tijd vinden om op mijn hometrainer te stappen uiteraard. Want mijn gezondheid blijft bij mij op nummer één!

(Bron: familiearchief f.v.son: Youri en Cas maken bij oma hun vaderdagcadeautje 2016)   

Lepeltje tik.…

Even een belangrijk nieuwtje: Cas heeft een eerste tandje! Een mijlpaal dus. Dat moest ik toch eerst even kwijt. Het zat er al een tijdje aan te komen, maar is nu zeker. …En gecontroleerd met het beproefde recept van generaties: lepeltje tikken in het mondje en je hoort het! Dat is één. Zoals het goede ouders betaamt, werd er uiteraard onmiddellijk een begin gemaakt met poetsen!

En dan het tweede onderwerpje. Het zou oma José niet zijn of ze was de afgelopen dagen weer creatief bezig met een paar kleinkinderen. Ik mag er nog niet teveel over zeggen natuurlijk en ook de foto’s houd je nog even tegoed. Want anders zou ik het geheim verklappen. Het is immers morgen pas vaderdag………… 

Vermakelijk om te zien hoe eerst Youri, later op de dag ook Cas en Anouk zich onder het toeziend oog van Oma José uitsloofden. Je kon de spanning van de gezichtjes aflezen.

En dan wat mezelf betreft: gelukkig kan ik weer oog hebben voor en genieten van de fijne dingen, die er dagelijks zijn. Langzaam maar zeker trekken de krampen zich na bijna drie weken uit mijn been terug. Het leven wordt weer wat meer dan verkrampen; medicijnen slikken; kleine beetjes slapen; op je buik liggen om de spieren te ontspannen en ’s nachts vooral wakker zijn; overdag lusteloos en niet weten of ik nu beter kan gaan zitten, gaan staan, laat staan of ik nog kan lopen.

Ik probeerde al een paar dagen om de medicatie terug te dringen; uiteraard na overleg met de medische staf. Zo’n stapel zware pijnstillers en spierverslappers per dag maakt een mens zo suf. Veel genieten is er dan niet bij. En die pijn, die eeuwige pijn, die blijft desondanks constant op de achtergrond doorzeuren.

Sinds woensdagmiddag lijkt de diepe massage van die fysiotherapeuten vrucht af te werpen. Ook het dagelijks meerdere keren trainen zonder weerstand op de hometrainer thuis, levert eindelijk resultaat op. Voorzichtig! Dat is het eerste woord dat in mij opkomt. Oh zo bang dat er weer een terugslag komt. Ik ben nu eenmaal –door de praktijk wijs geworden- vooral heel voorzichtig. Een echte ‘zwartkijker’, noemt een aantal anderen het. Het zij zo. Laat maar!

Ik kon donderdagavond gelukkig -maar jammergenoeg nog niet zonder pillen-  de geslaagden uit mijn klas even feliciteren op school. Veel meer energieverslindend dan ik gehoopt had, maar het gaat dus vooruit.

Als het herstel doorzet, dan kan ik maandag eindelijk ook weer les geven. Een heerlijk gevoel dat alles toch weer op zijn pootjes terecht lijkt te komen. En alle vaders! Een hele fijne dag morgen………. Nee. Ik verklap echt niks!

(Bron: familiearchief f.van son: eerste tandje Cas juni 2016, Vaderdag 2016: de boeven weten van niks).

Stop!

Mijn gezondheid blijft roet in het eten strooien. Een week lang forse medicatie heeft niet het gedachte resultaat. Een week met doorwaakte nachten, suf en vol pijn. Soms leek het te verbeteren en probeerde ik me weer hoopvol voor te bereiden om weer te kunnen gaan werken; om nauwelijks een halfuurtje later weer verkrampt in een warm bad te liggen.

Medicijnen zijn nog steeds de hele dag nodig om het wat houdbaar te kunnen krijgen. En val je dan doodmoe in slaap van de spierontspanners en pijnstillers, dan zorgt verkramping er weer voor dat die periode er een wordt van betrekkelijkheid; met als kenmerk vooral een korte periode. Dan schoenen aan, -nacht of niet-, en spieren even proberen om de goede weg op te duwen, door enkele minuten op de hometrainer te zitten met weerstand nul. Gedachten heb ik er vrijwel niet meer bij. Vaak kom ik niet verder dan wezenloos voor me uitstaren. Of met beide krukken een blokje om het huis lopen in de hoop dat de krampen – al is het dan maar tijdelijk- wegtrekken.

De fysiotherapeut houdt zich nu de hele week enkel nog bezig met pijnlijke massage van een paar totaal onwillige spieren, die zich aan medicatie niets gelegen lijken te laten liggen.

Ik geef niet op. Dat wil ik niet en mag ik niet. Al is het alleen al voor José, mijn steun en toeverlaat, ook en vooral als het moeilijk gaat. Zij laat me nooit in de steek. Hoe moeilijk moet dat voor haar niet zijn….

Oh, het lijkt allemaal zo hopeloos. Misschien volgende week dan? Misschien dat ik dan niet meer dan een uur over dit soort akelige artikeltjes gebogen hoef te zitten om er nog iets van te maken. Er moet immers toch een weekendbericht zijn. Sorry. Ook deze week kan ik het niet beter maken dan het is.

Ik móet winnen en weer aan het werk. Dat staat als een paal boven water. Is volgende week dan de laatste week van deze doffe ellende? Laat  ik het hopen.  

Om snel te vergeten…

Wat een ellendige week heb ik achter me. Mijn gezondheid liet me in de steek. Vanaf vorige zondag kreeg ik plotseling buikkrampen en diarree, die maandag overging in een gal-uitbraak. Ik liep volledig leeg en moest diverse malen overgeven.

Eigenwijs als ik ben, luisterde ik niet naar mijn lichaam, maar probeerde maandag gewoon te gaan werken. Nee dus. Ondanks dat ene lesje ging ik tegen de middag nog zieker naar huis dan ik al was. Snel het bed in, fysio afgebeld. Dinsdagochtend hetzelfde liedje. Ik moest om tien over tien beginnen, maar zat om kwart voor elf al weer thuis om weer naar bed te gaan. Onveranderde situatie, met dien verstande dat ik me steeds slapper voelde. Goed. Woensdag dus weer naar school, maar het ging echt niet. Terug naar huis en naar bed.

Uiteindelijk had mijn lichaam toen gewonnen. Ik bleef op bed en dat is zo geweest tot vrijdag. De stijve spieren in mijn benen dwongen me om drie keer een blokje om het huis te lopen en daarna weer naar boven, zwetend en wel van de inspanningen.

Vannacht ben ik er om twee uur uit gegaan. Heb een kop thee gezet en ben op de ligstand in mijn stoel gekropen. En toevallig of niet bekroop mij het gevoel dat ik nog altijd niet genoeg naar mijn eigen lichaam luister. Ik dacht terug aan 2012 toen ik enkele maanden hulpeloos op bed kwam te liggen. Je moet niet meer zeggen “ik moet kunnen wat ik wil, maar denken “willen wat ik nog kan”, zo had men mij op het revalidatiecentrum in Breda voorgehouden. Kennelijk ben ik toch nog steeds wat hardleers. Doe liever wat ik of een ander van mij wil; of iets zoals het hoort.

Ik heb me vannacht voorgenomen dat dit echt de laatste keer is. En neem van mij aan: ik houd me eraan. Dat zieke, lamlendige, fut- en energieloze gevoel wil ik echt niet meer meemaken, als ik het voor het zeggen heb.  Nu een weekend lang de tijd om weer wat op te bouwen: van de 87,6 kilo van zondag waren er vanochtend nog 83,1 over……..

(Bron: familiearchief f.van son; ziek2016).