Druk, maar ontspannend!

Als je zo op je gemak naar de kleinkinderen zit te kijken, dan smelt je soms gewoon weg. 
Nee. Robyn zal echt niet gedacht hebben, laat staan erop uit zijn geweest om haar kleine neefje Cas te vermorzelen. Maar natuurlijk wilde ze Cas knuffelen. Ze kroop bijna bovenop hem en benam hem bijna zijn adem, maar dat was puur lief bedoeld. Robyn was toch juist met de poppen bezig. Leg je daar Cas in de buurt, dan vraag je er als het ware om. 
Een liggende guitige baby heeft twee gevolgen. Cas ziet andere kindjes, dus is stil en kijkt bijzonder geïnteresseerd naar wat er allemaal om hem heen gebeurt. Robyn op haar beurt gaat zo op in haar spel als poppenmoedertje dat ze zonder blikken of blozen doorgaat met waarmee ze bezig was. Ze heeft er op die manier immers een pop bij die ze ook kan vertroetelen. Cas krijgt natuurlijk een kus en een dekentje, want wie ligt, wil slapen….Niet dan?
En intussen loopt Youri met parmantige pasjes achter onze kat Kroky aan. Je ziet het beest denken; laat me met rust. Hele kleine kinderen en wat grotere zijn nou niet direct het lievelingsgezelschap van onze kat, en Youri, die is net op die leeftijd, dat je daarvoor beter kan uitkijken; al is hij er absoluut niet op uit om Kroky pijn te doen. Maar ja; weet die kat veel….. Voor je het weet aait hij tegen de draad in of steekt vriendelijk aaiend een oogje uit, zo zal het dier denken.
Als de kleintjes bij oma zijn - en dat komt nogal eens voor- , dan spelen de kleinkinderen over het algemeen leuk met elkaar en je ziet duidelijk verschil tussen de jongere en de wat oudere kleinkinderen. 
Daarvan kan Emma meepraten. Zij nam een tijdje geleden als zowat volleerde oppas met groot gemak en trots haar kleine neefje op schoot. En Youri er natuurlijk als de kippen bij om Cas –ondeugend lachend- de fles te geven. Emma wil af en toe graag zo eens in haar eentje bezig zijn; want wat moet je een hele dag met die kleinere neefjes en nichtjes. Ze wordt al echt een dame!
Vrijdag zijn we samen met ‘de grote meiden’ nog een dagje op pad geweest. Ter afsluiting van de vakantie. We bezochten Dé kinderdieren- en speeltuin Dierenrijk bij Nuenen. Een echte aanrader voor de kinderen vanaf 5 jaar; met binnen en buitenspeeltuin en heel veel (wilde) dieren die heel veel ruimte hebben en niet in ijzeren kooien zitten. Alleen jammer dat er  zo weinig wc’s waren!
 Je raadt al hoe ik me gisteravond voelde……
Zo’n weekje herfstvakantie is geen echte rust, maar je knapt er wel van op. Je hebt nu weer eens echt tijd gehad om iets voor jezelf te doen. Niet dat ik aftel, maar ik zie ook allerminst op tegen het feit dat in juli 2017 (dan pas!) mijn werkleven erop zit. Niet meer dat moeten, maar gewoon genieten samen met José. Bezig zijn met kinderen en kleinkinderen en mijn hobby’s. Ik kijk ernaar uit. Ik hoop dat mijn gezondheid wil meewerken, want ik heb er nog jaren zin in.
(Bron: familiearchief f. van son: kleinkinderen 2015, Robyn poppenmoedertje van Cas, Emma wordt al groot, Youri geeft Cas de fles, Emma, Renée, Anouk, Dierenrijk, Herfstvakantie).

Niks is zo zielig als.......

Niks zo zielig al zieke kleinkinderen. Je zou het zo over willen nemen.

Donderdag was het voor Oma José weer de traditionele oppasdag. Mama Meike bracht rond half acht Anouk en Youri; Papa Pieter bracht Robyn even na achten. En natuurlijk miezerde het buiten! Oma moest immers met de kinderwagen Anouk naar school brengen. Youri in de wandelwagen, Robyn op het treeplankje en Anouk lopend naast oma. Zij is tenslotte al groot.

Maar je kon al zien dat het Anouk niet goed ging. Ze was rustiger dan gewoon; voelde zich niet zo lekker, maar ging uiteraard toch naar school. Ze is toch al een grote kleuter!

Eenmaal terug thuis bij oma was Youri hangerig en lastiger, zeg maar gerust chagrijniger dan normaal. Normaal -als het maar even kan-, dan lacht hij, als hij met zijn kleine beentjes door de kamer stiefelt op weg naar de rozijntjes, onder het uitroepen van 'die...die..... al wijzend met zijn vingertje. Maar donderdag waren die guitige oogjes van ons lachebekje er niet bij.

Hij had weer zo dag, waarop hij zich allerminst lekker voelt. Zo jong als hij is,  zo’n vijftien en een halve maand oud, heeft hij al meer de kamer van de huisarts, de huisartsenpost en ziekenhuizen van binnen gezien, dan menig leeftijdsgenootje. Hij piept en hij kraakt, want zijn luchtwegen zijn al tijden nog niet zijn sterkste onderdelen. Maar nu had hij duidelijk weer pijn aan zijn oortjes. En dat heeft hij óók al meer gehad. Mijn moeder –nadat hij opgeknapt zou zijn- gekscherend gezegd kunnen hebben: “Ge kant’em onderhand beter late overbakke”.

Gelukkig kwamen donderdagochtend Mama Elke en Cas even langs en klaarde Youri een beetje op. Hij kan zo lief zijn voor zijn neefje, net als Robyn. Cas was net weer wat beter. Het manneke werd ’s nachts wakker van zijn eigen hoestpartijen. En papa en mama natuurlijk ook……

Maar al snel viel Youri weer terug. Hij had duidelijk weer last. Gelukkig daagt er eindelijk licht aan het eind van de tunnel voor onze kleine man. Na ontelbare keren verkoudheid, oorpijn en even geleden daar bovenop een aanval van pseudokroup, mag Youri na alle artsenbezoekjes, koortsverlagende medicijnen en antibiotica in zijn amper zestien maanden jonge leventje, nou toch eindelijk naar het ziekenhuis. Ze gaan onder narcose zijn neusamandelen schaven en hij krijgt buisjes in zijn oren. Hopelijk helpt het. Misschien neemt dat alle ellende weg en kan hij er overheen groeien. Zou fijn zijn voor hem maar ook wel zo fijn zijn voor Meike en Ronald ook.

Zieke kleinkinderen; ik blijf het zielig vinden en weet zeker dat Oma en ik al lang wakker zijn als hij Youri op 3 november al om kwart over 7 in het ziekenhuis moet zijn, om onder narcose geholpen te worden. Het doet ons onbewust weer terug denken aan de tijd toen onze kinderen klein waren. Soms zat José halve nachten op om een van de kleintjes te troosten. We zijn bekend met oorpijn, verkoudheid, koortsaanvallen, piepende luchtwegen, ziekenhuis in en uit; buisjes, snotneusjes, T-buisjes en nog eens buisjes. Uiteindelijk heeft het geholpen.

Maar toch, je had het graag telkens zelf van ze overgenomen.

En onze Anouk? Ach; ook haar hadden ze donderdag te pakken. Zij kwam ’s middags ziek uit school. Kroop op de bank bij oma en viel in slaap; en dat terwijl ze toch een vriendinnetje had meegenomen om te komen spelen. Daar kwam niets van. Het meisje speelde dan maar met Robyn. Eten hoefde Anouk niet en ’s avonds moest ze overgeven. Ze bleef erg warm en papa Ronald en mama Meike besloten om na het eten van Oma’s heerlijke zuurkoolstamp, haar maar snel mee naar huis te nemen. Pieter en Robyn waren al weg.

Ik weet dat we er niets tegen kunnen doen, maar kleinkinderen zouden niet ziek mogen zijn. Ze zijn dan zo hulpeloos en ronduit zielig. Dat gun je ze echt niet, onze schatjes. En Emma, Renée, Daan en Joël, zul je zeggen; zijn die dan niet ziek. Kennelijk niet, anders hoorden we het zeker. Zou de lucht in Made en Oosterhout beter zijn? Ik kan het me niet voorstellen...

(Bron: familiearchief f.van son. Youri en Anouk, zieke kleinkinderen 2015).

  

Houd die naam in de gaten !

Ik kan natuurlijk niet in de toekomst kijken; tenminste…. Dat vinden de meesten. Maar ik wil toch als Opa alvast wel even iets meegeven. 
Cas Wagenmakers. Onthoud die naam maar! Dat wordt een hele grote.

Hij wil er op dit moment nog niet veel over kwijt, maar voelde zich tijdens zijn eerste kennismaking met het binnenbad, als een vis in het water. Dat kon je alleen al merken aan zijn tevreden blik. Hij was helemaal in zijn element. Ook al zal hij er op dit moment nog weinig over kwijt willen.

Cas heeft voor het eerst in zijn leven laten zien dat het zwembad voor hem nu al gesneden koek is. Nog niet eens drie maanden oud was hij, maar je zag hem al wat minachtend naar de klok kijken.

Die 58,46 is als huidig wereldrecord van een of andere Zuid-Afrikaan op de honderd meter schoolslag is straks voor Cas een peulenschilletje. Noteer maar alvast. Op de foto’s kan je het zien. Met twee vinders in de….. Hij kent de zegswijze “met twee vingers in de neus, won hij”, daarom stopte hij ze alvast maar in zijn mond. Zo klein en dan al zo handig in het bespelen van de media….

Niet dat zijn ouders hem zullen pushen. Maar dat zal ook niet nodig zijn. ‘Wat Cas kan, kan Cas alleen’. Ik zie het al op de spandoeken staan. Cas gaat in de chloorbaden het kaf van het koren scheiden. Genoeg. Hij zal het zelf wel waarmaken. Daarvoor ken ik hem immers al goed genoeg.

Om kort te gaan: Cas heeft zijn eerste zwemuurtje in het binnenbad achter de rug. Samen met zijn Papa en zijn Mama. Want zo’n heuglijk familiemomentje moet je immers samen meemaken.

Het is maar goed dat een van zijn ouders de handen onder hem hield, anders zou hij zonder twijfel met zijn beentjes al weggepeddeld zijn. Er zullen weliswaar nog wel wat trainingsuurtjes nodig zijn, maar het begin is gemaakt. Kijk die koele blik maar eens als hij op papa’s arm zit. Hou onze Cas maar in de peiling! Oh ja. En wij, José en ik, zijn dan wel de trotse oma en opa van deze kanjer. Onthouden dus.

(familiearchief f.van son: eerste zwemuurtje voor Cas in het binnenbad, oktober 2015).  

Een rustig weekend.....

Misschien is het weekend ooit uitgevonden om na de zware werkweek een dag bij te komen. Een dag. Want ik heb de zaterdag als werkdag én –zij het halve- schooldag  nog meegemaakt.

Pfft….Maar zo’n weekend is voor Oma en Opa niet echt een rustmomentje! Je denkt dat er twee rustige dagen op je wachten. Maar dan gaat de telefoon! Of Robyn voor het eerst bij oma en opa mag logeren! Natuurlijk. Elke kleinkind mag, dus ook Robyn. Tegen de middag op zaterdag gebracht, op zondag weer opgehaald. Kunnen Pa en Ma ook eens uitslapen.

’s Morgens rond half elf: Samen met Robyn en met Elke, - die ook toevallig even met Cas langskomt- , doet Oma José de boodschappen. Daarna een “gebakken boterham” -of noem het tosti als je wil-. Elke vindt dat ook wel lekker en eet mee. Wouter moet immers werken.

Opa zit ’s morgens achter zijn laptop aan het genealogisch onderzoek. Af en toe komt Robyn iets vragen of laten zien. Allemaal heel goed te doen dus.

Na het eten was er even betrekkelijke rust. Totdat Oma’s telefoon gaat. Oudste dochter Inge aan de lijn: of we mee iets willen gaan drinken. Bram is er met zijn pa en zwager enkele dagen tussenuit.

Wij dus naar ‘Taart’ op het Heereplein. De kleintjes kiezen uiteraard voor de ranja en een minion-cupcake. Altijd prijs met die minions..!

Intussen wél goed opletten dat Robyn er niet tussenuit trekt. Zij is wel de meest ondernemende van het stel. Enkele weken geleden hing ze nog met beide handjes aan de lamp bij Oma………Ook nu weer speelt ze voor acrobaat….kijk maar op de foto!

Ik hield het bij ‘Taart’ bij  ‘Leffe’, zonder taart uiteraard. José en Inge bij een of andere koffiesoort. Tegen vijven gingen we weer terug naar huis. Renée mocht op de heenweg meerijden op opa’s scootmobiel, dus Emma op de terugweg. Eerlijk delen! Dat moet je als Opa wel in de gaten houden. Robyn zat in de wandelwagen.

Eenmaal thuis stopt het natuurlijk niet. Het is weer etenstijd. Je snapt het al: Oma de keuken in en samen met Inge zelfgemaakte friet maken…

Even na zessen zitten we weer met zessen aan tafel.

Daarna is het tijd om met z’n drietjes in bad te gaan. Op zich al een feest. Dan eindelijk zit het drietal uitgeteld op de bank. Een dvd-tje van ‘Pieter Post’ om tot rust te komen en daarna nog samen een spelletje aan tafel. De rust keert weer. Emma en Renée bleven samen met mama Inge nog even gezellig bij oma en opa. Robyn ging “bedje boem”. Kijken hoe lang zij wil slapen. Spannend hoor zo’n eerste logeernachtje bij Oma en Opa.

Wij konden weer terugkijken op een drukke dag. Wel weer leuk! Ook een drukke dag kan je energie geven. Ook voor de zondag was het programma al bekend. Wij zijn door Elke en Wouter uitgenodigd om ’s avonds mee te eten. Weer gezellig. Wij hebben het getroffen met onze kinderen en kleintjes.

Wie het meest genoten heeft in het weekend? Zonder twijfel Oma José. Die geniet als ze mag zorgen. Voor mij, voor de kinderen én de kleinkinderen. Zij verdient een onderscheiding. Van mij heeft ze die al jaren: die van beste vrouw, moeder en oma op de wereld. Dat meen ik!

En voor anderen geldt terecht hetzelfde. Wie wil nou niet bij oma en opa logeren. Wie laat Oma nou niet graag op de kleintjes letten? Ze is afwisselend leidster kinderdagverblijf, buitenschoolse opvang, ophaaloma, verpleegster, halve dokter, regelaar, sociaal,  maatschappelijk en cultureel werkster, heeft de boodschaptaak en al die andere taken, die ik voor het gemak maar even achterwege laat. En voor zichzelf; een avond schilderclub ! Hoe houd je zoiets vol…..

(Bron: familiearchief f.v.son: zo maar een zaterdag: met Robyn, Emma, Renée, Inge, Oma en Opa bij ‘Taart’; samen in bad en uitgeteld op de bank).  

De Frozenjurk van Anouk…..!

Je kleindochter kan soms echt verdrietig zijn. Anouk bij voorbeeld. Je kent hem misschien wel, die 3D film Frozen uit de Disney-studio. Een verhaal gebaseerd op The Snow Queen van Andersen. 

Over Frozen heb ik deze keer. Een kort stukje.

De speciale ‘Frozen’-jurk van Anouk was kapot gegaan. Erop getrapt waarschijnlijk. Maar –zo jong als ze is- weet ze al dat Oma José, naast het feit dat alle kleinkinderen weten dat oma vroeger toch echt een kat is geweest- daarnaast ook echt heel veel kan. Dus trok ze, toen oma weer eens langs kwam, de stoute schoenen aan en met haar meest hartelijke gezichtje kwam ze met haar vraag: “Oma, wil jij mijn speciale Frozenjurk maken, want die is een beetje kapot gegaan”. Zeg dan maar eens nee ! Nee dus. Dat kan oma niet over haar hart verkrijgen.

De jurk ging mee en op een avond haalde Oma thuis haar naaimachine op tafel; bekeek hoofdschuddend de jurk, die niet een béétje kapot was, maar ging toch aan de slag.

En jawel. na draaien en keren en af en toe een naadje verzetten is de jurk nu weer heel en toonbaar en tovert bij Anouk zonder twijfel een dankbare lach op haar gezichtje. Ze kan de Frozenjurk weer aan. Het feest is weer compleet.

Ze heeft Oma hartelijk met een dikke knuffel weer bedankt, want dat is ook typisch Anouk. Dat doet ze ook bij andere gelegenheden. Als ze bij voorbeeld –heel gewoon- bij oma heeft gegeten, zegt ze steevast en gemeend: “Het was lekker oma”. En dat is erg prettig. Ook voor Opa.

En zo hebben we inmiddels acht van die schatjes in allerlei leeftijden. Zeg maar eens dat dat geen ‘bezit’ is, ook al is er van echt eigendom geen sprake.

(Bron: familiearchief f.v.son: kleinkinderen en oma. Dit keer Frozenjurk van Anouk 2015).