Je hebt dat zo wel eens. Iets dat je voor geen goud kwijt wilt. Wat voor geen cent te koop is.
Vandaag stel ik jullie in één keer ons rijke bezit voor. Oma en Opa zijn er trots op. Je raadt het al: de acht kleinkinderen. Niet dat we niet trots zouden zijn op onze vijf kinderen, maar die kleinkinderen hebben toch wel een bijzonder apart plaatsje in ons hart. Oma’s en Opa’s zullen weten waarover ik het heb.
Die kleinkinderen doen je denken aan je eigen kinderen, maar je kan er nog meer van hebben dan van je eigen kroost. Je wilt ze eigenlijk niet verwennen, maar je doet het toch. En niet, omdat ze lekker ’s avonds weer naar huis gaan en de rust weerkeert. Nee. Want het gebeurt dikwijls genoeg dat er een of meer kleinkinderen bij oma blijven slapen. Het heet dan gelijk logeren.
Donderdag was weer zo’n dag waarop José ’s avonds doodmoe op de bank neerplofte. Mag het! Om kwart voor zeven ’s morgens stonden Robyn en Daantje al voor de deur. Natuurlijk, want papa moet vroeg gaan werken. Ze werden bij Oma gebracht. Robyn groette in het voorbijgaan snel, maar ze wilde al meteen speelgoed gaan pakken om aan de slag te gaan. En speelgoed heeft oma meer dan genoeg. Het hele kleine gangetje naar de achtertuin staat er vol mee. Wie wat bewaart, heeft wat en soms kan er voor een prikkie iets nieuws bij elkaar worden gespaard.
Gelukkig was Robyn niet kwaad dat de tuindeur nog niet meteen openstond. “Buite peeje”.
Dat kwam later. En Daan? Die kroop lekker op de bank. “Ik wilde eigenlijk nog slapen, maar toen kwam mama mij al wakker maken”, zei hij verongelijkt.
Toen Oma voor beiden een boterham had gemaakt, was het al snel over.
De hele dag moet je met Robyn bezig zijn. Ze vraagt constant je aandacht. Is het niet om een pop aan te kleden, dan is het wel om speelgoed te laten zien, of om samen te puzzelen, of haar helpen op de skippybal. Daan maakte op zijn beurt al snel dat hij naar buiten kwam. Hij mocht van oma op de step rondjes rijden en spelen met de kinderen uit de buurt. Die kans liet hij zich niet ontgaan. We hebben geen kind aan hem gehad! 's Middags aten we in de tuin pannenkoeken en toen Robyn even geslapen had; “Bedje boem”, trok José met de kinderen naar tante Meike om samen met Anouk en Youri en nog een vriendinnetje van Anouk in de speeltuin te gaan spelen.
De gezondheid van ons Anouk baart een klein beetje zorg. De oogjes zijn wat opgezwollen. Typisch een geval van allergie, dacht Oma al meteen. Als het de konijntjes maar niet zijn, zo liet zij bezorgd weten.
Opa, -ik dus-, keek intussen Tour op tv en zo tegen vijven kwam het stel weer terug. Voldaan en moe. Ze hadden rond zes uur niet eens in de gaten dat Pieter ze weer kwam ophalen.
En Emma en Renée? De oudste bereidde zich voor op een dagje uit in Maastricht samen met papa Bram en Mama Inge; nog voor haar verjaardag. Renée had volop zin in een dagje logeren bij Pieter en Tara. En Cas van Elke en Wouter, onze jongste aanwinst, sliep en at rustig door, overdag wat meer wakker, zo leerde navraag. Want José wil wel graag zowat dagelijks van het wel en wee van haar nageslacht op de hoogte blijven en niet enkel via de familie-app.
Wij keken donderdag weer tevreden terug op de zoveelste dag waarop kleinkinderen ons een warm en dankbaar gevoel hebben geven. We zouden ze voor geen goud willen missen ook al zijn ze soms nog zo vermoeiend en ook wel eens lastig. Maar dat hoort er allemaal bij!
(Bron: familiearchief f. van son: Joël, Emma, Renée, Daan, Anouk, Youri, Robyn en Cas.
Eindelijk ! Cas Wagenmakers. Hij is ons achtste kleinkind. Zoon van Wouter en onze jongste dochter Elke. Wat duurde het wachten lang!
Op 5 juli was Elke uitgerekend, maar Cas liet zich niet opjagen. Eerst moesten de verjaardagen in onze familie in de beginperiode van juli maar eens achter de rug zijn. Op 2 juli die van Opa, op 5 juli onze kleinzoon Youri en op 9 juli oudste kleindochter Emma. De verjaardagen waren gevierd en op woensdag 15 juli vond Cas het welletjes. Eindelijk kondigde hij zich dan toch aan. Uiteraard om te beginnen tot grote vreugde van pa en ma, want die hadden het vooral na die tropische periode, zo langzamerhand echt wel gehad met de zwangerschap. Ook Oma’s en Opa’s, tantes, ooms, neefjes en nichtjes vonden dat nou het ‘beebietje’ van tante Elke en Ome Wouter toch eindelijk wel eens moest komen. Ze hadden er lang genoeg op gewacht. Onze Cas werd geboren in het Tilburgse Tweestedenziekenhuis. Een kruik dus….!
Maar ik vergeef het hem al bij voorbaat, want hij had zelf niks te kiezen, net als zijn moeder destijds.
Om 2 minuten voor zes woensdagmiddag, net op tijd voor het eten, diende Cas zich aan. Een flinke jongen van 3625 gram, als ik het goed onthouden heb. Wij mochten als Oma’s en Opa’s meteen die avond op kraamvisite komen. En nog dezelfde avond schreef ik hem in de Stamboom in .....uiteraard.
We waren in het ziekenhuis nog maar net op tijd. Misschien vonden Elke en Wouter wel, dat de tijd in het Tilburgse ziekenhuis al lang genoeg had geduurd. Ze mochten samen met Cas nog dezelfde woensdagavond naar hun eigen huis toe in Raamsdonksveer. Nauwelijks drie uur na de geboorte had Elke al lekker gedoucht. En Cas? Wel, die sliep tot tevredenheid van Wouter en Elke rustig door. Deed af en toe zijn oogjes open tijdens de ‘fotoshoot’ van de Oma’s en Opa’s. En hij bleef, eenmaal thuis, vrij rustig in de eerste nacht in zijn eigen wiegje.
Uiteraard zijn we donderdagmiddag ook nog even naar het jonge gezinnetje gegaan, net als de andere opa en oma van Cas. De ooms en tantes waren nog woensdagavond telefonisch door de jonge vader van de heuglijke gebeurtenis op de hoogte gebracht. Iedereen uiteraard blij en opgelucht. Maar ik kan me zo maar voorstellen dat vooral Wouter en Elke het meest gelukkig waren. En Oma José die de kleine al blij in haar armen mocht nemen.
Natuurlijk wil ik jullie een paar foto’s van Cas niet onthouden. We gaan zonder twijfel nog meer van hem horen. Ook al hebben wij er niets voor hoeven doen, wij zijn apetrots op onze vier kleindochters en nu ook vier kleinzoons. We moeten wel gaan nadenken hoe we nu voortaan iedereen aan tafel zullen zetten. Het kan er gelukkig nog wel allemaal in. Als het gezellig is, kunnen er veel ‘makke schapen in een hok’. Zo zeggen ze dat toch?
(Bron: familiearchief f.van son: 15 juli 2015 Cas Wagenmakers).
Soms is het erg lastig, om niet te zeggen ‘ronduit vervelend’ dat ik drie keer per week ’s middags naar de fysio moet. Vooral als een van de kleinkinderen je heeft uitgenodigd om juist die middag naar de musical te komen. Ik geloof dat hij diskjockey speelt in dat schooloptreden. Het gaat om onze Joël. Nog eens het oudste kleinkind ook! Ik moest gisteren verstek laten gaan. Geërgerd, want zeg nou zelf: ik mag toch best zeggen, dat ik 13.00 uur voor een dergelijk optreden nou ook niet direct een tijdstip vind waarover door het onderwijzend personeel is nagedacht. Ik denk dat er toch nog heel wat opa’s, oma’s, tantes en ooms op die tijd gewoon nog werken. En een tweede ding waarover ik toch even moest nadenken, was het feit dat ook de ouders van de acterende kinderen op een ander tijdstip moesten komen. Dus niet vol trots met oma, opa en tantes samen. Blijkt het dat de uitvoering gistermiddag ook nog eens niet meer dan een generale repetitie was………. Hoe verzinnen ze het. Een beetje invoelend vermogen, is kennelijk niet direct hun sterkste punt op die basisschool. En naturlijk de regelgeving. Ach !
Hoe dan ook, ik moest verstek laten gaan gistermiddag. En dat vond ik niet prettig. Ons Joël staat nu immers op de rand van de wissel naar een andere school. Met echte lesuren, verschillende lokalen en verschillende leraren en leraressen. Op zo’n school waarop ik zelf lesgeef. Je kent ze wel die grote scholen met hordes jongeren met daartussenin die 'brugwuppen' die met zo’n boekentas lopen te zeulen…... Die tas krijgt hij overigens van ons. Voor zijn goede overgangsrapport. Want je moet toch goed beslagen ten ijs komen op zo’n nieuwe school. Joël gaat het wel maken daar, denk ik. Als hij tenminste zijn best blijft doen, ook als puber!
Nog even terug naar de musical: ik moet het dus doen met enkel de foto’s. Dat blijf ik jammer vinden. Maar ik wil ze jullie – met dank aan onze fotografe- niet onthouden natuurlijk. Pleister op de wonde: het ging erg goed bij de fysio…. Heb ik toch nog ergens een goed gevoel aan overgehouden met dit prachtige weer.
(Bron: familiearchief f. van son: eindmusical Joël, 2015).
Je kent het wel, dat gezegde: “Een kinderhand is snel gevuld”. Soms lijkt dat een verouderd begrip, vooral als je de boekjes met kinderspeelgoed ziet ‘nu voor slechts 175 euro’ en alle –steeds meer geld verslindende- uitjes waarmee veel kinderen zo langzamerhand niet eens meer tevreden zijn. Bij ons gaat het nog op de, -zoals u wilt-, ouderwetse manier. Geld uitgeven kan iedereen. Maar vaak blijkt dat kinderen dat helemaal niet nodig hebben om zich te kunnen vermaken.
Denk eens aan dat leuke kleine of iets grotere zwembadje in de achtertuin; dat fietstochtje naar het bos; of picknicken in de Drunense Duinen. Als ik op school kijk, dan merk je dat veel kinderen al beroerd worden van de gedachte alleen al om voor een sportdag naar de Kurenpolder in Hank of naar de Warande in Oosterhout te moeten fietsen. Onze kinderen hebben fietsen al vroeg meegekregen. Wij fietsten, toen we nog in Oisterwijk woonden, in het weekend naar Oosterhout, waar mijn moeder toen woonde, en nog dezelfde avond terug. Op de fiets zien kinderen meer. Ze wisten al op jonge leeftijd te vertellen dat kwartels toch echt niet kunnen vliegen en dat er silo’s bij boerderijen staan, waarin het voeder voor de dieren in wordt bewaard. ‘Koeiepannen’, zo noemden onze kinderen het. En ik zelf met mijn broer en zusjes? Eén keer per jaar was het zomervakantie uiteraard. In het begin deden we vooral mee aan het kindervakantiewerk in Breda. Met de bus naar bossen bij Dorst en ’s middags lopend naar Surae. En één ‘Grote Reis’, bij voorbeeld naar Blijdorp of naar Rotterdam voor een Spido-rondvaart. Toen we iets ouder waren, togen we op de fiets naar het Zilverstand in Mol voor twee weken in de tent, met tussendoor nog eens fietstochtjes naar de Abdij van Postel of naar een of andere wielerkoers in de buurt. Met onze kinderen was het veelal camping de Schatberg in Sevenum. Waar we, ouders zowel als de kinderen, jaarlijks genoten.
En wat zie ik? Dat tijdverdrijf hebben onze kinderen overgenomen: badje in de tuin; naar het bos; de kinderboerderij; fietstochtjes; uiteraard meelopen in de avondvierdaagse en gewoon heerlijk ravotten in een speeltuin. Zand, water, schommels en een wip en dieren. Het zijn de ingrediënten voor een heerlijk dagje genieten voor de kleintjes. Een glas drinken, een boterham en een ijsje en de dag is geslaagd en compleet. Een badje in de achtertuin is ook nog goed voor oma en de eventuele ouders. Lekker met hun voeten in het verkoelende water zitten en naar de kinderen kijken. En als je nog net geen kind hebt, maar wel op alledag loopt, dan verfrist een dergelijk voetenbad je nog het meest. Het wordt echt tijd dat ons achtste kleinkind zich eindelijk aandient! Nog even volhouden, Elke..!
(Bron: familiearchief F. van Son: lekke band toen, dicht bij de vakantie in Mol; tijdverdrijf: in het badje in de tuin; kleinkind en benen in het frisse water in oma's achtertuin; op de trampoline; spelen bij tante Elke; doodmoe maar voldaan bij de avondvierdaagse).
