Badschuim en Anouk !

Op zekere avond in het najaar van 2009 kwamen dochter Meike en haar man Ronald bij ons langs. Niet vreemd. Dat doen ze wel meer. Maar ze hadden dit keer een cadeautje bij voor José en een voor mij. Uitpakken dus: het bleek voor ieder een flesje badschuim. Maar toen we naar het etiket keken, toen wisten we pas hoe laat het was. ‘Oma’s badschuim en Opa’s badschuim’! We zouden weer Oma en Opa worden. Ook Meike en Ronald zouden een kindje krijgen, ons derde kleinkind !
Alles leek aanvankelijk te gaan zoals Meike en Ronald zich hadden voorgesteld: thuis bevallen! 
De babykamer was ruim op tijd in orde. Maar de baby zelf strooide uiteindelijk toch roet in het eten. Het zou een ‘ze’ worden maar zij lag wel in een stuitligging. Op Eerste Pinksterdag in 2010 ging Meike naar het ziekenhuis en moest er gelijk blijven. Een dag later, Tweede Pinksterdag, maandag 24 mei, onze 36e trouwdag kwam onze kleindochter Anouk met een keizersnee ter wereld. Ze woog bij de geboorte 3780 gram. Een flinke baby.
Het lachebekje dat we liefkozend ‘Ons Nouki’ noemden, bleek een koemelk-allergie te hebben. (Zal ze wel van haar opa hebben…. Ik ga al over mijn nek, als ik melk enkel nog maar ruik, laat staan moet drinken…). Hoe dan ook. Trotse vader Ronald ging met beide even trotse oma’s zijn dochter aangeven op het Stadskantoor in Breda op dinsdagmiddag 25 mei. Uiteraard ging de kleine Anouk, nog geen jaar oud,  in de kinderwagen mee zodra het carnaval was. Hoe kan het ook anders met een rasechte Bosschenaar als vader. Oma José maakte voor die gelegenheid een speciaal warm pinquinpakje voor haar kleindochter. Vaak kwamen de 3 kleindochters samen bij oma en opa en ze konden goed met elkaar overweg. Dat is nog altijd zo. 
Anouk zelf wilde het liefst zo snel mogelijk alles zelf doen: drinken, eten en vooral dat laatste was en is een genot om naar te kijken. 
(Bron: familiearchief f. van son: Anouk, Anouk en haar ouders, Anouk met nichtje Renée, drinkende Anouk, Anouk in haar pinguïnpakje)

Emma krijgt een zusje.....

In het voorjaar van 2009 worden wij weer verrast. Inge en Bram kwamen ons feestelijk vertellen dat wij weer Oma en Opa zouden worden. Uiteraard was Emma in alle staten. Zij zou eindelijk ‘grote zus’ worden.  Dat liet ze weten aan iedereen die ze tegen kwam. Wij wisten nog niet of het een zusje of broertje zou worden. Daarover lieten de gelukkige ouders nog niets los. Inge en Bram waren niet zo geporteerd voor het Amphia, dus zochten zij hun heil in het Tilburgse Tweestedenziekenhuis. Ons tweede kleinkind werd geboren om 59 minuten na middernacht op 29 december 2009. 
Het werd een meisje, Renée. Zij woog bij de geboorte al meteen 3615 gram. Vader Bram gaf zijn dochter aan bij de burgerlijke stand. Dat was op de laatste dag waarop dat nog in het ziekenhuis zelf kon gebeuren.  Alles verliep naar wens, want Renée mocht al meteen op 30 december met mama Inge en Papa Bram en ook de dolgelukkige ‘grote zus’ mee naar huis. 
Renée was het tonbeeld van ‘Hollands welvaren’, ze groeide als kool en bleek een sterke baby. Haar prachtige blauwe ogen gaven haar voor Oma José al snel het koosnaampje 'Bolletje blauwoog'.  
En Emma? Wel, die hield nauwlettend haar kleine zusje in de gaten en uiteraard mocht zij op school trakteren. Het werd een volle schaal met lange vingers, versierd met muisjes. Er was immers een babytje geboren. Emma keek er heel belangstellend naar, maar was toch wel het meest trots op haar kleine zusje.
(bron: Renée, oma’s ‘bolletje blauwoog’ Renée met Mama, Renée met Omi, Renée met Emma, Emma met traktatie omdat haar kleine zusje is geboren).

Ma, Oma en Omi is jarig !

Het is feest vandaag. 
Mijn moeder, de oma van onze kinderen en de Omi van onze kleinkinderen is jarig. Ons Ma wordt liefst 91.
Zij werd geboren op 19 maart 1924. Dat lijkt niet alleen bijna een eeuw geleden, op een handvol jaren is dat ook zo. 
Mijn moeder is een sterke vrouw. Dat kan je wel zeggen. Zij heeft het niet cadeau gekregen! Haar man, mijn vader, verloor zij al in 1972. 
Haar dochter Lieke moest zij afgeven in 1978 en haar tweede dochter Marianne in 2008. Haar gezondheid speelt haar al jaren parten en toch kruipt ze steeds weer uit elk dal omhoog. 
Sinds kort, na weer een herseninfarct, heeft zij zich weer omhoog gevochten en woont sinds enkele weken in een nieuwe, ruime, lichte kamer in de zorg van Huize Ruitersbos in Breda. Het moet nog wat wennen, maar ze laat nu al weten, dat het al beter gaat. Ik heb graag zo'n voorbeeld voor me. Geef nooit op! Dat lijkt haar lijfspreuk. 
Ik ben trots op mijn moeder en hoop haar toch nog een tijdje bij ons te hebben, ondanks haar leeftijd. Ze heeft pas nog een puzzelboekje gekregen van haar enig overgebleven zus. "Dan kan ik tenminste weer puzzelen". Zij kan haar eigen brood weer smeren en snijden en zelfs het knippen van vlinders met de 'knutseljuffrouw' leverde haar eergisteren nog een compliment op.  Elke maandagmiddag gaat ze nog naar het koor. Zingen is haar lust en haar leven. Nog steeds. Zo ! 
Zeg maar eens dat zij geen goed voorbeeld is voor ons, voor de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. Van harte gefeliciteerd, mama.
(Bron: familiearchief f.van son; Ons ma toen zij haar negentigste verjaardag vierde. Nu 1 jaar geleden met links mijn broer en rechts ik. Haar enige twee overgebleven kinderen.)

  

24 mei 2009, feest !

Even een intermezzo. In wezen is het geen prestatie om jarenlang getrouwd te zijn. Gewoon een kwestie van kunnen blijven doorademen! Dat lukt ons tot op heden.
Toch sta ik even stil bij 24 mei 2009. José en ik waren die dag 35 jaar geleden getrouwd. We hadden toen nog slechts één kleinkind, Emma. Inmiddels zijn we al heel wat stappen verder, maar dat vertel ik allemaal nog wel.
Wij hadden besloten om die dag toch even stil te staan bij onze 35-jarige bruiloft. Een gezellig etentje met familie, niet te ver van huis. Koffie met gebak vooraf thuis en daarna de brug over. Het werd Zus en Zooz, net over de brug in Geertruidenberg. Het was de laatste keer dat mijn moeder er ook bij kon zijn. Haar gezondheid was niet zo goed. De reuma speelde haar parten en lopen was er nauwelijks nog bij. Zelfs meerijden in de auto deed haar pijn. Maar zij was er ook die avond. 
We maakten dus –ondanks het feit dat 35 geen kroonjaar is- van de gelegenheid gebruik om op die manier samen nog eens iets te vieren. Mijn broer Marco, zijn vrouw Dineke en dochter Linda waren eveneens van de partij. Stefan, hun zoon was er niet. Die had helaas andere afspraken. Wij stuurden uiteraard een tijdje vóór die datum een uitnodiging die we zelf in elkaar hadden gezet. Met aan de buitenkant de foto van ons als –het kan niet anders- snoezige baby en aan de binnenzijde een simpele tekst. 
De kinderen verrasten ons bij die gelegenheid met vier fijne tuinstoelen waarvan we nog steeds volop plezier hebben. Goede kwaliteit dus. 
José is ook altijd in voor een verrassing, maar dan een die ze graag wil geven! Alle kinderen kregen die dag van haar een eigen fotoboek, gevuld met foto’s vanaf hun eigen baby en kindertijd. Foto’s die ze zich vaak niet eens herinnerden of zelfs niet kenden en menigmaal werd bij het samen bekijken, dan ook hartelijk gelachen. 
Terug naar dat etentje: het werd een fijne avond! Wij kijken er graag op terug. Ik laat je er even van meegenieten. Wij zagen het als een tussenstop en zijn gewoon verdergegaan op de weg die we op 24 mei 1974 waren ingeslagen. En oma, mijn moeder? Die is nog steeds van de partij. Behoorlijk opgeknapt van een herseninfarct viert ze donderdag in haar nieuwe kamer haar 91e verjaardag. 
(Bron: familiearchief f.van son: uitnodiging 35 jaar getrouwd binnenzijde en buitenzijde; foto het feestpaar; foto onze vijf kinderen; foto van de familie). 

Machteloos verdriet….

Na de vreugde over het huwelijk van onze dochter Meike met haar Ronald, waarover ik vorige week vertelde, neem ik je toch nog even mee terug naar 2006. Niet dat ik de volgende gebeurtenis ben vergeten. Nee. De ellende duurde namelijk voort tot in april 2008. Ik zal het uitleggen: na de kerstdagen in 2006 werd mijn jongste zus Marianne met spoed naar het Amphia ziekenhuis aan de Langendijk gebracht.  Acute leukemie, zo luidde de boodschap. Die kwam als donderslag bij heldere hemel. Op 5 oktober 1978 hadden we mijn oudste zus Lieke al moeten afgeven. Het zou toch niet…….

Marianne onderging twee chemokuren van tien dagen en het leek een beetje succes te hebben. Leek. Een lichtpuntje? Enige tijd later werd na onderzoek een stamceltransplantatie nodig geacht om Marianne beter te kunnen laten worden. Mijn broer Marco en ik bleken geschikte donoren.

De gezondheidstoestand van Marco was beter dan die van mij. Ze kozen voor hem. Het beste voor Marianne was immers niet goed genoeg.

Ook dat leek aan te slaan, maar er kwamen complicaties. Omgekeerde afstoting? De artsen waren het met elkaar niet helemaal eens. Het jaar 2007 werd een jaar van ‘halen en brengen’. Marianne lag nu weer eens in het Amphia, dan weer in het Radboud medisch centrum in Nijmegen. Tussendoor lag ze thuis op bed in de woonkamer. Marco en ik reden afwisselend drie keer per week naar Nijmegen en Jack, de man van Marianne  en aanvankelijk ook Mama reden met ons mee.

In januari 2008 verslechterde plotseling de situatie. Marianne had zuurstof nodig en werd –weer met spoed- naar het ziekenhuis gebracht. Daar bleek toedienen van zuurstof blijvend nodig.

Haar gezondheidstoestand werd alsmaar slechter en er werd besloten om haar te vervoeren naar het Radboud in Nijmegen.  Marianne belandde op de intensive care en werd daar kunstmatig in slaap gehouden. Ze lag aan machines en kreeg medicijnen en men deed verwoede pogingen om haar te redden. Toen de situatie desondanks alsmaar verslechterde en een ingreep nodig was, (die ze wellicht niet aan kon), werd in een gesprek dat Jack, de man van Marianne, mijn broer en zijn vrouw en José en ik met arts en verpleegkundigen hadden, met pijn in het hart besloten om de behandeling stop te zetten. De kans dat Marianne, -die zo sportief was, toen ze nog gezond was-, beter zou kunnen worden, was vrijwel nihil. In het meest positieve geval zou haar slechts een leven wachten als plant. Dat zou niet bij ons Marianne passen. Zij diep ongelukkig zijn.

Marco en ik gingen die avond nog naar Mama om haar op de hoogte te brengen. Die had het zien aankomen en ook zij vond dit de beste oplossing voor Marianne.

Op donderdag 10 april 2008 werd de behandeling gestaakt en nauwelijks een uurtje later overleed Marianne in het bijzijn van ons. Zij werd slechts 49 jaar oud. Mijn moeder moest na haar man en oudste dochter nu ook haar tweede dochter afgeven en wij onze tweede zus.

Hoe machteloos kan je zijn………

(Bron: familiearchief f. van son: trouwfoto Marianne, Marianne op haar werk bij Skil Breda, bidprentje Marianne, de laatste foto van Marianne.) .