dinsdag 30 december 2014

Meer en beter !

Nog juist voor het nieuwe jaar heb ik op mijn blog de gegevens uitgebreid en waar nodig aangepast. Dat was nodig omdat ik, mede dankzij de hulp van vooral Hans van Broekhoven en Hans Vogels en enkele anderen aanvullingen en soms verbeteringen vond in mijn Genealogie. 
Er blijft nog een aantal vragen over. Die vindt u op deze blog onder 'Wat ik weten wil'. 
Onderzoek naar de geschiedenis en genealogie van mijn familie is nooit af. Steeds roept gevonden informatie nieuwe vragen op. 
Zowel de Stamboom, de geschiedenis en het bronnenoverzicht hebben uitbreidingen ondergaan. Zo heb ik de bronnen vermeld bij de personen in mijn 'Stamboom' om anderen nog beter in staat te stellen onderzoek te doen. Ik hoop natuurlijk op informatie, zodra ook zij aanvullingen of nadere gegevens gevonden hebben. 
Kopieert u van mijn site: graag met vermelding van de bron. Dank u wel! 
Heeft u aanvullingen of verbeteringen ?
Graag met vermelding van de herkomst van uw gegevens (de bron) naar
genealogie.van.son@gmail.com

Alvast bedankt en een gelukkig nieuwjaar! 


Frans van Son
30-12-2014.

zaterdag 27 december 2014

alarmfase rood...

Toen ik vanochtend uit het raam keek, begonnen de alarmbellen te rinkelen. Een witte wereld. Dat betekent het een en ander als je met twee krukken loopt. Alarmfase rood, zou je kunnen zeggen: glibberen, glijden, geen zicht op oneffenheden en dus oppassen geblazen.
Vroeger zag je, zodra het wat lichter werd, heel veel buren naar buiten gaan om met de sneeuwschuiver of de bezem aan de slag te gaan. Het paadje schoonvegen en het "eigen stukje" van de stoep. Als je oudere buren had, dan nam je ook hun stoepstukje even mee. Nu was José ook al vroeg in de weer. Zij maakt -nu de sneeuw nog niet is ingetrapt, haar paadjes voor ij en anderen schoon. Dank je wel!
En al vroeg ging ook de telefoon vanochtend. Ons kleinkind Anouk (4 jaar en 7 maanden) aan de lijn, hoewel, onze telefoons zitten tegenwoordig niet meer aan de lijn. "Heb je de sneeuw gezien, Oma?" meteengevolgd door "Mag ik de slee komen lenen oma". Natuurlijk mocht dat!
Helemaal ingepakt met warme jas, das en handschoenen kwam ze met haar papa. Ze wilde zo vlug mogelijk weer weg. Buiten spelen natuurlijk. 
De sneeuw was eigenlijk te laat. Witte Kerst, het zat er ook dit jaar niet in. Maar wel fijn dat het nog vakantie is. Dan kunnen alle sneeuwliefhebbers er nog volop van genieten. Nu moet het eigenlijk even gaan vriezen en dan bijsneeuwen. Dat is het allemaal niet zo'n slappe, natte, glibberige zooi.
Veel plezier allemaal. Ik kruip achter mijn laptop voor nog meer genealogisch onderzoek. Oma gaat nog een cadeautje halen voor onze kleindochter Renée, want die viert morgen haar verjaardag. Dan ook nog even op visite bij mijn moeder vandaag. Die heeft inmiddels een transfer gehad van Amphia naar Aeneas in Breda. Waren ze bij NAC maar zo voortvarend met transfers in deze winterstop! 
Mijn moeder gaat nu een zware tijd tegemoet. Ze kan met heel veel moeite enkele kleine zinnetjes zeggen. "Maandag komt de therapeut". Ze wil wel revalideren, maar op dit moment ontbreekt nog altijd de energie om dat te doen. Na een paar uurtjes in haar stoel te hebben gezeten, viel ze als een blok in slaap, nadat de verpleging haar in haar bed legde. Ze heeft ons niet eens meer weg horen gaan gisteren. Straks gaan we kijken hoe het vandaag gaat.
(bron: familiearchief f.v.son 27-12-2014, sneeuw, foto José van Son-Mathijssen).




maandag 22 december 2014

Wij worden weer opa en oma....

Ja hoor! Onze jongste en haar vriend Wouter worden ook moeder en vader. Dat is toch wel een reden om een kort berichtje te plaatsen ondanks het feit dat het geen weekend is. Je bent immers gewend dat elke zaterdag in de vroege ochtend het wekelijkse bericht wordt geplaatst.
De jongste-telg-in-wording groeit voorspoedig, zo heb ik me laten vertellen. En uiteraard zijn de aanstaande grootouders, -wij dus- ook weer in blijde verwachting. Ons gezin groeit en groeit maar verder. Fijn dat we voldoende ruimte hebben om straks ook op onze nieuwkomer te passen. Hij of zij is meer dan welkom!
(bron: echo elke/wouter-baby: familiearchief f.v.son).

zaterdag 20 december 2014

Ons ma liet ons schrikken…

Afgelopen woensdag 17 december kreeg ik om even voor achten ’s morgens een telefoontje.
Ons ma was opgenomen in het ziekenhuis. Ze werd ’s morgens in haar bed gevonden, terwijl ze normaal gesproken altijd vroeg op is. Ze reageerde niet en bleek getroffen door een herseninfarct. 
’s Avonds konden José en ik gaan kijken in het ziekenhuis. Ze hadden toch een plekje voor haar kunnen vrijmaken.
Het was schrikken, ofschoon wij ons op het ergste hadden voorbereid. Een zielig hulpeloos hoopje mens, uitgezakt in haar bed; asgrauw. Moeizaam ademde ze in en blies het weer uit. Haar ogen verraden dat zij niet veel volgde van wat er om haar heen gebeurde. Ze kon geen klanken uitbrengen, laat staan praten, hoewel ze dat ’s morgens klaarblijkelijk nog wel enigszins had gekund.
Hulpeloos… en ik wist ook niet goed wat ik anders doen kon, dan haar trillende hand vasthouden en haar wangen zo nu en dan strelen. Dat was er over van mijn negentigjarige moeder. “tja het zijn mensen van een dag” of "Had het niet beter meteen afgelopen kunnen zijn". Ik moest denken aan die zinnetjes, die zo vaak worden uitgesproken door mensen als reactie op zoiets. 
Ben er nooit zo blij mee. Maar het is natuurlijk wel zo. 
We gingen na 20 minuten terug naar huis. Dan kon ma in elk geval rusten. 
Donderdag troffen we een al iets meer rooskleurige situatie. Haar bed was aan het hoofdeinde wat hoger gezet. Ze probeerde al wat meer monter uit haar ogen te kijken en had in haar rechterhand die tot gisteren machteloos langs haar lichaam lag, een en soms twee pakken pap, die ze steeds langzaam en onzeker probeerde vast te pakken en op te tillen. Het lukte een keer en triomfantelijk keek ze ons aan. Het was een wereld van verschil met woensdag. 
Vrijdag had ze haar bril al weer op. Zat nog wat rechter in bed en kon waarachtig korte zinnetjes uitbrengen. Ze wist ook nog precies wat er woensdag gebeurd was, zo liet de verpleegster weten. Haar begrip bleek niet aangetast en de verlamming was niet meer volledig. Het spraakcentrum was ook niet helemaal verleden tijd. Toen plotseling het zonnetje tussen de gordijnen door op haar gezicht scheen, genoot ze daar van. Waarachtig mocht ze ’s middags in een speciale stoel zitten. 
Ze is inmiddels aangemeld bij een verpleeghuis: “beter worden doe je tegenwoordig niet meer in een ziekenhuis”, zo liet de transferverpleegkundige weten. Ik zag ons ma dubben of ze een verpleeghuis wel zou zien zitten. Ik hoop dat het ze gegeven is om nog zo ver op te knappen, dat ze weer terug mag naar haar aanleunwoning. Waar ze tot woensdag nog haar eigen potje kookte en koffie zette en genieten kon van de televisie of een mooie cd. En van haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen. 
Ze is natuurlijk al 90. Maar was dat niet de leeftijd die enkel de sterken halen?
Als het aan ons ma ligt zal ze er –denk ik- alles aan doen om in haar eigen huisje weer terug te komen. Maar of dat lukt? Er zal ook bij haar twijfel zijn. “ Wordt niet beter”, fluisterde ze. 
De toekomst zal het leren. Ik kan niet echt in haar binnenste kijken. 
Had ik alvast maar dat doorzettingsvermogen van haar geërfd……. 
(Bron: foto Ma, oma, omi wordt 90: 19 maart 2014, familiearchief f.van son).


zaterdag 13 december 2014

Een echte warme Kerstmis……

Ik moet er toch even bij stilstaan. Kerstmis. Hoe ging dat, toen ik klein was? De vergelijking met nu kan je haast niet maken. Wie kent er eigenlijk nog het echte Kerstverhaal? Staat de kerststal er nog? Mag je nog een kransje uit de boom pakken als je een kerstliedje hebt gezongen voor het kindje Jezus in de kribbe in de kerststal? De drie Koningen stonden nog op een eerbiedige afstand van het kindje in de kribbe. Hun feest was immers pas op 6 januari.
Wat is er van de Kerst van toen overgebleven? Nu is ‘De Kerst’ voor velen verworden tot een echt commercieel en vooral vreetfeest met als thema véél! En op Tweede Kerstdag in de file op weg naar de woonboulevard of Ikea. Dat was in mijn jeugd toch een tikje anders. 
Op school werd al weken tevoren heel hard geoefend om het kerstspel zo goed mogelijk na te kunnen spelen. De eerste klassers moesten al in touw. Ik moet maar wat trots zijn geweest, en mijn pa en ma niet minder, toen ik op school Jozef mocht spelen in het Kerstspel. Samen met Corrie Stofmeel, die Maria was. De foto’s zijn bewaard gebleven. Je kan ze bij dit bericht bekijken.
En thuis? De nachtmis was voor de oudste kinderen een bijzonder hoogtepunt, dan het warme worstenbroodje –uiteraard zelf gebakken door mijn ouders- voor na de nachtmis en ’s morgens met het hele gezin kerstontbijt: cadetjes met vlees of kaas, een krentenbrood op tafel en als enige licht de kaarsjes aan op tafel en de lichtjes in de kerstboom. Een heerlijke sfeer. Op de pick-up lag een langspeelplaat met kerstliedjes.
Natuurlijk ook een kerststal, met waxinelichtje voor het kribbetje en beelden van os en ezel, lammetjes en de herders en een enkel die boven in de kerststal hing. Maar vooral ook  -voor ons kinderen extra interessant- de chocoladekransjes, de fondantkransjes en kransjes van koekjes die in de Kerstboom hingen.
Dat was het begin van de Eerste Kerstdag bij ons. Maar dan waren we er nog niet. Nog lang niet. Onze ‘zondagse kleren’ aan en op de fiets met zijn allen naar oma en opa, de ouders van mijn moeder. Mijn andere oma en opa waren immers al overleden. 
Daar was het elke Eerste Kerstdag hetzelfde ritueel. De mannen gingen kaarten samen met opa en de vrouwen namen alle mogelijke onderwerpen door, onder het genot van een kop koffie met een stukje overheerlijke banketstaaf. De kinderen konden genieten van de kerststal en de versierde boom. In die boom hingen grote chocolade bollen die schitterden in het schijnsel van de lampjes. Bijzondere bollen, want onder zo’n bal was een gulden geplakt. Ieder kind kreeg zo’n bal met gulden, als er tenminste een kerstliedje werd gezongen. Als het dan tegen twaalven liep, dan moest de tv aan. Paus kijken; de zegen Urbi et Orbi. Opa had iets speciaals met de kerk. Hij had van de paus de onderscheiding ‘Pro Ecclesia et Pontifice’ gekregen. Voor het werk dat hij verrichtte voor de jaarlijkse bedevaart van Breda naar Hoogstraten. Zijn vader was een van de oprichters van die broederschap geweest. Maar dat is een ander verhaal. Terug naar die Eerste Kerstdag van toen. De jaren zestig.  
In het begin van de middag fietsten we weer naar huis. Daar maakte mama op haar gemak het Kerst-eten klaar. Wij, de kinderen, keken op de televisie naar het kerstcircus van Billy Smart. Dat was een klassieker op die Eerste Kerstdag. Daarna was het tijd voor het kerstdiner. Elk jaar een echte verrassing. Er was elk jaar iets anders. Maar wel kaarsjes aan op tafel, het electrische licht uit en de lampjes in de boom schitterden nog steeds. En op tafel? Ik kan me nog de stoofpeertjes herinneren, de rollade, de erwtjes en boontjes en worteltjes bij voorbeeld. Dat heette dan ‘groentenkrans’. Ook het toetjes was elk jaar weer speciaal. Kerstmis was het feest van het gezin.
Op tweede kerstdag bleef het bij een ontbijt met zijn allen, met weer krentenbrood en een worstenbroodje. Voor wie wilde.  Verder bleven we gezellig thuis die dag. Dat was Kerstmis voor ons toen ik jong was als oudste van de vier kinderen. Ik krijg nog een warm gevoel van binnen als ik daaraan terugdenk. 
(Bronnen: familiearchief f.v.son; Frans als Jozef in het Kerstspel; kerststal 1967; Oma en opa Hollanders).






zaterdag 6 december 2014

Rijen.. rijen..rijden in m'n wagentje....

José en ik verloofden ons op Tweede Kerstdag 1973, dat kon je in het vorige bericht lezen. 
Maar ik mocht haar thuis niet ophalen met de auto. Er was een probleem. Nederland kende van 4 november 1973 tot en met 6 januari 1974 echte zogenoemde ‘autoloze zondagen’. 
Van zondagochtend 3 uur tot maandagochtend 3 uur was het, zo heette het officieel: ‘verboden om brandstof te gebruiken voor gemotoriseerde voer- en vaartuigen op de weg, op het water en in de lucht’. Geen autorijden en motor- of brommerrijden dus. Alleen het openbaar vervoer mocht rijden en “voertuigen die noodzakelijke of dringende taken moesten vervullen”. En onder die laatste categorie vielen ook de journalisten die weekenddienst hadden. Als ze een verklaring van de hoofdredactie konden overleggen. Maar pas op. Het ging daarbij om verkeer in dienst van het werk, niet om je vriendin thuis op te halen. 
Maar waarom kregen wij die autoloze zondag? Olieproducerende landen wilden hun olieprijzen verhogen en wachtten op een goede gelegenheid. In oktober 1973 brak de Jom Kipoeroorlog uit waarbij Israel werd aangevallen door Egypte, Syrië, Algerije, Irak, Koeweit, Libië, Marokko, Saoedi-Arabië, Soedan en Tunesië. Nederland koos de kant van Israël en uit protest draaiden enkele Arabische staten de oliekraan dicht. Ook voor ons! Onze regering probeerde het olieverbruik te beperken door autoloze zondagen in te stellen. Dat was overigens sinds de Tweede Wereldoorlog al enkele malen meer gebeurd. Toch was het wel heel bijzonder: lege autosnelwegen, drukker openbaar vervoer, maar het wakkerde ook de creativiteit aan: paardenkoetsen werden opgetuigd, fietsers en rolschaatsen namen bezit van wegen, maar de politie stuurde de fietsers ondanks de autoloze zondag al snel van autosnelwegen. 
In die periode had ik ook enkele keren weekenddienst als journalist van Dagblad de Stem. Ik had een verklaring van de hoofdredacteur bij me en kon dus als een van de weinigen de weg op met mijn auto, als er in mijn werkgebied iets gebeurde op zondag. De krant van maandag moest immers gewoon vol. Zolu ik de regels overtreden, dan werd ik op staande voet ontslagen, zo stond er in de regeling van De Stem. 
Maar het was niet alleen erg rustig op de wegen op zondag, maar er kwam ook een systeem van benzinebonnen. Als je die bonnen had, dan kon je aan benzine komen, want de benzineprijs steeg niet alleen flink, maar ook de kraan werd fors dichtgedraaid. 
Toch liet Nederland zich daardoor niet uit het veld slaan. Het was even lastig, maar iedereen vond wel een oplossing. Wandelen, fietsen en gewoon gezellig thuis. En het openbaar vervoer reed wel, dus…………
(Bronnen: familiearchief f. van son: verklaring autoloze zondag 1973-1974, benzinebonnen 1973).