zaterdag 30 augustus 2014

Marcellus was de beste !

In de zesde klas van de Onze Lieve Vrouw van Lourdesschool aan de dr. Struyckenstraat in Breda was broeder Marcellus mijn klassenleraar. Zo’n eerbiedwaardige broeder met een lange zwarte toog met tientallen kleine knoopjes aan de voorkant. Die moest je elke dag een voor een dichtknopen. hem, broeder Marcellus denk ik met veel plezier terug. Als je ooit van een leraar met een perfect invoelend vermogen kon spreken, dan was hij het wel. Hij wist met zachte hand en zonder ook de geringste stemverheffing, werkelijk elke plooi glad te strijken. Zowel tussen leerlingen onderling alsook wanneer wij als klas problemen hadden. Dat was pas een echte mens!
In de klas had niemand een hekel aan hem. Ook de ouders van zijn leerlingen droegen hem op handen. Terecht! Goed. Ik sluit met de zesde klas van de lagere school de tijd op die school af. Op weg naar het middelbaar onderwijs. Goede cijfers en ik kon met een gerust hart naar de Lambertus Mulo in de Ruusbroecstraat in Breda. Mulo, de latere mavo als vervolgschool paste wel bij ons. Je moest niet naast je schoenen lopen. Kalm aan, dan breekt hetlijntje niet. 
Op die school waren broeders van dezelfde orde. Die mannen woonden samen in het broederhuis dat vlak naast die school stond. Ik heb er ook broeder Marcellus nog een paar keer gezien.
Ik pakte een paar dagen geleden uit mijn familiearchief de klassenfoto van de zesde klas er toch nog even bij. Toen ik die op mijn gemak bekeek, kwamen er spontaan wat herinneringen aan mijn lagere schooltijd, aan de oppervlakte drijven. Een school waarbij ik me herinner dat in elke klas vrijwel iedereen het voor mij opnam.  Ik denk dat het kwam omdat ik nog al eens afwezig omdat ik weer eens in het ziekenhuis lag, op controle moest of weer eens onderzoeken had. Mijn ouders probeerden afspraken voor weer een operatie het meest in de vakanties af te spreken, maar dat lukte niet altijd. 
En…Oh ja. We kregen in de zesde klas bij voorbeeld ook ‘bezinning’. Daar kwam speciaal een man voor die met ons als klas aan het werk ging. Zijn naam ben ik helaas vergeten. Hij vertelde bij voorbeeld over seks! Best spannend uiteraard. De eerste keer dat op school dat onderwerp officieel aan de orde kwam. We moesten nadenken over hoe we wilden leven. Een soort levo dus. We hadden ook zo af en toe een klassefuif bij een van de leerlingen thuis. We zaten op een jongensschool, dus de meisjes moesten komen van de St. Bernadetteschool. Maar veel mochten niet van thuis. Jammer!
Terug naar die klassenfoto. Ken ik nog enkele medeleerlingen? Ja hoor.  Naast de broeder rechts zitten op de eerste rij Jan Gademan, de zoon van een politieman en naast hem John van Gastel die erg goed kon voetballen. Als we op het Oranjeboompleintje of op het gras bij ‘Piet Severijnen’ langs de singel voetbalden, - en ik mocht na het “poten”, als ik won als eerste kiezen-. Dan koos ik altijd hem als eerste.  Aan de linkerkant zit in het midden van de eerste rij Frijters. Zijn voornaam ben ik helaas vergeten. De eerste of de vierde links (ik twijfel), was Danny Pontolaeng, tweede van links is Gabriël Cantineau en 5e van links is Cees Mathijssen, die met de bal ook aardig uit de voeten kon. Voetballen was immers alles voor ons. Ik zelf zit, -compleet met colbertje en stropdas- rechts naast broeder Marcellus op de tweede rij. Misschien was ik juist naar het ziekenhuis geweest omdat ik zo netjes gekleed was. Dat was toen immers zo. De andere gezichten op mijn klassenfoto herinner ik me nog wel, maar de namen die bij die gezichten horen, die weet ik niet meer. Zie je jezelf zitten? Neem dan even de moeite om te  reageren op genealogie.van.son@gmail.com. Dan kan ik weer wat meer gegevens aan de foto toevoegen. Alvast bedankt! Met deze foto werd mijn lagere schooltijd afgesloten. Toen begon het dus pas echt! Daarover meer in een volgend weekendbericht.
(Bron: klassenfoto Frans, 6e klas, familiearchief f.v.son)

zaterdag 23 augustus 2014

Meneer pastoor werd kwaad op mij!

Ik zat in de derde klas van de lagere school. Dat ik zo nu en dan eigenwijs ben, dat heb ik al vaker gehoord. Zal dus wel zo zijn.... In de derde klas liep meneer pastoor daar tegenaan. Mijn moeder vertelde het mij ooit:
Tijdens de godsdienstles lette ik altijd goed op. Om een of andere reden intrigeerde godsdienst me. Ik was ook al een paar jaartjes misdienaar bij de zusters op de Haagdijk in Breda.
De pastoor legde tijdens een les uit dat god één god was in drie personen; de vader, de zoon en de heilige geest! Nou dat zal blijkbaar te ver gezocht zijn geweest in mijn gedachten, zo jong als ik was. 
Ik vroeg om uitleg en die vond ik niet bevredigend. Ik geloofde de pastoor dus niet en liet weten dat wat hij vertelde, echt niet kon. 
Pastoor kon niet winnen en vond dat hij dat in de cijfers op mijn rapport dan ook maar moest laten weten, van een 10 of 9 naar een 7. Compleet met een vette rode streep eronder en een uitroepteken erachter. Zielig eigenlijk. Boos omdat hij niet kon winnen!
Maar wat nog erger was; hij kwam ook bij mijn ouders thuis om mijn moeder te laten weten, dat ik wel een heel goede pater zou kunnen worden. Of dat niet iets voor mij zou zijn. Nee dus!
De katholieke kerk was in de jaren zestig van de vorige eeuw nog erg belangrijk. Nu vergadert men een paar jaar om tot een nieuwe tekst voor het Onze Vader te komen. Nieuwe tekst? Twee kleine veranderingen. Bij mij sprong één ervan het meest in het oog: ‘vergeef ons onze schuld’ veranderde in ‘vergeef ons onze schulden’. Zal wel met de economische crisis te maken hebben, denk ik. 
Als je schulden vergeven worden, hoef je dan ook niet meer terug te betalen? Nee, dat gaat te ver denk ik. 
Dat rapport uit de derde klas van de lagere school heb ik bewaard in het familiearchief. Kijk maar.
(Bron: rapport 3e klas, Frans (familiearchief f.v.son).


zaterdag 16 augustus 2014

Links schrijven verboden!

In de weekendberichten in de komende weken, sta ik stil bij dingen die ik me uit mijn jeugd nog goed herinner. Misschien vermoei ik er jullie mee, maar dan sla je het bericht gewoon maar een keer over. 
Laat ik beginnen bij de eerste klas van de lagere school. Nu groep drie van de basisschool, maar ik kom nog uit een tijd waarin de bewaarschool of kleuterschool nog bestonden en daarna de lagere school die uit zes klassen was opgebouwd. Vanuit de zesde kon je naar de middelbare school. Voor mij (want dat paste bij ons) werd dat de mulo en daarna de havo-top en verder. Je had ook een HBS, maar dat was, het woord zegt het zelf al 'Hogere burgers school'. Niks voor ons. Want "als niet komt tot iet, kent iet zichzelve niet'. Je moest niet naast je schoenen willen lopen.
Ik zat bij de kleuters bij juffrouw Toos en juffrouw Ad. Daarvan kan ik me niet zo heel veel herinneren, maar die eerste klas van “de grote school” was ook voor mij iets apart. Daar moest je echt leren lezen, schrijven, taal en rekenen.  En dan de nadruk op schrijven, want dat was toch wel heel erg. Want ik schreef links. Dat kon niet en mocht niet. Niet alleen omdat je steeds vlekken maakte als je hand over de inkt ging tijdens het schrijven. Nee. Links schrijven was uit den boze. Dat was tegennatuurlijk, niet goed voor je ontwikkeling. Zo vond men toen tenminste. Dus werd er alle mogelijke moeite gedaan om mij rechts te leren schrijven. Na maanden nog steeds tevergeefs. Ik kon het echt niet, maar –eigenwijs als ik toen ook al was- wilde ik het ook niet anders. Met rechts schrijven was veel moeilijker en ging veel langzamer. Nee dus!
Die eigenwijsheid zou me nog wel parten spelen, maar daarvoor moeten we wachten tot de derde klas.
Hoe dan ook, in de eerste klas bij meneer Van Alphen op de O.L.V. van Lourdesschool aan de dr. Struyckenstraat in Breda, deed ik uitzonderlijk goed mijn best. 
Mijn vader en moeder kon ik een groot plezier doen, als ik door mijn gedrag en vlijt zo hoog mogelijke cijfers op mijn rapport kon laten verschijnen. Dat deed ik dan ook. 
Dat ik van oma een dubbeltje (ongeveer 5 eurocent) of kwartje (ongeveer 20 eurocent) kreeg, voor 7 of meer was meegenomen, maar zeker niet de hoofdzaak. Wat moest je immers met geld. Snoepen deed ik nauwelijks en alles ging in de spaarpot. Ik had alles wat ijn hartje begeerde. 
Gelukkig is mijn rapport van de eerste klas bewaard gebleven in ons familiearchief. Kan ik er nu nog even mee pronken! Mijn vader en moeder zullen tevreden zijn geweest! 
(bron: klassenfoto 1e klas Frans en rapport 1e klas lagere school Frans: familiearchief f.v.son)


zondag 10 augustus 2014

Nieuwe vraag.

Ik heb een nieuwe vraag geplaatst op de pagina 'Wat ik weten wil' op dit blog. De gegevens die ik ben tegengekomen op geni.com over een familie van Zonne uit 's-Hertogenbosch zijn mijn inziens op zijn minst twijfelachtig. Zowel voor wat betreft de datering als de relaties.
Wellicht kan iemand mij verder op weg helpen. 
reacties graag naar: 

genealogie.van.son@gmail.com

zaterdag 9 augustus 2014

Daar is Fransje !

Cor en Riet waren al enkele jaartjes getrouwd en meneer pastoor was zo al eens een paar keer aan huis gekomen om te kijken of er nog geen kindjes kwamen. Bemoeial! Maar zo was dat in die tijd. Maar eindelijk was het dan toch zo ver. Ik werd geboren op 2 juli 1951. Mijn moeder ging daarvoor naar het Moederheil aan de Valkenierslaan in Breda. De groentenwinkel was nu niet direct een ideale plek geweest om je eerste kindje ter wereld te brengen! Kamer 16 was mijn tijdelijke verblijf. Dat kan ik nog lezen op mijn geboortekaartje. Ik heb zelfs nog een geboortetegeltje dat bewaard is gebleven met daarop onder meer mijn geboortegewicht. Dat zal ik jullie besparen.
Toneel spelen zat er al vroeg in bij mij. Zoals bij veel kleintjes overigens. Als mijn moeder mij buiten zette in de wagen of in de box, dan was ik tevreden. Maar binnen was dat minder het geval.
Opa Jan van Son paste op mij, als pa en ma op route en in de winkel bezig waren. Opa tilde mij op en speelde met mij in de achtertuin. Eten was mijn hobby en in mijn zilveren geboortebekertje, dat ik tot op de dag van vandaag bewaard heb in mijn familiearchief, net als mijn knuffelbeer, heb ik zelfs mijn kleine tandjes gezet. Je kunt ze nog zien. 
Op school deed ik uiteraard mee in het Kerstspel. Ik mocht zelfs Jozef zijn en weet nog dat Maria werd gespeeld door Corrie Stofmeel. Ach, ik kan een boek vol vertellen over mijn jeugd, waar Jannie van de overkant met mij ging wandelen of op mij paste. Daar vermoei ik jullie niet mee. Kijk maar naar de plaatjes.
(Bron: familiearchief f.van son: Frans van Son, -geboortekaartje, -zilveren geboortebekertje, -in de kinderwagen buiten en als -Jozef in het schoolkerstspel).




zaterdag 2 augustus 2014

Noem dat maar feestelijk….

Mijn vader moest in 1947 op eigen benen gaan staan. Hij had er de leeftijd voor. Zijn vader bleef in hetzelfde huis wonen achter en boven de winkel. Mijn Pa haalde met de bakfiets groenten en fruit bij de veiling die toen nog in de Belcrumpolder was. Aardappelen kwamen van Vermunt uit Fijnaart. Dat kan ik me zelfs nog herinneren. Als de voorraad groenten en fruit weer binnen was, dan ging Pa met de bakfiets de klanten langs. Soms moest hij zelfs nog terug om bonenkruid te brengen. Riet zou in de winkel de klanten voortaan helpen. Maar er moest natuurlijk eerst getrouwd worden, want ‘hokken’ was er in die tijd niet bij. 
De 24e november 1947 moest een feestelijke dag worden. Vader Jan en schoonouders Frans en Corrie stemden in met het huwelijk. Een feestelijke dag? Het liep anders. Er kwam bijna letterlijk een kink in de kabel. De bruid was ziek, getroffen door de kinkhoest. Maar of zij nu ziek was of niet. Riet toog met haar Cor toch die dag naar het gemeentehuis in Breda. In de kerk aan de Zandberglaan werd om 10 uur het huwelijk volgens goed Katholiek gebruik door de pastoor ingezegend.  Nu konden mijn ouders hun intrek nemen achter en boven de winkel aan de Ginnekenweg 65. Vader Jan van Son blijft er wonen. In die tijd was er nog geen pensioen. 
Jan bleef meewerken in de groentenwinkel en vooral in de tuin erachter.  Op kinderen moesten mijn ouders een tijdje wachten. De pastoor zal zonder twijfel al eens poolshoogte genomen hebben, of er nog geen kinderen verwacht werden. De Geestelijkheid bemoeide zich immers overal mee, zelfs met de gezinsplanning. 
(Bron: gesprekken met mijn moeder, (familiearchief f.van son).
Trouwfoto Cor van Son en Riet Hollanders, bruidsmeisje Franca Hollanders (familiearchief f.van son).